Toekomst.
Ik lig te woelen in mijn bed.
Het begin van een mooi Sinterklaasliedje van Bart Peeters. Maar vannacht had dat voor mij een andere betekenis.
Mijn ziekte is netjes onder controle. De behandelingen slaan aan. Maar in mijn hoofd spookt het toch wat. Het verlies aan spiermassa en mijn overgewicht moeten het afleggen tegen mijn depressieve gevoelens. Ik die altijd heb moeten vechten tegen die gevoelens, al meer dan veertig jaar lang. Maar de laatste jaren had ik mijn trein weer op de sporen. Totdat bijna drie jaar geleden het verdict viel.
Het leek alsof een rukwind mijn trein plots weer van de sporen had geduwd. En daar lag ie dan...
En zo lag ik in mijn bedje dan te denken over de toekomst. Want mijn uroloog was duidelijk : hormoonbehandelingen voor de rest van mijn leven...
Hoe zal ik die emoties kunnen blijven controleren? Er is maar heel weinig nodig om mijn wijzertje compleet naar plus of min te doen overhellen.
En deze zorgen maakte ik me dus afgelopen nacht. De dokter gaf me immers levenslang.
Ik lig te woelen in mijn bed.
Terwijl er zovele lotgenoten zijn die hetzelfde meemaken.
Marc. 👍👍
4 reacties
Levenslang wordt er gezegd. Dat het leven dan maar lang mag duren.
Zoals Zweef zegt, dat het leven dan nog lang mag duren.
En heel fijn dat de kanker onder kontrole is. Maar zoals ik ook al dikwijls gezegd heb, die mallemolen in je hoofd die dan door hormoontherapie nog wat aangespoord wordt,is dikwijls erger dan de ziekte zelf.
En wat doe je daartegen?
Nou, praten en bloggen helpt. Maar voor het overige?
Je bent met pensioen nu . Gewoon genieten van elke dag.
En als ik 's nachts lig te woelen in m'n bed , dan sta ik op en ga wat tokkelen op m'n PC
Zoals nu
En hoe dan ook, prettige feestdagen nog.
Hoi Marc, "ouwe Vlaamse reus"..... 😉,
Als geen ander weet ik wat je doormaakt, we zitten immers in hetzelfde schuitje, het monster postaatkanker......
Je vecht je hele leven al tegen depressieve gevoelens...... Tuurlijk, een ander heeft makkelijk praten en we zijn allemaal anders.................
Je had het aardig onder controle totdat je drie jaar geleden te horen kreeg dat je prostaatkanker hebt,,,,dat laatste heb je trouwens aardig onder controle met je lage PSA dankzij o.a. de abiraterone met Predniso(lo)n. Mooi!!
Ik ben er ook ALTIJD mee bezig, je kunt het nou eenmaal niet loslaten maar het feit dat ik PK heb verpest niet mijn leven en bij jou ook niet, toch? Maar je moet er wel voor (blijven) vechten en de strijd aangaan. Niet verzaken! Ook weer makkelijk gezegd natuurlijk, ik weet het vriend....Maar gaan kniezen op de sofa helpt niet en you know it!
Gelukkig hebben wij beiden onze fietshobby en je bent MEER dan goed bezig de laatste tijd, ik zie je veel op Strava en dat met die kou en regen, mijn complimenten man! Je weet, ik blijf dan binnen en trap wat weg op het orgel cq de fietstrainert...
En dat blijf ik GVD, sorry, om het kracht bij te zetten (!), ook DOEN!!! Ook ik heb regelmatig geen zin maar dan denk ik aan Bibian Mentel, onze nationale snowboard heldin die 20 jaar tegen kanker heeft gevochten, God hebbe haar ziel, wat een vechtster, wat een mentaliteit, mijn voorbeeld en heldin!
Blijf er tegen vechten en geef niet op! Zoek er eventueel een hobby bij, ga anders vrijwilligerswerk doen al is dat maar een ochtend of desnoods 2 per week. Je krijgt er positieve energie van, echt! Ga wietolie gebruiken als je moeite hebt met je gevoelens, mij helpt het maar ik ben Jilles en jij heet Marc...je slaapt er ook beter van! De wietolie maakt je rustig in je hoofd. Ik wil je ermee helpen, je zegt het maar.
Ik schrijf het met de beste bedoelingen, weet je, we kennen elkaar. Ga naar de Sportschool voor je spieren, je gewicht....sorry vriend............Weet zeker dat wanneer je dat gaat doen je veel beter in je vel gaat zitten.
Krachttraining is meer dan belangrijk, het helpt tegen de osteoporose en tegen de afbraak van je spieren dankzij die troep die ze in ons lichaam pompen. En het helpt ook wanneer je wat gewicht wilt verliezen, ook krijg je weer meer spieren. Ik ben nu 1 maand in de Sportschool en ik merk het al, DOEN!
Ja, ik weet het, allemaal makkelijk even gezegd, doe het maar even.... Zelf haal ik een hoop uit mijn relativeringsvermogen, wij hebben het zo goed hier in West-Europa ondanks alle maatschappelijke problemen zoals migratie, tekort aan woningen, gezondheidszorg, klimaat, stikstof geleuter etc. etc.
Blijf praten met je lieve vrouw Ann, vrienden, kennissen, familie, probeer positiviteit te halen uit dingen die je nog kunt zoals bijvoorbeeld fietsen wat wij beiden al doen. Ga erop uit, op vakantie naar een warm land, ga leuke dingen doen, je kunt nog zoveel! Blijf niet hangen in je depressieve gevoelens. Ik wil je zo graag helpen..... maar je moet het toch echt zelf doen, Het enige dat ik kan doen is je een mentaal zetje in je rug geven.
Doe na de feestdagen ook wat aan je gewicht, blijf minmaal 3x in de week fietsen, ga aan krachttraining doen en let wat meer op datgene wat je naar binnen gooit...😉. Zoek er anders hulp bij, alleen is het (veel) moeilijker.
Wat erg goed helpt tegen overgewicht is het volgende en ik realiseer me dat dit niet voor iedereen is weggelegd....
Lange fietstochten en dan heb ik het over 100km+ ritjes in een lage intensiteit, op D1 tempo. Dat helpt bij mij erg goed, ik raak dan zo maar 1kg aan vetophoping kwijt, veel drinken helpt en dan natuurlijk alleen water......Doe dat op een zonnige lentedag of 's-zomers bij temperaturen tussen de 20 en 25 graden. Maak je hoofd leeg.
Kortom, je kunt er zelf nog zoveel aan doen maar je moet wel die schouders eronder zetten en geloof me maar..... ook ik heb regelmatig te kampen met negatieve gevoelens maar die kan ik gelukkig altijd de kop indrukken.
Kom op Marc, recht je rug en trek je op aan mij of aan wie dan ook, er zijn zat voorbeelden, samen gaan we knokken en op richting de 70 en hopelijk de 75 en 80 jaar zonder je kop in het zand te steken, realiteitszin is OK maar laat niet de depressieve gevoelens overheersen, het glas is 3/5 vol, niet 1/2 vol en zeker niet 1/2 leeg!!!
Tsjakka!
Adië wa,
Jilles
Lieve Marc
Vechten tegen depressieve gevoelens is al mega zwaar en dan er ook nog de diagnose pk bij krijgen is teveel voor een mens ,tel daar bij op de intense behandelingen en een mens staat voor de onmogelijke taak om daar allenmaal maar mee om te gaan ,het piekeren s! nachts vreet energie ,ik gun je wat rust in dit woelige leven en een beetje vrede met jezelf ,
heel veel sterkte liefs hes en een dikke knuffel