Donderdag

Gewoon een donderdag  de laatste normale dag. Je weet dat je ziek bent, maar je voelt je nog gewoon goed. Vanaf morgen veranderd dat dan begint de chemo voor mijn her 2 neu een vreselijk lang traject. Snappen doe ik het eigenlijk niet hoe bestaat het ik ben 42 en heb borstkanker. De tumor zelf is niet gevonden alleen de uitzaaiing in mijn lymfeklieren. 

Gisteren mijn lange blonde haren alvast deels afgeknipt, nu een bobline wat straks ongetwijfeld stro wordt en vervolgens uitvalt. Onze zoon denkt er het zijne van. Zijn hoofd draait overuren, hij is bang, bang om mij kwijt te raken, bang om mij kaal te zien, bang wat zn vrienden misschien denken. Ik snap zijn gevoel, je uiterlijk veranderd en dat is nou ook net waar pubers mee worstelen, je hoort ergens bij. Na een gesprek over ik ga vechten valt hij in slaap.

Dan onze dochter ze helpt overal waar ze kan, mijn taak neemt zij nu bloedserieus. 

Gelukkig zijn er een vriendje en vriendinnen waar ze ook geregeld mee afspreekt om leuke dingen te doen. 

Vandaag mijn laatste dag waarin ik nog ga werken, mijn nieuwe baan is leuk, maar wordt helaas deels onderbroken. Het gesprek met de bedrijfsarts is aan het einde van deze middag ik moet dan om begeleiding vragen tijdens dit proces. Ik wil niet stoppen maar je weet niet wat de chemotherapie en de immunotherapie gaan doen. De waslijst die ik mee heb gekregen van de oncologie verpleegkundige liegen er niet om. 

Dus voor vandaag pak je leven het kan er morgen heel anders uitzien 🍀

ps de tekst is zoals ik hem om 5.00 in de ochtend bedenk 🎀