Twee werelden

Afgelopen week is er weer veel gebeurd. Ook in het gewone leven. Het werd woensdag na dinsdag, de zon kwam op, de kinderen werden iedere ochtend om 6:30 wakker, ik deed boodschappen en kookte en werkte tussendoor. In het kankerleven (oei da's een vervelend woord, die gebruik ik niet meer) waren er vervolgafspraken en verschillende 'coming outs'. 

Op een gegeven moment moet je de omgeving toch vertellen wat er met je aan de hand is. Het resulteerde in een doodstille vrouwenvoetbal kleedkamer (wat uniek is kan ik je zeggen) en een volledige overstroming aan appjes van mede-studenten van de deeltijd opleiding docent Nederlands. Ik vind groepsapps fijn en handig, maar ben er nog steeds niet uit of dat een goede manier is om vervelend nieuws te verspreiden. Maar helaas kon het nu even niet anders. Ik neem mezelf wel voor om in de toekomst zoveel mogelijk persoonlijk of telefonisch te vertellen hoe het met me gaat. 

Iedere persoon reageert anders op het nieuws dat ik darmkanker heb. Het heeft zeker te maken met eerdere ervaringen die jij als persoon hebt met deze ziekte en verhalen die je hebt gehoord. Ieder 'geval' is anders. Zoveel mensen, zoveel soorten kanker. Die onzekerheid blijf ik lastig vinden. Ik blijf maar zoeken naar dat ene 'geval' die sterk lijkt op die van mij, uiteraard met een happy ending! Ik ga 'm niet vinden, ben ik bang. 

Volgende week wordt er een port-a-cath geplaatst. Dat is geen kattenluikje, maar een intern infuus zodat ze lekker snel en makkelijk veel chemische troep naar binnen kunnen druppelen. En bloed kunnen afnemen. Ik werd gebeld voor die afspraak midden in het kinderfeestje van Milo terwijl hij een prachtig cadeau van Lego Minekraft aan het openscheuren was. Tegenwoordig neem ik direct op zodra het ziekenhuis belt, want terugbellen is vaak onmogelijk. 

Tussen twee happen taart en nog een cadeautje hoorde ik iets over chirurgie, een port-a-cath en plaatselijke verdoving en iemand meenemen. Plan maar in, dacht ik en we zien wel. Ik hing snel op wat later in het ziekenhuis is gelogd als 'patiënt had geen interesse in telefonische uitleg'. Dit was mijn pijnlijke eerste ervaring met een frontale botsing tussen twee werelden. Het zal zeker niet de laatste zijn...