Ja!

De immunotherapie slaat aan! "Lijkt aan te slaan", zei de longarts, maar ik wil niet onder voorbehoud, de tumor en de uitzaaiingen zijn kleiner geworden, ja!
Weer iedereen in rep en roer, immunotherapie schijn je langer vol te houden als chemotherapie, nu gaan we er voor dat ik gewoon bejaard word. Dat was ik al van plan, maar het is wat reëler nu. Misschien 10 jaar in plaats van 3. En dan gebeurt er in de tussentijd een wonder en kan kanker genezen worden bij iedereen. Ik droom even hardop.
M'n kinderen zijn blij, de kinderen van mijn lief ook, m'n moeder is in tranen van blijdschap. We hebben wat te vieren, ik ga niet zomaar dood.

"Kunnen we de badkamer volgend jaar ook wel gaan verbouwen", zeg ik tegen m'n lief als we naar huis rijden.
En oma worden, zou dat er in zitten? Niet dat dat al snel de bedoeling is, allemachtig, maar over een jaar of 10 mag dat best.

Thuis in ons nieuwe oude huis probeer ik alles zo snel mogelijk af te hebben. We hebben een waslijst aan kleine klusjes die nog gedaan moeten worden. Ik wil snel, want dan hebben we eindelijk tijd voor elkaar. Tijd voor familie en vrienden. Tijd voor 'genieten', iedereen zegt dat ik dat moet gaan doen: genieten.
Raar is het, toen mijn lief en ik een lat-relatie hadden, leek dat genieten makkelijker te gaan. Toen zagen we elkaar 's weekends en besteedden die tijd aan elkaar, nu zitten we veel meer op ons eigen spoor. Hij probeert het nest naar mijn zin te maken, ik probeer de rol van thuisblijf-moeder-huisvrouw te accepteren. Mijn kinderen slaan hun vleugels uit, dat was anders natuurlijk ook gebeurd maar lijkt me nu meer te raken.

Het is niet gauw goed. Maar de immunotherapie slaat mooi wel aan!