Ik mis mij
Carnavalsvriendin deed bericht dat ze voorlopig geen chemo meer hoeft. De uitzaaiingen zullen terug komen, is haar voorspeld. Maar nu nog niet.
Een dag daarvoor deed vriendin-van-vroeger bericht. Duin, met de borstkanker van al even geleden, één van de twee vriendinnen-van-vroeger die nog leeft (drie stierven er al). Ze heeft uitzaaiingen van die borstkanker - die weg leek te zijn – in lymfeklieren, longen, botten. Ze is net oma. Van de zoon, en diens vriendin natuurlijk, die bevriend is met Jongste. Zij schelen elkaar zes weken. De mannen van Duin en mij groeiden samen op.
Trouwen staat ook op de planning. Loosboot, vriendin drie, appte: “ik wil niet alleen achter blijven!” We gaan elk jaar een weekend weg met z’n drie, sinds ik Gooische Vrouwen De Film gezien heb. “Laten we maar gewoon stokoud worden!”, bracht ik in, ”alle drie!”. Misschien trouwen op vrijdag de 13e. Doe maar, dacht ik.
Zelf worstel ik met mijn alcoholgebruik. Januari niks, februari carnaval – veel. Toen weer niks. Toen weer veel. Het zou toch stom zijn als ik uitgezaaide longkanker lang overleef en ergens anders kanker krijg omdat ik zoveel drink. Ik dacht aan Sandra2, die ook wel eens worstelde met wijn. Gezond willen leven en dat dat dan niet lukt. Ik schakelde hulp in, sta op de wachtlijst. Sandra2 stierf intussen.
Als ik thuis zit, vliegt het me soms aan. Die eeuwige regen. En al die nieuwe mensen met nieuwe kanker en ik kan er soms amper het geduld voor opbrengen. Opnieuw al die angst en onzekerheid, nog even en ik snap het misschien niet eens meer… Ik leef, steek mijn kop in het zand, geef die zwarte raaf een douw. Ik ga naar de Dierenopvang, zorg vol overgave voor de beestjes.
En daarna naar huis, mijn andere ik. Wachtend, al bijna 7 jaar en ik weet nog steeds niet waar op. Alleen, zonder m’n beestjes, zonder de Dierenopvang, ben ik nergens. Verworden tot zo’n vrouw die ik nooit was en nooit wilde zijn: geen regie, geen werk, geen initiatief. Lief houdt van me en ik van hem. Maar ik voel me soms als een schaduw van mezelf. Ik mis mij.
20 reacties
Lieve Frie,
Je blog ontroert en raakt me. En ook de zin ' al die nieuwe mensen met die nieuwe kanker'. Vooral ook nu ik moderator ben en bijna dagelijks het rijtje nieuwe accounts weer zie.. En voel me al hele week verdrietig over Sandra.
Liefs, Ingrid
Oh lieve frie
ik begrijp je helemaal. af en toe weet je niet waar je op wacht of wat ons te wachten staat. Jaren geleden weggerukt uit het werkzame leven en ondanks onze liefste om ons heen iemand zijn geworden die we niet willen zijn. Constant bezig zijn met die rot ziekten, steeds een stapje achteruit, steeds eerder een korter lontje en steeds meer bezig met wat komen gaat bij iedere behandeling die we weer moeten ondergaanen steeds een stapje achteruit. Ik steek nooit mijn kop in het zand, maar af en toe krijg je toch zo'n moedeloos gevoel waar dit naar toegaat. Maar lieve frie jij blijft ondanks je eigen ellende een grote steun voor vele hier op de site vergeet dat nooit. En wat je wijntjes betreft geniet van de dingen die je lekker vind als het in ieder geval geen grote problemen bezorgt want we hebben en dat klinkt, maar dat is mijn mening, onze beste tijd gehad. Niet rot bedoeld, maar in mijn ogen realistisch.
Dus goed dat je het opschrijft, en hopelijk een beetje van je afschrijft en weet dat we ons met vele zo zullen voelen op zijn tijd.
Heel veel sterkte lieve frieda
Dikke knuffel monique
Lieve Frie
In een vorig blog heb je iedereen de raad gegeven om te struisvogelen.
Een goede raad die je zelf niet kan opvolgen.
Want , hoe heilzaam ook, zolang je hier op dit forum vertoeft, kán je niet struisvogelen, wordt je dagelijks geconfronteerd met dood en ellende.
