Promotie

Afgelopen vrijdag moest ik voor de driemaandelijkse controle ct-scan. Om half negen ’s morgens, poeh. Ik sta nooit voor negen uur op, wat moet ik uit bed als het nog donker is. De wekker dus maar gezet en om acht uur m’n fiets beklommen. Het was toch al aardig licht buiten, dat was me door m’n verduisterende slaapkamergordijnen nog niet eerder opgevallen. Hier en daar ijs op het fietspad, het werd een hele onderneming.

In de wachtkamer plofte ik op een bankje, tegenover twee vrouwen die zichtbaar moeder en dochter waren. Moeder droeg een pruik, zag ik. Ik wilde koffie pakken, maar mocht dat niet vanwege het contrastmiddel waar je misselijk van kunt worden. Waar ik volgens mij geen last van zou hebben, maar ik hou me braaf aan de ziekenhuisregels.

Eenmaal opgeroepen en in de kleedkamer antwoordde de laborant op mijn enthousiaste: ”ik heb een picc-lijn, dus hoef niet geprikt te worden!” dat ik helemaal geen contrastvloeistof kreeg. Hoezo niet, ik krijg altijd contrast. Toen ik op de tafel klom had de laborant het intussen nagevraagd en nee, het hoefde echt niet. In de loop van de controles tijdens immunotherapie hoeft niet telkens contrastmiddel gebruikt te worden, als de eerdere scans geen activiteit meer laten zien. Beter voor de nieren waarschijnlijk, maar het voelde voor me als een soort promotie. Het ziet er zo rustig uit, ik hoef geen contrastmiddel. Dat slapende sliertje kanker, dat zien we zo ook wel.

Binnen tien minuten was het klaar en schoof ik met mijn stramme lijf weer van de tafel. Ik was vergeten te vragen of ze het gebied van mijn rechter sleutelbeen mee wilden scannen. Daar ontdekte ik het monster, daar zat één van de uitzaaiingen. Ik begon er over tegen de laborant. Tot de bovenkant longen hadden ze gescand, zei hij, dan staat het er net wel of net niet op, zei hij, en dat ik dat beter van tevoren had kunnen zeggen, dan hadden ze er rekening mee gehouden.

Ik was alweer op weg naar de uitgang toen ik daar wat verontwaardigd over werd. De aanleiding voor nader onderzoek in het begin was die uitzaaiing. Waarom staat dat niet in mijn gegevens bij de aanvraag voor de controle ct-scan? Hoe komt het dat ik daar elke keer om moet vragen?

Aanstaande woensdag krijg ik de uitslag en zal ik het aankaarten bij de longarts. De uitslag, daar word ik dinsdagavond dan zenuwachtig voor. Wat als de immunotherapie niet meer werkt? Wat als er weer groei van de tumor is?

Maar die vrijdag had ik daar geen last van. Dronk koffie met mijn lief en we gingen naar het huisje van Oudste, in mijn vorige woonplaats, voor wat schoonmaak- en reparatiewerk. Ik sprak Jongste, die vanavond met zijn nieuwe baan begint. Morgen komt hij fijn weer een paar dagen bij me. En ik ging spullen halen in de winkel waar Oudste werkt. Hij hielp een oud, krom mannetje met een wandelstok. Het was zo’n mooi contrast, mijn fitte, grote zoon met zijn ene arm vol tatoeages samen met dat bejaarde mannetje op zoek in de winkel. Enorm trost ben ik op mijn mannen!

’s Avonds gingen we uit eten met vriendin/voormalig collega en haar partner. Zo fijn om haar weer te zien, elkaar te knuffelen, lekker te eten en te drinken en te kletsen en te roddelen. Na het eten dronken we nog wat in mijn voormalige stamkroeg en daar kwamen mijn zonen en nog wat jongelui ook nog op af. In de auto terug naar huis moest ik huilen. Ik zou zo graag weer willen werken, oh wat mis ik het.

Maar gelukkig heb ik meer te doen. Vriendin en ik hebben ons opgegeven voor het hobbycentrum. Twee straten verderop, ik kan er lopend naar toe. Alle mogelijke hobby’s kunnen we er beoefenen. Van schilderen tot beeldhouwen. Van sieraden maken tot glas in lood. Boetseren kozen we. Ik wilde wel beeldhouwen maar ik denk dat de picc-lijn er uit rammelt als ik zo moet hameren op een stuk steen. Boetseren werd het, en de vrijwilligster die ons begeleidde was streng, ik voelde me alsof ik op de dagbesteding was. Maar oh wat heerlijk om gedachteloos bezig te zijn. Ik boetseerde een bol vogeltje. Ik wil ‘m schilderen zoals het roodborstje dat in m’n tuin komt eten op het voederplankje. Het roodborstje dat door heeft dat mijn driepotige kat niet zo snel is.