Vriendin
Sas was m'n vriendin. Toen ik 14 was en met mijn moeder en mijn broer achtergebleven was op een boerderij in the middle of nowhere nadat m'n vader gestorven was, ontdekte ik op school iemand met een nog grotere bek dan ik en dat was Sas.
Ik werd getriggerd door Jolanda en vervolgens door Ron: depressie.
Sas had thuis geen goed leven, ik was getraumatiseerd door de ziekte en dood van mijn vader, en samen leefden we dramatisch. We deelden een kamer in het centrum van de stad, hadden half-afgemaakte opleidingen, halfbakken stages, geen geld en niks om aan te trekken.
Ze kreeg een levenloos geboren zoon toen ik voor de 2e keer getrouwd was. Oh wat hebben we vaak hartverscheurend gehuild samen en oh wat hebben we veel lol gehad.
De laatste jaren ging Sas in en uit de psychiatrische zorginstellingen. Ze was intussen een alleenstaande moeder met een dochter, ik was voor de 2e keer gescheiden en moeder van 2 zonen. We zijn samen volwassen geworden, onze kinderen ook. Maar ze was zo depressief. Ik kon er niet tegen op. Haar dochter ook niet, de vader van haar dochter ook niet. Ruim 2 jaar geleden, 2 dagen na haar verjaardag, verliet ze de instelling en ging met haar fiets op het spoor staan. Ze werd aangereden en stierf.
Ik vind het niet eerlijk. We hebben zo veel en intensief contact gehad, we zijn samen opgegroeid, hebben zo veel gedeeld. In tijden dat we elkaar niet vaak zagen, hebben we bijna dagelijks gebeld. Grote en kleine zorgen besproken, gehuild, gelachen, de narigheid van alledag bestookt met humor.
Zelfmoord, ik zal het nooit begrijpen. Ik heb tijdens mijn werk zo'n beetje alle varianten van zelfmoord op m'n verzorgingstafel gehad. Gelukkig begrijp ik het niet. Maar Sas, ik had nog zo veel te delen. Ik had jouw humor nog nodig. Ik zou je nog zo graag willen bellen en zeuren over levensbedreigende kanker. Maar ook over het keuzemenu dat ik krijg als ik de energieleverancier bel.
16 reacties
Schrijnend Frie. Ik geloof dat ik het ook niet begrijp, zelfmoord. Zeker niet na de kankershit.
Bedoel je Ron en Jolanda van hier?
Ja, Ron en Jolanda van hier, Jolanda's zoon is depressief en Ron was vroeger zelf depressief. Blogten ze (is dat een goede werkwoordvervoeging??). Depressie is onderschat, volgens mij, flink levensbedreigend en onbegrepen. Ik kon er niet tegenop en begrijp dat anderen dat ook niet kunnen. Je wilt helpen maar dat komt niet aan. En tegelijkertijd denk ik nu: sufkut! Je had nog een heel leven voor je. Ik ben ongeneeslijk ziek en jij bent er gewoon tussen uit geknepen!
Stil ben ik ervan...… X
Vreselijk om met dit verlies om te kunnen gaan. Zoveel vragen, zoveel tegenstrijdige gevoelens en gedachten en ik kan me voorstellen dat je het verlies nooit op een 'normale' manier een plekje kunt geven. Het blijft een onaf einde van haar leven. Sterkte!
Ook ik heb mijn leven te lief. Ik heb ook geen idee waarom mensen het doen. Voor hun zijn de spinsels in het hoofd een kwelling waar ze elke dag mee moeten leven. Zij hebben geen idee wat ze achterlaten. Ze denken maar aan één uitweg. Als ik er niet meer ben kan ik ook anderen en mezelf geen pijn meer doen.
Triest heel erg verdrietig. Mijn lief en onze kinderen gingen voor het eerst op vakantie naar Frankrijk. 1999 weet het nog goed. We werden gebeld door een collega/vriend. Andere collega die te horen kreeg vlak voor de bruiloft dat ze niet gingen trouwen. Bleek dat zij al een half jaar met een ander ging. Dit was voor hem zo'n klap dat hij hemzelf verhing in zijn woning. Broertje vond hem daar. 2 weken later werd ook hij gevonden. Ook zelfmoord. Verschrikkelijk 2 zoons binnen 2 weken. Later bleek een oudere broer in het verleden ook al zelfmoord te hebben gepleegd. 3 kinderen uit 1 gezin. Ik begrijp het niet maar snap zeker de context van Ron, dat stofje....
Liefs Alice😘😘❤
Ik heb het ook nooit begrepen, ik hou van het leven! Maar het is er en ik weet niet of de mensen met deze gedachten geholpen kunnen worden. Mijn dochter stond voor de trein op haar 14de, een leeftijd waar het veel gebeurd, de pubertijd. Zij heeft ook een andere gedachte over het leven dan ik. Het is niet eerlijk dat mensen zich vrijwillig van het leven beroven en wij juist willen blijven leven, die gedachten heb ik ook, al moet ik zeggen dat deze mensen ook ziek zijn, op een andere manier. Ik denk ook altijd aan de mensen die ze vinden en die ze achterlaten, het lijkt me verschrikkelijk.
