Voor Ron, of over Ron..? Lieve Ron.
In juli 2017 kreeg ik de diagnose uitgezaaide longkanker, stadium 4. Geen genezing mogelijk, palliatief behandelen. Ik was 2 jaar eerder gestopt met roken, 1 jaar eerder nog voor een longfoto geweest- ik had 'm niet zien aankomen. Ik toog met mijn lief naar mijn moeder om haar het slechte nieuws te vertellen; ik vond het bijna erger voor haar dan voor mezelf, mijn vader stierf op 35-jarige leeftijd aan uitgezaaide longkanker.
Mijn lief woonde toen nog 200 kilometer verderop en ging naar huis, naar zijn kinderen. Ik bleef in mijn kleine huisje achter, mijn opgroeiende zonen hadden een boeddha voor me gekocht en probeerden door te gaan met hun leven maar ook mij aandacht te geven. 's Avonds zat ik alleen. En vond Kanker.nl. En schreef mijn eerste blog.
'Lachend ten onder' is hier bijna net zo'n rare titel als 'Ja dat boeit dus echt niemand'. Hunebedden op zijn profielfoto, ik woonde in Drenthe dus had daar wel iets mee. Ik las de blogs van Ron. Rauwe blogs, kort door de bocht, wrange humor, klare taal. Net als ik niet te genezen kanker.
Op je meest recente blog wilde je liever geen reacties, Ron. Dus we reageerden niet en waardeerden je verhaal. Maar ik moet je toch nog zeggen, Ron: doe wat jij wilt. Als de grens nog niet duidelijk is, rek je hem nog maar mooi wat op. Kwaliteit van leven is wat jij er van vindt. Als je drie dagen binnen blijft, moet je dat zelf weten. Het laatste stuk heb jij zeker de regie! En als dat nog maanden duurt omdat je van gedachten verandert, dan duurt dat nog maanden.
Ik moest denken aan mijn slapie tijdens mijn chemokuren, toen ik je blog las. Mijn slapie had beenmergkanker en toen ik hem ontmoette, kwam hij met een rollator hijgend en puffend de kamer in. Ik liet hem het dichtst bij de deur slapen, zodat hij niet zo ver hoefde om het toilet te bezoeken. Hij at met lange tanden boterhammen terwijl ik kokhalsde bij het ontbijt, want hij wilde leven. Mijn vierde en laatste 2-daagse chemo deelden we voor de vierde keer een kamer en was hij wat fitter. Hij had thuis een hele fijne, makkelijke stoel, zo vertelde hij me. Daar zat hij graag in, bij het raam, bij zijn vrouw thuis. En hij scharrelde elke dag naar de brievenbus aan de straat om de post te halen. En volgde verder het leven achter het glas, bij zijn vrouw in huis. Hij was daar tevreden mee. Geworden, moet ik zeggen, want die grens, die is gewoon zo vaag als wat. Die stel je elke keer bij.
Ron, ik heb me vanaf mijn eerste bezoeken hier opgetrokken aan jouw prachtige blogs. Ik hoop dat dat nog heel lang zo door gaat. Maar jij moet doen wat jij wilt. En als je het nog niet weet....dan blijf je nog maar lekker thuis bij je vrouw, en hier bij ons.
14 reacties
Hoi Frie, ik volg jullie blogs. Wat heb je dat toch mooi beschreven. En inderdaad waar ligt die grens. Een grens die we elke keer verleggen en die voor iedereen weer anders is. Heel moelijk hoor......
liefs Corrie...xxx
Dank. Wij horen nog van Ron denk ik.
Lieve Frie, dat heb je prachtig verwoordt en ik krijg een brok in mijn keel als ik tussen de regels door de angst om een naderend afscheid denk te lezen...šš
Lieve Frie,
Dank voor je blog over/voor Ron.
Kus Marieke
Lieve Frie,
Grenzen opzoeken en overschreden doen we keer op keer. Dus waarom nu niet?
Mooi geschreven, ben het met je eens.š¤š¤š
Liefs Alise ā¤
Ron doen wat je niet laten kunt. Jou grens jou beslissing. šŖ Wij kunnen je nog niet missen. Thuis ook niet denk ik.šŖšŖšš
Wat ben je toch een schat Frie.
Lieve Frie,
Wat een fijn blog, dank je.
Ron: ik denk aan je....
Miranda X
Medeleven en betrokkenheid zijn grote gaven en kunnen niet anders dan in dankbaarheid ontvangen worden
Lieve Frie, Ik voel me bijzonder omdat jij ( jullie) het over me heb -t-( ben). De keuze van gaan of blijven hangt aan een paar dunne touwtjes, heeft het nog waarde, heb ik niet teveel pijn, is de mate van vegeteren zo af en toe nog leuk, en mijn grootste zorg of angst ben ik een patient aan het worden of ben ik het al. Vragen waar menigeen zich in herkennen zal. Het vragen om geen reactie was enkel om geen antwoorden te krijgen die mij meer of minder zouden doen twijfelen aan mijn eind oordeel, 1 die ik nog niet heb opgemaakt,
Bedankt al die mee lezen en sterkte
Beste Ron, ik ben (normaliter) het tegenovergestelde van jou; een geboren optimist en positief mens. Toch, vanaf dat ik je lees, heeft elke blog me aangesproken. Ben ik 'onrustig' geweest als je langere tijd niet schreef. Dank jou voor alle woorden die je hebt geschreven!
Diep geraakt weer door dit prachtige stuk, evenals door dat van Ron. Het zijn de vragen waar we als 'palliatieven' allemaal ooit voor komen te staan. De angst en het perspectief waarmee wij leven. Het is een onmogelijke opgave en toch doen we het.
Bedankt voor jullie openheid, moed en wijsheid, Frie en Ron en zoveel anderen. Ik leer elke dag van jullie over hoe te leven met deze ziekte.
Hanneke
Ohhh Frie..... tranen te over en zakdoeken te kort. Zo ga ik nog op je lijken.......
ZĆ³ mooi wat je zegt en dĆ”t je dat zegt. We verleggen onze grens. Denk al vanaf de dag dat we hem (vast)gesteld hebben. Mooi. Houden we zo. Want WIJ moeten het doen. En niet doen. En dat....... is zwaar K!
Dag Frie
De titel van je blog is echt niet goed. Want dit boeit iedereen. Hoe jij van leven meer dan overleven maakt, is grandioos. Los over alle ellende heen is jouw manier van schrijven en beschrijven prachtig.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je dit nog heel lang mag doen.
Warme knuffel
Marijke
Hallo Frie
Ik volg jullie blogs , heel mooi geschreven en ja het boeit ons, wij voelen ons niet zo alleen met deze K ...ziekte. Het is voor iedereen anders waar de grens ligt .heel veel liefs en sterkte voor iedereen Fien
Lieve Frie
Treffend omschreven en gezien alle reacties ontroerend mooi
liefs hes xxx