Ik ben boos 4
Ik ben normaal gesproken geen boos mens. Ik ben de bemiddelaar, ik vermijd conflicten, ik ben de bruggenbouwer. Of ik moet zeggen: ik was dat. Want nu, voor de vierde keer in mijn Kanker.nl-carriere, ben ik boos. Heel boos. Boos op dat godvergeten monster dat kanker heet. Boos omdat lang niet iedereen de Uitzaaiingen-stadium-4 overleeft, nou ja, de meesten niet. Boos op de terrorist Kanker.
M'n lieve vriendin Hanneke is zo ziek. Uitbehandeld. Ik was bij haar, iets meer dan een week geleden, met de twee overgebleven vriendinnen van onze Harten7 groep. De treinen hielden er mee op, maar door Hannekes broer, die in Rotterdam woont, konden we elkaar toch zien! Zo'n kostbare zondagmiddag! Heel veel tranen maar ook zoveel blijdschap...we hebben elkaar gezien, na 2 jaar coronamaatregelen!
Thuis gaat het leven zomaar door. Ik ga in de zomer extra werken bij de Dierenopvang, om te helpen de zomerdrukte op te vangen. Wow, een kleine vergoeding, het lijkt wel echt een serieuze baan. Moet ik het UWV informeren? Volgens hun site wel, want het zou iets zeggen over mijn belastbaarheid. Misschien kan ik wel meer werken? Maar ik ben volledig afgekeurd, de kankerlijder in de palliatieve fase, sodemieter maar op. De bijdrage wordt niet belast en inkomstenbelasting hoef ik allang niet meer in te vullen.
En ik ging naar m'n oudste zoon, die sinds kort samenwoont. Thuis snotterde ik er al weer op los: sjesus, m'n zoon die is gaan samenwonen, ik wil wel op mijn knieën van dankbaarheid omdat ik het meemaak! Een volwassen verjaardag, met koffie en taart, met een borrel en hapjes. M'n mams en stiefvader met de taxi daar, ze geeft me een envelop die ik de volgende dag pas goed bekijk: 50 euro voor de Alpe d'Huzes die ik ga lopen, van haar en mijn overleden vader- hij stierf aan kanker.
M'n oudste heeft struikelstenen voor z'n huis. Vier Joodse mensen woonden daar en ze zijn allemaal vermoord. Ik appte een foto naar mijn longkankervriendin Ien, die mij een foto had gestuurd van de struikelsteen ter ere van haar moeder- zij overleefde Auschwitz en pleegde later zelfmoord. Ien is ook stabiel. Waarom kan niet iedereen stabiel blijven? En Oekraïne? Ik durf niet eens meer te kijken.
Vandaag ging ik met mijn auto naar de schadehersteller. Een lease-auto, Lief en ik zijn een beetje laks, drie jaar geleden al ramde ik een vangrail in de parkeergarage van het ziekenhuis. Of het nog wel gerepareerd kon worden zo aan het einde van het contract...even afwachten, zei schademannetje. En de auto drie dagen kwijt. Verbaasd was ik, drie dagen voor een plekje op het spatbord? "Ja," zei schademannetje, "het is geen grote beurt met olie verversen ofzo." Tss, zo blond ben ik nou ook weer niet. Ik wilde 'm slaan, ik wilde een gevatte opmerking maken, ik deed geen van beide. Want wat doet het er toe?!
Mijn hoofd is vol met Hanneke. En nee, niemand hoeft mij sterkte te wensen. Ik ben in orde.
19 reacties
In wiens hoofd zit Hanneke nou niet? Van mij mag ze er blijven zitten. Warm en gekoesterd.
Lieve Frie
JiJ mag boos zijn ja zelfs harstikke kwaad je mag gewoon alles nu ,(gooit in gedachten even een paar borden stuk uit jou naam ) Kanker is gemeen ,walgelijk ,maakt alles stuk grote rotzak is het en neemt zomaar in een handomdraai mensen van je af waar je zo van houd ,tis ook geen eerlijke speler ,speelt zo vals als de zenuwen ,voel jij maar gewoon wat je voelt alles mag nu ,
Ik geef je een dikke knuff en ben het eens met zweef ze is in ieders hoofd en hart en daar blijft ze ...... PUNT .
