9 april 2024: 6 maanden als dagenplukker (post van Linkedin)

Zes maanden geleden werd duidelijk dat ik niet meer zou gaan werken. Op dat zelfde moment nam ik vervroegd afscheid van mijn werkplek en fijne collega's. Een mooi moment om even terug te blikken op wat deze keuze en het afscheid met mij hebben gedaan. 

Ik heb er voor gekozen vroegtijdig een IVA (Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten) aan te vragen om twee hoofdredenen.
A: Ik geen druk meer zou voelen om te re-integreren of over mijn grenzen heen te gaan.
B: Om de werkgever te ontlasten en niet nog een jaar lang de hele riedel aan administratieve rompslomp, re-integratietrajecten etc. te laten ondernemen terwijl ik al wist dat ik niet meer aan het werk zou gaan. 
Wat ik niet wist is wat het afscheid nemen emotioneel met je doet als je toch al kwetsbaar bent. 
 

Op het moment van afscheid nemen zat ik al een jaar thuis. Echter, ik zat thuis met toegang tot werkmail, intranet, nieuwsbrieven en bleef daardoor op de hoogte van wat er zich afspeelde en veranderde. Op het moment dat duidelijk werd dat ik niet meer terug zou komen kwam daar ook het moment dat de devices ingeleverd moesten worden, e-mail werd afgesloten en er ook geen toegang meer was tot het netwerk. Een raar iets, van het een op het andere moment is datgeen dat al ruim 21 jaar onderdeel van je leven is stil, doodstil. Het voelde bijna als een amputatie. Bij die van mijn borst was ik blij dat hij eraf was, in het geval van mijn werk ben ik er nog niet uit.

Het wegvallen van werk, en zeker werk dat je heel erg leuk vindt, slaat een enorm gat in je hele zijn. Wie ben ik zonder mijn baan.
Ineens heb je weinig meer te vertellen zodra men vraagt hoe je dag was. 
Uiteraard was dat in het eerste jaar ziek zijn ook al, maar doordat je nog in contact stond had je altijd een gespreksonderwerp. Je was, zij het zijdelings, onderdeel van een groter geheel. 

Nu, een half jaar later, ontstaat er langzaamaan gewenning. Mijn werk dat was is niet meer maar ik voel me niet meer geamputeerd. Ik ben druk bezig met de mentale gezondheid zodat ik stukje bij beetje de grip op het leven en mijn eigen ik weer terug krijg.

Het is ook duidelijk dat mijn keuze voor een vervroegde IVA goed was. De bijkomende zaken die ziekzijn met zich meebrengt (o.a. de moeheid) heb ik van tevoren schromelijk onderschat. De diagnose uitgezaaide kanker staat gelijk aan het oplopen van een trauma: ineens staan de man met de zeis, de man met de hamer en het zwaard van Damocles in je nek te hijgen.

Nu is niet alles kommer en kwel. Ik geniet van de dagelijkse dingen en de updates die ik lees op LinkedIn en de socials. De mooie stappen die mensen maken in hun carrière, nieuwe ontwikkelingen bij verschillende bedrijven. Het zorgt ervoor dat ik heel erg op de achtergrond toch nog verbonden blijf met het werkende leven. En zolang de wonderen de wereld nog niet uit zijn blijf ik hopen dat er ooit een mogelijkheid komt weer onderdeel van een groter geheel te worden, ik ben voorlopig nog niet klaar op deze aardbol!