Van alles 2

Ik was zo ziek van die hoge koorts dat ik me van de eerste paar dagen weinig herinner. Eigenlijk alleen maar dat ik dacht: als ik terminaal word van die klotekanker, is dit niet wat ik wil. Niet in m'n eentje op de 2e verdieping in bed liggen en een verdieping naar beneden moeten voor de badkamer, waar de wc en stromend water is. En als ik zo ziek word: niet zo ver weg zijn van mijn kinderen, mijn moeder, mijn vrienden en familie. Een hele akelige gedachte, want ik woon hier met mijn Lief- hoe met dat dan, tegen die tijd? Waar moet ik dan naar toe? Nu ik weer opknap, kan ik die vragen weer voor me uit schuiven. Ik weet niet voor hoe lang.

Ik had contact met m'n oncologieverpleegkundige en ze wilde dat ik kwam voor bloedafname, een longfoto en een consult bij de longarts. Maar na bijna 3 weken thuis rondhangen en veel slapen, verdween de koorts. Ik hoorde niets meer van de verpleegkundige. Vorig jaar had ik 8 weken koorts, of zoiets, ik geloofde het verder wel en kwam in beweging. Twee keer een paar uur naar de Dierenopvang, een keer op de elektrische fiets naar de winkel en later een keer lopend. Klaar er mee. Toch was ik terug in een soort Niemandsland. Wat ik nog herkende. De dag door komen om daarna naar bed te kunnen gaan. De deken optrekken tot mijn kin en van niets meer weten.

Intussen werd mijn moeder serieus geopereerd aan die niet-levensbedreigend maar wel heel-hardnekkige huidkanker. Ik zou mee, naar Groningen, maar was nog te ziek en dus ging m'n Oudste mee. En uiteindelijk moest mijn moeder een nachtje blijven en sjouwde Oudste een kwartier naar het station en treinde terug naar huis. M'n mams gaat morgen alleen, met die zorgtaxi, voor nog eens wegsnijden en een huidtransplantatie, en een overnachting. Hopelijk is het dan eens klaar met die niet-levensbedreigende maar wel heel-hardnekkige kanker!

De dieren kalmeren me gelukkig. Ik voer bij de buitenronde altijd het eerst de watervogels, zij gaan na het eten badderen en dan chillen in de zon. Zo rustgevend. Eigenlijk zijn alle dieren ontspannen nadat ze voer hebben gehad. Dat is wat nodig is: eten, drinken en een schuilplaats.

Thuis heb ik valkparkiet Draak, die ik zo graag had vrijgelaten in het Vogelpark waar we op mijn verjaardag waren. En dat kan! Ik kan hem afstaan en dan komt hij in een hele grote voliere  met soortgenoten. Waar hij kan vliegen, en waar hij 's middags met zijn soortgenoten op een stok kan zitten om z'n veren te poetsen en dutjes te doen. Oh, wat zal het stil zijn in huis, maar oh, wat gun ik hem dat: vliegen en gezelschap! Ik ga het gauw regelen, zonder nadenken. Zodat hij z'n oude dag min of meer in vrijheid kan doorbrengen. En dan maar geen huisdieren meer, ik heb ze mijn hele leven gehad, maar nee, geen huisdieren meer. Lief en ik hadden ook al wel bedacht dat dat boerderijtje met een ezel, een varken, kippen, katten en een hond niet zo'n goed idee is.

Vandaag bekeek ik een aantal van mijn blogs en bedacht ik hoeveel mensen met kanker al overleden zijn. Van hier, van deze site, en ook in mijn privé-kankerleven. Ik probeer alsmaar te bedenken dat degenen die stierven nergens meer last van hebben- geen pijn, geen ongemak. De achterblijvers, die hebben het zwaar. Die voelen gemis en moeten moeite doen om de mooie herinneringen de overhand te laten krijgen. 

En dan ook nog ergens tussendoor, met mijn volle hoofd, lees ik dat mensen zich niet willen laten vaccineren tegen corona. Daar begrijp ik niks van. Wanneer is dat gebeurd, dat individualisme zo ver is doorgeslagen? Sinds wanneer gaat het niet meer over de collectieve volksgezondheid? Democratie is de wens van de meerderheid, dacht ik. Onze beschaving is de manier waarop we omgaan met zwakken en ouderen, dacht ik. Nu zijn kennelijk de niet-gevaccineerden de meest kwetsbaren en moeten we maatregelen in stand houden waar zij zo hard tegenstander van waren, ik volg het echt niet meer. Ik vertrouw wel in de wetenschap (en dat is maar goed ook, met kanker). Ik heb gezorgd voor een vakantiegast die polio had gehad en daardoor zwaar gehandicapt was. Ik ging gewoon met m'n kinderen naar de sporthal voor het Meningitis C vaccin, omdat ik een 12-jarige heb zien sterven door die bacterie. Ik kreeg een Hepatitis B vaccin omdat ik in de overledenenzorg werkte. Nooit een seconde over in gezeten.

Wat fijns wil ik dan nog graag typen, om dit (of is het 'deze'?) blog te eindigen. Maar vanmiddag kreeg ik een kaartje van de nabestaanden van Marian. Een link naar Marians blog, de coördinaten van haar graf. En dan denk ik vervolgens aan Alice's man, op de camping in hun geliefde stacaravan, waar Alice's bankje vlakbij is. Ach en is hij daar, met al die regen? En de man van Kim, die pasgeleden een weekje strand deed met hun hond, hoe gaat het met hem?

Gelukkig zijn er echt elke dag hoogtepunten. M'n broer die 1000 euro won in een loterij. Oudste die zo gelukkig is met z'n liefde. Een kankervriendin die stralende bruid was. Een veulen dat snel wende aan een nieuw thuis. Jongste die bijna vakantie heeft en waar ik dan naar toe kan gaan op z'n verjaardag, 30 augustus. M'n Lief die snotverkouden toch negatief testte. Stiefdochter die een leuke nieuwe woonplek vond. 

Wat willen we het graag, leven. Niet nadenken over het monster en gewoon leven, zonder pijn en in goede tijden. Mag het alsjeblieft nog heel lang?!