Geen sterkte meis, maar wel een dikke virtuele knuffel. Gewoon omdat het leven soms klote voelt, zo onbeheersbaar, zo hartverscheurend wreed, zo oneerlijk...😘🫂
Wilde eerst niet reageren, leek alleen bedoeld voor intimi. Voor mensen die Hanneke kennen....ik ken Hanneke niet. Maar ik ken wel verlies en opstand en boos, bang, bedroefd.
Geen sterkte, maar ik wens iedereen een zonnige dag, ondanks alles.....
Ellen
Nee, niet alleen voor intimi, want zoals Bart hier onder ook schrijft: iedereen heeft een Hanneke..
Dank je wel voor je warme reactie!
😢
ik leef met je mee. Verdriet om iemand waar je veel om geeft doet pijn.
warme knuffel🧸
Dag Fri….
ik zou bijna willen zeggen… gelukkig heb jij je blog nog waarin je jouw begrijpelijke boosheid op een andere wijze kwijt kunt, maar dat is natuurlijk een hele hele schrale troost ..
Kanker is heel vaak en hele gemene sluipmoordenaar die je ondanks alle kennis die je hebt, toch telkens weer weet te overrompelen…
Ik begrijp jouw boosheid omdat velen van ons een “Hanneke” kennen of hebben gekend. Mijn “Hanneke” heette Bouke… een jongen van 16 die maar één ding wilde…slager worden en daarom vol vertrouwen en vrolijk die stamceltranplantatie in ging…het liep helaas anders af…
Het is zo vaak zo oneerlijk… en over het UWV…. over het UWV zeg ik maar niks…
Met vriendelijke groeten, Bart ♠️
Hoi Frie,
Groot gelijk, even die boosheid er uit gooien dmv het schrijven van een blog. Boosheid die velen vast ook zullen begrijpen. Ik weet alleen niet hoe lang bij jou boosheid normaal duurt, maar zoals ik jou in kan schatten, niet heel lang🙂, daar ben je te lief voor😉. Ik denk dat boosheid vaak gepaard gaat met verdriet, teleurstelling en frustratie. Naast al die verschrikkelijke dingen gebeuren er gelukkig nog iedere dag ook prachtige dingen. Maar laat het voor nu maar even zo zijn Frie, boos. Morgen, overmorgen of de week erna is er vast ook weer wat meer ruimte voor een beetje blijdschap, warmte& liefde.
Een liefdevolle groet in ieder geval van mij voor jou,
Bianca😘
Zo waar, lieve Bianca, naast verdriet is er altijd nog ruimte voor liefde en warmte en innige vriendschap!
Hoe gaat het met jou intussen? Knuffel XXX
Lieve Frie
Ik ken je niet en ook Hanneke ken ik niet ,maar jouw verhaal komt recht uit je hart en je gevoelens zijn echt , een hele dikke knuffel van mij 😍🍀💐
Ik ken jou ook niet persoonlijk Frie, ook Hanneke niet. Harten7 klonk destijds als een magische groep kaartspelende vrouwen voor mij. Inmiddels weet ik beter. Wat een groep hartverwarmende vriendinnen vormen jullie, altijd meelevende woorden voor iedereen op het forum. Natuurlijk maakt het jou razend als er weer een Harten7-vriendin uitbehandeld en zo ziek is. Dus, recalcitrant als ik ben, wens ik je wel sterkte! En Hanneke uiteraard, mijn hart denkt elke dag aan haar.
xx, Joke
Lief mens, dank je wel! XXX
Lieve Frie,
Ik heb het tegenovergestelde: ik wilde een blog schrijven, toen ik Hannekes blog Intermezzo las en dat hakte er bij mij zo in, dat ik dacht: ik kan nu wel over mijn beslommeringen gaan schrijven, maar wat stelt dat nou helemaal voor in het licht van ViooltjeM die niet ver bij mij vandaan elke dag energie ligt te verliezen en afscheid moet nemen. Ik moet echt weer even de moed bij elkaar verzamelen om weer te gaan schrijven.
De vele facetten van pijn en verlies. Ik hoop dat jouw werk verlichting geeft.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam, blijf schrijven, blijf delen, er is geen weegschaal. Dat laatste zegt Hanneke echt heel vaak! Liefs XXX
Zo herkenbaar Frie. Ik ben hier een stuk later aangehaakt en heb van wat minder lotgenoten afscheid moeten nemen. Maar ook ik heb last van boosheid elke keer en nu met Hanneke ook zeker uiteraard. Ik heb nog minder zin in gezeik en getrut. Natuurlijk, ieder heeft zijn eigen proces en voor iedereen is het lastig, maar ik merk zeker dat mijn lontje hiervoor wat korter is.
