Mijn bloedjes

Als iemand me vraagt wat m’n grootste wens is voor de tijd die mij nog rest, zeg ik altijd dat ik mijn kinderen zelfstandig en zelfredzaam wil zien.  Elke keer wanneer het in het inloophuis, tijdens de gesprekken met andere kankerlijders, gaat over kracht of moed, zeg ik dat ik het mee wil maken dat mijn kinderen zich kunnen redden. Dat is het belangrijkste voor mij, dat houdt mij altijd op de been, dat zorgt er voor dat ik nooit lang in een dip schiet en dat zorgt ook voor slapeloze nachten en onrust: de zorg om mijn zonen.

Ze zijn 21 en 19 jaar oud, mijn zonen. Jongste is autistisch en na bijna drie jaar modderen op regulier onderwijs, is hij er klaar mee. Hij heeft zijn hele leven doorgebracht op een medisch kinderdagverblijf en vervolgens op Speciaal Onderwijs en daar een VMBO-diploma gehaald. Toen bleef er regulier MBO over, maar Passend Onderwijs is duidelijk nog niet klaar om hem bij te staan.

Hij stopt er mee. Ik vind het goed, ik begrijp het, hij heeft in de afgelopen jaren geen enkele succes-ervaring gehad, mijn hart bloedt voor hem en ik verwijt mezelf dat ik het niet eerder zag.

Van kleins af aan heb ik aangevoeld hoe hij in elkaar zit, picto’s getekend voor hem, al lang voordat we gezinsbegeleiding kregen. En Oudste werd zijn coach, sprak zijn taal, had alle begrip waar het hem aan ontbrak.

Maar hier hebben we hem met z’n allen flink overschat. Toch nog, na al die jaren ervaring. Het is geen schande dat hij het regulier onderwijs niet trekt, hij heeft dat nooit voldoende geleerd. Andere talenten, andere behoeften, ik zal doen wat ik kan om hem ergens te krijgen waar hij een vak kan leren op zijn eigen tempo, waar hij gewaardeerd kan worden om wie  hij is, waar hij zich prettig en veilig voelt. Hij heeft geen enorme ambities, hij wil gewoon een leuk bestaan.

Nu woon ik 100 kilometer verderop, bij mijn lief, en Jongste komt om de week, Oudste af en toe. Ik heb mezelf verweten dat ik ben gaan samenwonen, maar met levensbedreigende kanker in mijn eentje op de bank zitten maakte me zo verdrietig.

Oudste raakte intussen zijn baan kwijt, eentje die hij nodig heeft om zijn studie af te kunnen maken. Tot de Kerst heeft hij nog om iets anders te vinden, anders moet hij van school. Hij woont in mijn voormalig huisje, Jongste gaat de weekenden daar ook naar toe. “Ik denk dat het wel goed komt, mam” zei hij. Er kwam altijd wel iets op zijn pad, hij rekent er op dat dat weer zo zal zijn. Solliciteert zich suf en geniet verder van het leven. Jong zijn ze, mijn zonen, jong en onbekommerd.

En ik ben zo bezorgd. Ik word ’s nachts wakker en voel: er is iets mis. Voorheen was dat het feit dat ik kanker heb en niet meer beter word. Maar de laatste tijd gaat het alleen maar over mijn zonen- ik heb geen rust, ik kan niet ontspannen, die situatie is, in tegenstelling tot de kanker, niet stabiel. Maar bij daglicht verandert dat gelukkig toch. De wereld vergaat niet door het ontbreken van werk of opleiding. We verzinnen er wel iets op, dat hebben we altijd gedaan. Ik ben vastbesloten het uit te zingen tot ik gerust ben op hun toekomst, dat zal toch niet te veel gevraagd zijn. Kanker is op de achtergrond als ik nadenk over hun toekomst.

Mijn bloedjes van kinderen, ik zou sterven voor ze. Maar pas als het verantwoord is.