Dag Laika

Ik heb al eerder geblogd over mijn hond Laika. Ze is bij mijn ex gebleven toen we gingen scheiden- ik nam de beo en de katten mee, de hond bleef bij hem. We hadden haar 12 jaar geleden uit het asiel gehaald, ze was toen drie jaar oud, ze kreeg een beter leven in ons half-vrijstaande huis met 500 vierkante meter grond. Ze kon daar uit de voeten, ondanks haar slecht genezen gebroken poot. Ze joeg op de eerste dag alle vier katten weg, die we een dag later allemaal opzochten en na een nacht met z'n allen in één huis was het duidelijk: de katten accepteerden haar.
Ex had na de scheiding zeven jaar lang een lieve huisgenoot aan haar, gezelschap, een reden om op te staan en door te gaan.

Nu is ze dood. Vrijdag ben ik naar m'n vorige oude huis gereden, m'n jongens waren er ook. De dierenarts zou om 12 uur komen om Laika te laten inslapen.
We dronken koffie, haalden herinneringen op en Laika strompelde ons allemaal bijlangs om geaaid te worden. Liggend op haar kussen kreeg ze de injectie waarvan ze zou gaan slapen. We aaiden haar alle vier en mompelden geruststellende woordjes tot ze gaapte en in slaap viel. Daarna kreeg ze de injecties die maakten dat haar hart stopte.
En toen lag ze daar vredig op haar kussen en wij huilden alle vier de buurt bij elkaar zo'n beetje. Met Oudste bracht ik haar lichaam later naar de kliniek.

Mijn tranen zijn intussen op. Ex heeft het zwaar, hij maakt het gemis mee. Hij heeft een leeg huis, hij hoeft ineens nergens rekening meer mee te houden. Ik had Laika alleen nog maar af en toe te logeren en sinds bij m'n kat een achterpoot geamputeerd is, zelfs dat niet meer. M'n kat, de laatste van de huisdieren van ons gezin.

In m'n vorige blog over Laika beschreef ik dat we met z'n allen met haar naar de dierenarts gingen. Waar ze een opleving had en nog een kans kreeg. "Blij dat ze haar oude gezin weer bij elkaar had", schreef Kimf in een reactie op mijn blog. Kimf leeft niet meer, ze heeft euthanasie laten verrichten.

Ik kan niet ophouden daar aan te denken. Ik heb mijn nieuwe huisarts geselecteerd daarop; dat 'ie bereid zal zijn euthanasie te verrichten bij mij, als ik niet meer verder kan of wil. Wanneer is dat? Zal ik mijn grenzen telkens verleggen, zoals je dat ook met je dierbare hond doet? Hoe moet ik mijn jongens uitleggen dat ik ooit op die manier wil sterven als ik ziek word van kanker? Ik zeg steeds tegen ze dat het òns verdriet is, Laika is er niet meer, die rent ongehinderd in het Hondenparadijs, die heeft nergens meer last van. Maar hoe leg je zoiets uit als het om een mensenleven gaat? Als het je moeder betreft? Hoe moet dat?
Ik moet toch echt maar gewoon oud worden.