Nou zeg 2

Openbaar blog
vrijdag 24 april 2020
888 x gelezen

Afgelopen woensdag had ik mijn controle ct-scan. En dezelfde dag de uitslag, telefonisch, vanwege al het corona-gedoe. Ik was proefpatiënt voor het beeldbellen via de Digitale Spreekkamer. M'n longarts wilde ook beeldbellen, maar de link voor de app en het bijbehorende account kreeg ik niet-snap je? Dus het werd gewoon een telefoontje.

"Kunnen we de uitslag van de ct-scan bespreken?", vroeg hij bescheiden. "Ja, tuurlijk,"mompelde ik, alert op zijn toon, anders dan anders. Kleine, verdachte afwijkingen. Groei en toename. "Wat zeg je?", vroeg ik. "Waar?" Hij herhaalde geduldig. Afwijkingen in beide longen. In januari had hij ze voor ontstekingen aangezien, maar nu waren er meer en wat er al was, was groter. Kan kwaadaardig zijn, zei hij. En dat zou betekenen dat het al tijdens de immunotherapie is gaan groeien. Dat zou ongunstig zijn. Maar misschien was het iets anders.. Ontstekingen, vroeg ik, ik had immers zo lang koorts gehad. Maar dan zou het raar zijn, dat de koorts zakte en de afwijkingen groeiden.

"We moeten er wel wat mee," zei hij. Een biopsie via bronchoscopie. Ik mompelde instemmend iets. Narcose, dat hoorde ik toch goed? Casemanager, huh? Ik dronk een fles wijn leeg en sliep een uur of 10. Elke keer als ik wakker werd, vroeg ik me af wat er aan de hand was. Oh ja, afwijkingen in mijn longen. Stadium 4 longkanker, al bijna 3 jaar, de immunotherapie deed het zo goed dat ik bijna vergeten was dat ik niet genees.

Vanmorgen was ik alweer iets opgewekter. Struisvogelen, ik ben er echt goed in. Kop in het zand en geen zorgen, tot ik zeker weet dat het nodig is. Maar ik wilde wel graag weten wanneer ik dan dat onderzoek verwachten kan, met alle corona-vertraging. Op de prikkamer droeg iedereen een mondkapje, bij de radiologie niet. Terwijl een infuus prikken toch echt binnen anderhalve meter plaatsvindt. Ik droeg zelf een mondkapje. Kwetsbare gezondheid, die beademing, dat wordt 'm niet.

Iemand belde vandaag. Ik vergat acuut wie en wat voor functie ze had. Woensdag naar de longarts en naar de anesthesist, hopelijk vrijdag de bronchoscopie met biopsie. Duurt een uurtje of twee, ja, onder narcose, een paar keer scannen tussentijds. Of vrijdag over een week.

Ik zag het niet aankomen. Het kan misschien vanalles zijn. Corona ofzo. Maar ik had op rust gerekend, maandenlang, de immunotherapie sloeg zo goed aan.

Kribbig en onrustig was ik er van. M'n moeder belde ik, ze was in tranen uitgebarsten van mijn komende bronchoscopie. Ik zei dat ik uit ga van ontstekingen, of zoiets, en zij vertelde dat haar galblaas verwijderd moet worden. Ja, ze wilde mij niet lastig vallen, mijn zorgen waren immers erger. Sjesus , mam.

Von appte, in afwachting van de uitslag van haar biopsie. Weer 2 plekjes in haar hoofd, bestralen misschien. En een andere behandeling? Ien appte, van de chemogym in mijn vorige woonplaats, ze is uitbehandeld. Ik wil haar nog een keer zien, appte ik terug. Met de andere dames van de chemogym. Nog 4 van de 6.

Oud ontstekingsweefsel. Infiltraten. Ja, doe dat maar. Stabiel voortkabbelen, dat is toch heus het plan.

Nou zeg 2

26 reacties