Maar ooit heb je zelf eens gezegd, de letterlijke omschrijving weet ik niet meer, maar het was iets in de geest van
" Al het verdriet, al de pijn van verlies van vrienden en lotgenoten die ik voel , dat weegt niet op tegen de vreugde van elkaar gekend hebben, tegen al die goede herinneringen die ik ervan meedraag"
Hou dat indachtig
💕, Willy
Wachten op het einde. Wachten op de aftakeling. Dat dat wachten zo'n pijn doet, dat heeft niets met het gebrek aan positiviteit te maken, dat komt door de wetenschap van het zekere einde. En de manier waarop.
Zelfs oude mensen, wetende dat ook hun einde eens komt weten niet wat ons wachten inhoudt.
Ik heb ook moeite met het lezen van nieuwe blogs van nieuwe mensen met kanker. Een hart onder de riem steken valt mij steeds zwaarder. Zoveel verdriet, steeds opnieuw. Het kruisje om Moderator te worden heb ik al lang geleden uitgevinkt. Ik kan dat niet (meer) aan.
Lieve Frie, laat mij je even een virtuele knuffel geven ❤️
❤️
Oh wat een mooie woorden van iedereen en wat raakt het mij.Ik mis mezelf ook.Inderdaad dat wachten en de onzekerheid. Ik heb wel heel veel vrienden die het allemaal goed gaat gelukkig.Ze zijn bezig met dingen die ik ook voor ogen had .Ik gun het ze maar ik gun het mezelf ook zo ipv nu te moeten genieten van de foto s van hun reizen enz.Dan baal ik en doe ik er alles aan om niet verbitterd te raken .Al mijn lieve kinderen en mijn man zijn zo bezorgd en weten niet hoe ze het mij maar naar mijn zin kunnen maken .Ook dat doet dan weer pijn dat ik zie hoeveel pijn het hen doet en dat ze het verdriet van binnen niet weg kunnen nemen .Al doe ik vaak maar alsof .Dit alles voor de tweede keer in mijn leven Eerst borstkanker en nu longkanker wat niets met elkaar te maken heeft.Ieder bezoek aan arts is n drama waar anderen ergens mee wegkomen krijg ik steeds slechte berichten .Dan gaat het alleen nog maar over bijwerkingen .Ik herken zoveel wat jullie schrijven en de spreuk Frie is ook weer zo mooi .Jouw blogs zijn altijd zo treffend en bemoedigend.Jij bent voor velen hier heel belangrijk.Allemaal heel veel liefs en sterkte bij het iedere keer maar weer het monster in de bek kijken .Hoe dapper zijn we en hoe moedig proberen we toch iedere keer maar weer ons hoofd en lijf bij elkaar te houden Dank voor jullie mooie woorden
😪😘
Lieve Frie,
Persoonlijk vind ik de Frie die hier rondwaart een prachtmens met mooie blogs recht uit het hart. Ik mis geen betere of eerdere versie van jou maar kan me wel voorstellen dat er een andere versie was. Niet gek, wat heb jij al veel moeten doormaken. Niet alleen je eigen ziekte maar ook verlies en verdriet over veel (dichtbije) vriendinnen. Misschien voelt het wel alsof je steeds ondergedompeld wordt en steeds weer moet terugknokken om te gaan zwemmen. En dat zwemmen ook steeds zwaarder gaat.
Wij waarderen je aanwezigheid Frie in het hier en nu. Wachten doen we niet, we hopen dat je hier altijd blijft rondwaren.
Sterkte, liefs, Joke
Lieve Frie
Zo die komt ff keihard binnen ,jij mist jou en dat moet wel herkenbaar voor velen hier zijn ,missen van wie je was voor er gezegd werd u heeft kanker ,daar veranderde alles mee ,nooit meer zorgeloos vrij zijn ,geen doen deze struisvogelen uit bittere noodzaak .
En wat een wijntje aangaat ja dat word afgeraden ,alleen denk ik soms nog ff en we mogen niks meer en stress hebben is al evenmin goed .
Elke dag nieuwe mensen hier die het net gehoord hebben ,in mijzelf ontbreken de juiste woorden door de warboel in mn hoofd.
wees Lief voor jezelf meissie dikke knuff liefs hes xxx
Ja lieve Frie, de spijker op z’n kop. Helaas heb ik dat de laatste tijd ook wel vaker. En dan dat wachten op ….. en wie ben ik nu nog? Voor de kanker, altijd bezig hard werkend en vol levenslust. Ik was alles in de weer, stadje pakken, lunchen hier, hapje eten daar en thuis gezellig met lieve vrienden, avonden naar het theater of lekker wandelen aan het strand. Nu vaak thuis de dagen vullen met meestal een klein boodschapje, de Fysio, klein stukje fietsen en uitrusten.