Hallo, ik wil even reageren op jullie daar ik zelf ook met dat soort gedachtes rondloop. Dan denk ik zoiets als, waarom deze lijdensweg terwijl ik er zo vanaf kan zijn..... Dan probeer ik inderdaad ook te denken aan mijn man en kinderen die mij zo graag bij zich willen houden..Gisteren zei iemand op t.v dan kan ik net zo goed van een hoog dak afspringen , dan ben ik weg in 30seconden. ik probeer er het beste van te maken, echt waar, maar oh wat is dat moeilijk. Ik heb geen zelfmedelijden of zo, schrijf alleen maar mijn gevoel op.Ik zie ook hoe mijn man en kinderen eronder lijden en denk dan ook van...ik kan hier ook voor hun een einde aan maken. Ik heb er nu extra veel last van omdat ik vrijdag mijn eerste chemo heb. Ik maak me daar veel zorgen over..wie kan me wat geruststellen? Tips zijn superwelkom🌞🌞 veel warmte van Barbara ik wacht echt op jullie berichten
Hoi Barabara,
ik stuur je zo een privé bericht. Die kun je vinden als je rechtsboven op je foto of het kadertje klikt, dan komt er o.a. 'berichten' in het menu te staan
Een bericht van iemand die twijfelt.......
kippevel .........lieve frie veel sterkte ,Liefs v mij Marjo
Lieve Frie en Alice,
Wat een heftige gebeurtenissen beschrijven jullie! Aan de ene kant begrijp ik heel goed dat jullie het niet snappen, vooral nu jullie zo graag het leven omarmen. Aan de andere kant begrijp ik het wel. Zelf heb ik 2 zeer ernstige depressies meegemaakt: de 1e keer tijdens mijn studententijd en de 2e keer, toen ik zwanger van mijn dochter was. Als je op het diepste punt zit, zie je alles negatief, vind je jezelf een enorme loser, denk je dat (bijna) iedereen beter af is zonder jou, kost alles enorm veel moeite en kun je je nergens meer op verheugen. Je kunt je niet meer voorstellen dat je ooit uit dat zwarte gat komt, dat je ooit nog kunt genieten van het leven. Om bepaalde redenen heb ik er niet voor gekozen om uit het leven te stappen. Bedenk echter wel dat mensen echt niet zomaar zelfmoord plegen. Mensen die heel erg en langdurig depressief zijn, zien echt geen andere uitweg meer. Ze zijn niet egoïstisch, maar ziek. Een beetje gek misschien om te zeggen, maar als ik zou moeten kiezen tussen zwaar depressief zijn of kanker hebben, maar mentaal sterk zijn, zou ik voor het laatste kiezen. Het valt eigenlijk niet uit te leggen aan mensen die het zelf niet (in die mate) ervaren hebben, maar ik doe toch een poging, omdat er zo weinig begrip is voor degenen die er voor kiezen om uit het leven te stappen.
❤️❤️❤️
De reden dat ik er geen begrip voor kan hebben, komt enkel door mijn werk, lieve Jessica. Ik weet dat mensen die zelfmoord plegen ziek zijn en geen andere uitweg zien.
Ik ben zelf flink depressief geweest na de geboorte van mijn oudste (postnatale depressie, wie zal het zeggen). Het enige wat voorkomen heeft dat ik zelfs in het diepste dal geen zelfmoord kon overwegen, was mijn werk. Ik werkte vanaf mijn 20ste in een ziekenhuismortuarium en heb, zoals ik al blogde, alle uitvoeringen van zelfmoord onder handen gehad. Maar ook de naasten gesproken, getroost, vastgehouden. Vernielde lichamen geprobeerd te herstellen, zodat die naasten nog afscheid konden nemen. Ik vind dat zelfmoord niet mag. Tenzij je compleet alleen op de wereld bent. Maar heb je een vader/moeder/partner/kind-dan mag je die dat niet aan doen. En al helemaal niet zonder afscheidsbrief en met zulke brute methodes.
Misschien wil ik het niet begrijpen. Omdat ik dat uit zelfbescherming nodig had.
Hallo Frie,na het lezen van welk werk je precies doet, kan ik me een stuk beter voorstellen dat je denkt zoals je denkt. Je laatste zin laat zien dat je een heel erg gevoelig mens bent en ik heb dus nu ook veel begrip voor je standpunt. Dat laatste betekent echter niet dat ik minder begrip heb gekregen voor mensen die dit wel doen. Maar....je hebt me wel erg aan het denken gezet op een goede manier. 🌻🌻
❤️Een hele dikke knuffel voor jou Frie, met een dikke kus xx 😁😘
Lieve lieve Frie, ik lees het nu. Tjonge .... soms staat deze spreker stil.... Dit is zó erg! Soms doe ik heel erg mijn best het te begrijpen; begrip te hebben voor degene die op zo'n manier uit het leven stapt. Maar kost me moeite! Kost me moeite te begrijpen dat iemand zich zó kan afsluiten voor al diegenen die van hem of haar houden. Heel veel houden. Mensen waarvan ze weten - zoals jouw vriendin dat van jou wist - dat ze altijd met álles bij je terecht kunnen. Dat maakt het ook zo ongrijpbaar; hun keuze is zo definitief en onomkeerbaar. En jij weet dat zij wist dat je álles voor haar zou doen. Zó moeilijk!
Sterkte lieverd. Sterkte ook voor Alise, Ron, Jolanda, Daan, Barbara..... Veel knuffels heb ik te geven voor allemaal!
Ach lieverd wat een hartverscheurend blog ,ja de zwaar depressieve mens voor wie zelfs vaak geen enkele behandeling aanslaat ,dat doen ze vaak op het spoor gaan staan als ze echt geen enkele uitweg meer kunnen bevatten en er is niks wat wij er aan kunnen doen ,maar het doet verdomde zeer wat voor jou overblijft zijn de herrineringen en ik denk zomaar nog vaak het verdriet
extra dikke knuff hes xxx