Deze route maak je niet alleen !!

Al sinds de diagnose ben je met grote regelmaat het middelpunt. Een vraag ‘hoe het met je gaat’? Zo ook via mijn echtgenote die de vraag krijgt gesteld ‘hoe het met mij gaat’? Dan denk ik keer op keer ‘en zij dan’ ! Vraag ook eens ‘hoe het met haar gaat’ ?Natuurlijk begrijp ik ook wel als iemand de diagnose kanker te horen krijgt en dan ook nog eens een ongeneselijke variant dat men deze vraag plaatst. Maar ondanks dat het kuurtraject mij na twee jaar kuren zwaar valt, realiseer ik mij terdege dat het voor haar ook zwaar is. Zo niet met zeer grote regelmaat nog veel zwaarder.

Ze is een fantastische liefdevolle echtgenote, een zorgzame moeder, een mantelzorger die altijd klaar staat, de spil in het gezin die alle ballen dagelijks in de lucht houdt. Zo valt het mij als mannelijke partner erg zwaar dat ik niet meer zwaar kan en mag tillen, zoals bv de kratten met boodschappen die wekelijks thuis worden bezorgt. Ik ben ouderwets opgevoed en doet het mij veel verdriet al ik haar dan zie zwoegen met die kratten. En als ik haar dan voorstel samen een krat te tillen, wil zij er niets van weten. Dan zijn we er nog niet, want zij is ook nog eens lerares op een basisschool. En al twee jaar gaat zij week in week uit mee naar de kuurdagen in het EMC. Nu ik dit schrijf denk ik bij mezelf  ‘hoe dan’? 🤷🏼‍♂️  

Je legt dit traject niet alleen af, maar met elkaar. En ik ben mij gaandeweg steeds meer gaan realiseren hoe goed en fijn ik het getroffen heb. Ja ik ben ziek, maar ben gelukkig getrouwd met    
                           ‘een Engel’.