En dat uwv....Toevallig heb ik er zelf even naar gekeken omdat ik een sollicitatie heb staan voor vrijwilligerswerk waar ik veel zin in heb. Maar ook ik klikte het kwaad weg; al dat gezeik voor die uitkering en zodra je weer wat kunt willen ze je in die wga stoppen ipv de iva. Dat gaat mooi niet gebeuren, hier zeggen ze altijd op zijn Flakkees (wat vaak klinkt als Zeeuws, maar dat mag je niet zeggen): laet zuh borstuh!
Liefs Sandra
Lieve Frie, ja kwaad mag en ja het is oneerlijk, mensen gaan nu eenmaal dood, maar de manier waarop is niet mooi. Gelukkig ben je nog bij Hanneke geweest en heb je afscheid kunnen nemen en misschien ga je nog een keer naar haar toe?
Ik heb geen kans gehad om afscheid te nemen van mijn lotgenoten dinnetje, kreeg zelfs pas 4 dagen later te horen dat ze ingeslapen was en geloof me ik heb van alles geprobeerd om haar nog te zien voor ik aan mijn chemo begon. Bijna iedere dag contact en dan wordt door familie gewoon gezegd dat de uitvaart in besloten kring is. Later zie ik haar kaart en wat denk je, geen uitvaart in besloten kring, maar blijkbaar was ik gewoon niet welkom. Het gekke is dat ik niet eens had kunnen gaan ivm bijwerkingen van de chemo, te ziek..............maar was fijn geweest om in gedachten er dan bij te zijn. Helaas heeft het niet zo mogen zijn en ik moet er mee dealen. Net als jij er mee moet dealen dat je schoon bent en het oneerlijk vind dat er mensen zijn die hieraan overlijden. De familie van mijn lotgenoten dinnetje moeten er mee dealen dat zij er niet meer is en dat ze willens en wetens iemand het recht hebben ontzegd om afscheid te nemen. That's life.
Liefs en knuffels Yvon
Wat verdrietig dat je niet naar de uitvaart van je vriendin kon! Al weet zij er niks meer van, het voelt toch als een soort 'afgesloten', als je de laatste eer kunt meemaken. Mijn lotgenoten-dinnetje Von stierf een poos terug en ik zat op Zoom mee te kijken, in coronatijd. Bah, wat zwaar wordt het daardoor.
'Schoon' is een term die nog nooit iemand gezegd heeft tegen me. De tumor is nog steeds zichtbaar op de scan, alleen is 'ie kennelijk niet actief. Maar schoon, hmm, dat bestaat volgens mij nog niet bij uitgezaaide longkanker.
Ik (wij) kan niet meer naar Hanneke. Daarvoor is ze er te slecht aan toe. En ze heeft gezien wie ze nog wilde zien ❤️
Ik ben nog met haar wezen lunchen in de Plasmolen op 27 januari, toen hadden we allebei een goede dag. Kan me dus ook niet met wat voor mogelijkheid voorstellen dat mensen zo iemand van de adreslijst schrappen en dan wel een kaart sturen aan het Marikenhuis.
Ander scenario kan ook zijn omdat ze zo onder de morfine zat dat ze dingen heeft gezegd die ze niet meende. Ze heeft tegen een andere lotgenote van FB gezegd dat ik niet geweest was.................dus weet niet wat er in haar hoofd omgegaan is. Daarbij bleef ze volhouden dat ze niet dood ging. Ze is dinsdag overleden en heb haar vrijdagavond nog gesproken en toen was ze redelijk helder.
Dus ik probeer er mee te dealen, maar voel me aardig machteloos. Steek kaarsjes voor haar aan en hoop dat ik haar nog tegenkom aan de andere kant van de lijn.
Ik had dus begrepen dat jouw tumor helemaal weg was, dus vandaar het woord schoon. Maar hoe dan ook vind ik het nog het woord schoon waard hoor. Jij zult ook heel wat diepte punten gehad hebben en gedacht hebben dit ga ik niet trekken en je lijf heeft het toch mooi gedaan en nu druk met verhuizen, denk ik zo.............dat is wonder schoon/mooi.
Dikke knuffel Yvon
Wonderschoon, dat is het zeker wel.
Veel liefs en sterkte! XXX