Maar er zijn godzijdank ook nog wel leuke dingen te believen, met mijn lieve man en onze lieve vrienden. Daar hou ik me dan maar aan vast, tijd voor lekker voorjaarsweer en de zon op ons bolletje. Ook dat gaat weer helpen denk ik zo.
Dikke knuffel van mij 🧡💚💞
Oh Frie, een hele lange warme knuffel kan je nu wel gebruiken. Ik stuur em je in gedachten op!
Ach lieve Frie,
Het raakt me meer dan ik zeggen kan, wat je schrijft in je blog. Nooit meer niet, nooit meer geen kanker. Zo moe van al die kanker.
Ik zou zo graag iets troostends tegen je willen zeggen, maar weet eigenlijk niet wat. Ik kan wel de woorden beamen van dit liedje van Purper (oudje) : 'Je moet zeilen op de wind van vandaag'.
Voor jou Frans Mulder Purper Zeilen op de wind van vandaag (youtube.com)
Liefs Lenneke
Dikke knuffel 🧸
Hoi Frie,
Wil je alleen maar een virtuele knuffel geven. Je bent een mooi mens. Snap je frustratie en je onmacht. 😘
😘
Ik mis je
terwijl je zo dichtbij bent
ik mis je
soms ben je zo onbekend
ik mis je
terwijl je mij verwent
je blijft bij me
dat is toch ongekend
ik mis je
terwijl je niet wegrent
je geeft me gezelschap
terwijl ik gemis heb neergepend
ik mis vooral
wie jij ooit was
zo niet mij nu
het lijkt maar pas
toch ben ik ook
nog steeds wel jij
een andere jas
past zich nu om mij
ik mis je
vind toch troost bij jou
weet je...
ik hou toch ook van jou xxxx
Kus lieverd!
Ik hou ook van jou. En begrijp als geen ander dat je dat niet 'wou'..
xxxxxxx Hebe
Lieve allemaal,
dank voor jullie mooi, lieve, hartverwarmende reacties! Ze doen me zo goed! Een warm bad hier, van begrip en troost en steun...wat zou ik zonder jullie moeten.
Heel veel liefs! XXX
En wat zouden we zonder jou moeten! XXX
Kan me voorstellen dat het soms veel is allemaal. Maar er zijn veem voordelen aan een positieve mindset, dat ik hoop dat je die vindt.
En qua drinken; momenteel lees ik ‘Eet om je ziekte te verslaan’ waarin een glaasje rode wijn per dag of een glaasje bier aangeraden wordt! Dat geeft de burger toch ook moed he😅.
You got this.
Hoi Frie,
Ik lees net je blog en ben er door geraakt. Je schrijft ik wacht al 7 jaar en weet niet waarop….. Ik denk dat ik dat snap. Ik ben 1 van die nieuwe gevallen dus weet nog niet zoveel. Maar wat ik wel weet is dat ik nu schoon ben en preventief chemo krijg maar dat ik nu al denk wanneer komt het terug en hoe en waar….. Waarschijnlijk geen goede mindset maar ik voel het wel zo. Ik ben naar anderen toe heel positief….
En je schrijft over alcohol. Alleen jij kunt bepalen of het teveel en te vaak is en of je het een probleem vindt. Ik heb er 15 jaar over gedaan toe te geven dat ik alcoholiste ben, ik zeg ben omdat je het altijd blijft. Inmiddels ben ik 13 maanden sober en dat is soms nog best lastig. Ik heb hulp gehad en ga nog steeds naar meetings van de AA, daar heb ik erg veel steun aan. Inmiddels ook 4 maanden van het roken af. Best trots op beide en ook blij over het algemeen. Maar soms denk ik waarom mag ik dat niet meer…. Wat boeit het nog, ik heb toch kanker dus…… Maar ik doe het niet omdat ik niet weer die slaaf wil zijn.
Wees eerlijk naar jezelf en doe er iets mee als dat nodig is.
Mijn respect heb je, je zet je in voor lotgenoten, laat ons delen in jouw beleving en omgang met kanker.
Onze oude zelf is er niet meer die mogen we ook best missen maar er is of komt een nieuwe zelf die we mogen omarmen.
Liefs, Helmie