Een beetje depri
Toegegeven, wanneer je mijn medisch rapport van toch alweer bijna vier jaar leest, moet je toegeven dat dat lekker klinkt.
PSA totnogtoe onmeetbaar laag, alleen eind augustus o. 04. Ik heb dus alle redenen om blij te zijn.
Helaas zit ik ook al bijna vier jaar aan de hormoontherapie. Eerst Firmagon en nu Decapeptyl. Gecombineerd met Abiraterone en Prednison.
En vooral het depri gevoel speelt me regelmatig parten. De herfst, het weer dat al zo lang in een serieuze dip zit met overvloedige regenval.
Gelukkige heb ik de fiets nog. Die toch wel voor een uitlaatklep zorgt. En nu ik met pensioen ben, kan ik nog vaker rijden.
Maar ik rijd aan een laag tempo. En laat me dan ook lid zijn van een fietsersclub, wielertoeristen zoals we in België zeggen. Die me nu met dat hele gedoe gewoon te vroeg vertrekken op zondagmorgen.
Het jammere is, dat ik me 's morgens nog moe voel van die rotzooi in mijn lijf en dus later vertrek voor een kortere afstand.
Ik ga sinds mijn diagnose dan ook het liefst alleen fietsen. Vertrekken wanneer ik wil, zo rustig als ik zelf wil.
Het probleem is dat ik me steeds moet aanpassen aan een iets hoger tempo wanneer ik met één of twee ouderen meega. En dat ik dat al eens beu kan raken.
En toch zijn er enkele clubleden die me de opmerking maken waarom ik alweer alleen gereden heb.
Ik zou moeten antwoorden dat ik kanker heb maar daar kom ik om de één of andere reden niet toe.
Er is nog iemand bij onze club die prostaatkanker heeft, die wel nog vroeg uit de veren kan en die met de grote groep meerijdt, zij het dan met een E-bike.
Maar ik vind persoonlijk dat men iemand met deze rotziekte met rust moet laten. Ik doe wat ik kan en wanneer ik liever alleen fiets, so what?
Na de rit ga ik toch wat drinken met de groep mee in ons café. Dat hoort er ook bij.
Wanneer ik me amuseer op mijn manier, zet me dan niet onder druk. Ik heb tenslotte PK...
Marc. 👍👍
3 reacties
Hoi Marc, ik zit toch weer te lezen op kanker.nl....
Ik begrijp zo goed wat je bedoelt en jij begrijpt mij, ook wat dat fietsen betreft, wij als wielrenners, tegenwoordig toerfietsers......
"Ik zou moeten antwoorden dat ik kanker heb maar daar kom ik om de één of andere reden niet toe."
Ik fiets ook in het algemeen 80% of 90% van mijn ritjes alleen maar heb nu sinds begin dit jaar een leuk stel mannen leren kennen waarmee ik af en toe fiets. Zij weten van de hoed en de rand wat mijn toestand betreft. Nu fiets ik dan weliswaar wat harder dan jij maar als het voor OOK mij TE hard gaat wordt het tempo aangepast. Dat vraag ik niet zo snel maar als ik dat doe dan weten ze dat het serieus is. En zeker als we heuveltjes op moeten. Dan wachten ze boven. Ik vind het ook vervelend om te moeten zeggen dat het weer eens te hard gaat maar je MOET dat doen. En krijg je dan een verkeerde reactie, dan is het toch klaar. Met zulke mensen die geen rekening met je houden, daar moet je niet mee willen fietsen......
Ik heb dat ook in een vorige wielrengroep met pensionados meegemaakt. Krijg je opmerkingen dat je harder moet trainen......je zou ze toch volledig in elkaar trappen, figuurlijk bedoeld natuurlijk maar zo voel ik dat wel......Kneuzen met een IQ van een domme muis.......
Of...je moet je vermannen.....ook dat heb ik wel eens vernomen. Ze denken dat je genezen bent omdat je er goed uitziet en nog behoorlijk mee kunt komen. Dat was tot en met mei 2023. Was wel klaar met dat stelletje non-empathische stumperds. Sommigen volg ik nog op Strava van mijn oude club en groepjes. Waarom eigenlijk? GA ik ook ontvolgen en snel.
Ik ga er vanuit dat zij toch weten dat jij kanker hebt? Die ene keer dat je dan eens met 1 of 2 leden van die wielerclub gaat fietsen......Dan moeten zij zich aanpassen uit respect en liefde voor jou! Ook al rijden ze dan wat langzamer, maak er een leuke dag van. Ik vind dit echt onbestaanbaar! Als je dat niet over hebt voor iemand met kanker en daarnaast, jij bent toch geen vervelende kerel?
Wees duidelijk en spreek je uit! Nou ben ik ene gebekte Hollander met een grote bek.....................maar met een o zo klein hartje. Jullie Vlamingen zijn wat gereserveerder, ook de Limburgers in het algemeen. Zeg het gewoon!
Sterkte Vlaamse vriend en wij gaan van het voorjaar samen fietsen, al fietsen we 15 km per uur. Lekker een terrasje pakken in Belgisch Limburg.....
Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt.
Over ’t malse korenveld, ’t lied des leeuweriks klinkt.
Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord.
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord! (2×)
Sterkte en hou je taai, wij zijn toch niet te vreten, whaaaaaaaaa! Probeer de humor, ook de zure niet af te zweren, zo belangrijk.
Groeten, ook aan Ann.
Jilles
Hi Marc
Jilles heeft gelijk hoor . Waar halen ze het gvd in hun hoofd om tegen een kankerlijer te zeggen dat ie wat harder moet trappen.
Dat alleen is al reden genoeg om alleen te gaan fietsen.
gr, willy
Ben het met de anderen eens Marc ,jij verdiend het gewoon dat er rekening met je gehouden wordt en ik bedoel in alles 🙏
Wat depressief aangaat ja de behandeling maakt dat niet fijner ,maar dit jaargetijde ook niet ,zou lichttherapie kunnen helpen uiteraard alleen als je dat zou willen.,mijn kind heeft er baat bij
Sterkte en liefs hes 🍀🌻🤗