En nog eentje!

Openbaar blog
donderdag 24 september 2020
595 x gelezen

"Wij gaan drie keer per jaar op vakantie", hoe goed klinkt dat.

Afgelopen weekend boekte Lief nog een mini-vakantie. Het bleef immers mooi weer, hij heeft nog vakantie, de 2e corona-golf leek nog mee te vallen, de dakkapel schilderen moest toch maar even wachten. Een culinair arrangement in een fijn hotel in Ommen, van maandag tot woensdag. Ik ging maar vroeg naar bed zondagavond.

We dropten 's morgens weer onze bagage in het hotel en reden naar de fietsverhuur, lieten daar de auto staan en gingen op pad. We fietsten naar Lemele, waar een gehandicaptenverblijf is, waar we 30 jaar lang elk jaar een week naar toe gingen als vrijwilligers. Een paar jaar geleden stopten we met onze groep (35 ouderen en gehandicapten en evenzoveel vrijwilligers), omdat de wettelijke aansprakelijkheid zo veranderde. Het complex is verbouwd, vernieuwd, en nu hebben ze faillissement aangevraagd. Alles was dicht, we hebben er omheen gefietst en even met de beveiliger gesproken. Zo jammer, het was zo'n mooie plek en een bijzondere doelgroep.

's Avonds in het hotel, gedoucht en fris en fruitig, genoten we van een 4-gangen diner en een wijnarrangement. Ik kan niet navertellen wat we aten en dronken, maar het was heerlijk. Daarna kapot-moe naar bed. Ik bedacht nog, half in slaap, dat dit de reden is waarom ik niet pieker als we op pad zijn: geen tijd en daarna te moe.

Dinsdags fietsten we naar de tuinen van Mien Ruys. Ik heb daar in de buurt gewoond en er altijd al eens naar toe gewild- niet dat het nou een bucketlist-ding was, maar de 30 tuinen waren prachtig of op zijn minst bijzonder en Miens tijd vooruit. Ik noteerde welke planten ik moet hebben om nog meer bijtjes en vlinders aan te trekken in mijn stadstuin. Zag een foto hangen van Mien met koningin Juliana, volgens mij was Mien een bijzondere vrouw. 's Avonds vertelde ik mijn Lief over het nummer van Tol Hansse, over Mien (ik vermoed dat hij niet Mien Ruys bedoelde) die in haar nachtjapon achter de rododendron zat. Hij zocht het op.

We lunchten in Dedemsvaart, aan een oud tafeltje met een gebloemd plasticje er op, de dorpsbevolking bestuderend. En fietsten naar Ommerschans, wat ik zo'n 30 keer gepasseerd heb zonder te weten dat het de overblijfselen zijn van een vestingwerk uit de 80-jarige oorlog was en resten uit de tijd van Napoleon. We wandelden daar een stukje, ik aan de arm van mijn Lief, want als ik veel fiets kan ik kennelijk niet lopen. De omgeving was me bekend, maar zo mooi, bossen en akkers, water. Een begraafplaats voor zwervers en bedelaars, de latere jongenstuchtschool die nu een TBS-kliniek is, wat een bijzondere plek.

Daarna naar rivier de Vecht, het schone water, een vistrap. Een keet waar we een ijsje en koffie kochten, de eigenaar had nog een telefoontoestel met een hoorn aan een draad, op het dienblaadje zat een papiertje geplakt 'terugbrengen naar het loket' en de wc was bij de brandblusser, sleutel meenemen, zo lazen we op een bord. Een bruggetje de Vecht over, koeien, een paar honderd meter oever met alleen maar grauwe ganzen, die zich alvast verzamelen voor de trek. Die avond het 5-gangen-diner en weer heel voldaan en kapot-moe naar bed.

De laatste dag gingen onze tassen weer de kast in achter de balie van het hotel en fietsten wij er nog even op los. De Lemelerberg over, waar we vroeger die berg op sjouwden achter een rolstoel. Ik zorgde meestal dat ik voordien nachtdienst had, zodat ik die zware tocht dauwtrappen niet vaak hoefde te ondernemen. Nu, met mijn elektrische fiets, bleef ik zelfs mijn Lief voor. We stopten even bij onze voormalige pauze-plaats. Veel bomen waren gekapt om de heide weer een kans te geven, ik herkende de route amper. Prachtig uitzicht vanaf de berg. We haalden herinneringen op aan de mensen met wie we dit beleefd hadden. Toen wij nog geen stel waren, maar ieder fijn getrouwd en ons eigen gezin. Nostalgie, de zoete pijn van herinneringen, van dingen die voorbij zijn.

En daarna trok ik het niet meer, zoveel zadelpijn en met beide voeten op de grond zoveel andere pijntjes. Koffie en een moorkop in Ommen, de auto en bagage weer ophalen, en hup, naar huis. Lief reed, het was nog steeds zonnig en droog, wat hebben we het getroffen met het mooie weer. Weer enorm genoten van die drie dagen weg! Thuis, dat was ook weer goed, de wasmachine aan, nog steeds gewoon de vogels en muisjes achter het huis, Lief die kookte, geen 5 gangen maar wel heel lekker.

En vandaag was zo'n dag van niks, kennen jullie dat? Te moe voor wat-ook-maar, uitgeblust, een beetje chagrijnig, ik had het zelfs koud (dat is tegenwoordig een zeldzaamheid). Tijdens zo'n vakantie, ook al was 'ie weer kort, dan kan ik echt een beetje vergeten dat ik kanker heb. En dat corona rondwaart en niemand onbezorgd kan doen wat 'ie wil. Ik zie dan alleen het moois om me heen, de natuur, de dieren en vogels. Heerlijk! Al heb ik nog steeds het nummer van Tol Hansse in mijn hoofd, van Mien die in haar nachtjapon achter de rododendron zat.

En nog eentje!

24 reacties