Dit rare bestaan

Openbaar blog
maandag 27 juli 2020
593 x gelezen

Lief en ik gingen boodschappen doen en naar Intratuin. Met de auto, even flink inslaan zodat ik niet elke dag lopend naar de winkel in de straat hoef. Want mijn boodschappentrolley is kapot en ik heb nog geen nieuwe. En m'n nieuwe fietstas is te klein..enfin, dat blogde ik al. En nieuwe, bloeiende plantjes kopen voor al die uitgebloeide zooi.

Ik reed. We hadden het over ons oude huis en alle klussen die nog gedaan moeten worden. De dakkapel flink schuren en schilderen, en ook de bakken boven de raamkozijnen voor-beneden, waar van die stomme rolluiken in zitten die we nooit gebruiken en die we eigenlijk willen verwijderen. Een nieuwe ketel, en oh, graag zonnepanelen. En een goede ventilator in de badkamer, er vormt zich schimmel boven de douchebak, in de muur en op het plafond. Ik zou ook wel een bad willen. Twee van de vier kinderen die eigenlijk een nieuw koelkastje moeten hebben. Graag een weekend weg met de kroost (zonder aanhang). "Geld voor àl die materialistische wensen, dat duurt nog wel twee jaar", zei m'n lief. En minutenlang waren we stil.

Een paar dagen later deed één van mijn oudste vriendinnen (er zijn er al drie dood, daar blogde ik ook al eens over) een berichtje of ik thuis was. Ze kwam met haar lief koffiedrinken, op terugreis van haar vakantieadres en richting het Noorden, ik woon zo'n beetje halverwege. Ze keek via een livestream nog even naar een uitvaart. Het nichtje van haar ex, zo'n hoogblonde mooie meid die ik op elke verjaardag trof bij haar thuis, was overleden aan de gevolgen van een hersentumor. Ze was 43, jonge kinderen. M'n hart sloeg een slag over.

's Avonds aten ze mee, het was wel gewoon heel gezellig. Met vriendin en nog zo'n 'vriendin-van-vroeger' gaan we in het najaar met z'n drieën een weekend weg. Om die oude vriendschap te eren. Ik had ze geappt, met een slok op en nadat ik de film Gooische Vrouwen had gekeken, dat ik nog eens weg wil samen, wanneer het einde nadert. 'Ooit', zo noemde ik onze appgroep met z'n drieën. "Laat 'ooit' nog maar even wachten", zei vriendin 1, "laten we alvast iets afspreken". Nuchter bedacht ik: ja, dat is een stuk beter idee, natuurlijk. Ik weet dat ik zal bezwijken aan kanker, maar ik weet niet wanneer. Beter genieten zo lang het nog kan.

Verder is mijn agenda nog steeds leeg. Op de manege voor mensen met een beperking, waar ik vrijwilligerswerk deed, is de anderhalve meter afstand onmogelijk. De lotgenotengroep waar ik deel van uit maak, stopt per 1 oktober. De groep bestaat al vijf jaar en de wachtlijst van nieuwe mensen loopt op. 'Ze' organiseren nieuwe lotgenotengroepen voor de duur van een jaar, daarna moet je het alleen kunnen. "Wij worden alleen maar slechter" zeiden mijn mede-palliatiefjes en ik, "hoe moeten wij het nu alleen kunnen?". En m'n behandelingen zijn gestopt. Omdat ik meer risico liep besmet te raken met corona, dan dat de laatste vijf behandelingen nog iets zouden toevoegen. 'Afwachtend beleid' heb ik laatst in mijn profiel gezet hier. Het heeft even geduurd voordat ik door had dat dit van toepassing was op mij. En dan is het boetseren nu op afspraak met een maximum aan mensen, ik ben er nog niet geweest, en de medische fitness start hopelijk in september weer.

Maar ik wil niet klagen. Want ik leef en ik leef goed. Ik zit op een Facebookgroep van Longkanker Nederland, ik ben hier moderator van o.a. de groep Longkanker. Longkanker, zeker als het uitgezaaid is, is nog steeds de meest fatale vorm van kanker. Ik heb geluk, ik overleef al drie jaar. Sommige mede-kankerlijders klagen, of roepen juist dat ze 'schoon' zijn, of noemen het leven een hel tussen de controle-scans door. Nee! schoon bestaat niet, de uitzaaiingen zijn hoogstens te klein om zichtbaar te zijn op de ct. Nee! het is geen hel als je tussendoor kwaliteit van leven hebt, vroeger ging je al heel snel dood aan longkanker.

Ik kòn gaan samenwonen. Ik kàn mijn zonen nog begeleiden naar zelfstandigheid. Maar mijn lief, hij zei: "ik heb ook geen toekomstperspectief." En dat is zo. Samen oud worden, dat zit er niet in. Het is een raar bestaan.

Dit rare bestaan

14 reacties