Waar is m'n kat?

Openbaar blog
maandag 20 januari 2020
2187 x gelezen

Een standaard uitroep van mij: waar is m'n kat? In een huis aan een drukke straat,in een huis met twee steile trappen, daar is het opletten met een drie-potige.

Ik schreef al dat ik Dinges met kussen en al optilde en dat ze daar van af viel en haar poot brak. Het is ruim tweeënhalf jaar geleden, ik had net de diagnose 'uitgezaaide stadium 4 longkanker' gekregen. Het was zes uur 's morgens en ik weet niet meer waarom ik beneden was. M'n lief was bij me, we woonden toen nog 200 kilometer uit elkaar en zagen elkaar 's alleen 's weekends. Totaal in paniek belde ik de dierenarts, die gapend zei dat ik om acht uur maar moest komen met m'n poezenbeest.

Zes jaar daarvoor had ik er nog vier. Katten, bedoel ik. En een beo (voor leken: dat is een Aziatische zwarte vogel die al lang niet meer ingevoerd mag worden, gelukkig). Ik ging scheiden en kwam eerst in een klein huisje achter een grote boerderij terecht. Daarna in het te-koop-staande huis van een vriend. Daarna in een klein huurhuisje in het centrum van mijn geboortestadje. Ik sleepte overal m'n huisdieren mee naar toe, de hond was bij mijn ex gebleven, in ons koophuis-met-500-vierkante-meter-grond. En Dinges bleef over. Of bleef ik over? Alle dieren stierven, mijn zonen werden jongvolwassen, mijn lief ging weer naar huis, maar Dinges was er altijd.

Toen ik de eerste chemo kreeg en een nacht in het ziekenhuis verbleef, schoot de aangebrachte pen in haar achterpoot door het bot. Toen ik thuiskwam zat ze koud en stil onder mijn bureaustoel en reed m'n lief met een wrakke vriendin en een wrakke kat weer naar de dierenarts. De poot werd geamputeerd.

Samen verbleven we in mijn huisje, terwijl de rest van de wereld door ging met draaien. M'n lief bracht me naar de chemo's, kwam zo vaak hij kon. Mijn jongens woonden de meeste tijd bij mij en hielpen waar ze konden. Maar Dinges, die was er altijd. Sleepte zich door het huisje op haar drie poten terwijl ik mezelf naar de winkel sleepte (met mijn boodschappentrolley voor bejaarden en/of vermoeiden). En samen zaten of lagen we op de bank.

Toen de chemo aansloeg, durfde mijn lief het aan om te gaan samenwonen, ik was te veel alleen met die bedreigende ziekte. Hij kocht een huis halverwege ons beiden en nog voordat we het betrokken werkte de chemo niet meer. Aan de immunotherapie en verhuizen en toen alles van onze twee huizen over was, reden we nog eens twee keer anderhalf uur om Dinges op te halen. En de immunotherapie sloeg aan.

En weer ging de rest van de wereld door met draaien. En was ik met Dinges op ons honk. 's Morgens zat ze bij me op het bankje aan de eettafel, 's avonds kwam ze naast me op de bank in de zithoek. Ze verdedigde fanatiek de tuin als haar territorium, en behalve aan mijn zij had ze zich beneden in huis meerdere plaatsen toegeëigend. En iedereen die thuis verbleef was druk met het binnen en buiten laten van de freule. En iedereen sloot alle deuren zodat ze niet de straat op kon of naar boven zou klauteren. Ik kocht een koelmatje voor de bloedhete zomers. Vriendin toog twee keer daags naar Dinges toen we op vakantie waren.

Nu is ze dood, mijn Dinges. Na een korte opleving na dierenartsbezoek hield ze weer op met eten. Sliep alleen nog maar en strompelde naar me toe voor aandacht, na een piepend miauwtje. Ik huilde bijna een week en kon het toen niet meer aanzien. De dierenarts kwam thuis om haar te laten inslapen en we begroeven haar in onze tuin. Bijna 18 was ze. Steeds meer vogels zijn er sindsdien in onze tuin, die informeren elkaar volgens mij. Geen kat meer daar, de kust is veilig.

Ik wil nog eens zeggen dat mensen- en dierenlevens niet te vergelijken zijn, dat bedoel ik hier echt niet. Mijn Dinges wist van niks, net zoals de paarden van mijn manege van niks weten, dat is het heerlijke en onvoorwaardelijke van een dier. Maar oh, wat was ik verdrietig. En wat was het verlammend om zo'n zieke, zwakke kat in huis te hebben en wat mis ik haar. En wat heeft ze veel voor me betekend!

Waar is m'n kat?

23 reacties