Op je 55e met pensioen..verschrikkelijk !
Nu de eindstreep van mijn eerste behandelperiode na diagnose in zicht komt en deze twee jaar voorbij zijn gevlogen, betekent dit ook dat ik bijna twee jaar in de ziektewet heb doorgebracht. Ik heb een verschrikkelijk leuke verantwoordelijke job waar ik met heel erg veel plezier graag uren tussen de collega’s doorbreng. Meerdere malen heb ik geprobeerd in het normale arbeidsproces in mijn functie terug te keren, waarbij ik zelfs een keer op 80% zat. Maar keer op keer werd ik door de longontstekingen terug gesmeten met lange uitval. Tja mijn immuunsysteem ligt helaas volledig op zijn gat. En toch kreeg ik alle vrijheid en medewerking van mijn werkgever om te doen wat ik het liefste deed, zonder enige druk van hen. Ik moest en zou van mijzelf alles eraan doen om terug te komen. Ook als dit extra pijn aan mijn rug betekende. Volledig geestelijk druk die ik mijzelf oplegde, alles ten koste van mijn lichaam zonder dat andere hiervan wisten. Mijn directe collega’s steunde mij keer op keer en creëerde zelfs ruimte dat het voor mij mogelijk maakte het in mijn tempo en momenten te doen. Wat een wereldbedrijf en ongelofelijk fijne collega’s. Maar helaas na de vierde en momenteel laatste dubbele longontsteking die gepaard ging met drie weken onafgesloten corona in het ziekenhuis heeft mij dusdanig verzwakt en verslechterd dat het gewoonweg niet meer lukt en onverantwoord is om nogmaals proberen op te starten. Zowel mijn hematoloog, bedrijfsarts, fysio, psycholoog en arbeidsdeskundige zeggen vrijwel allen hetzelfde, ‘het is goed zo en je heb er alles aan gedaan om je wens proberen te vervullen, maar nu is het tijd om naar je gezondheid te luisteren’.
En om dit aan te horen voelt voor mij verschrikkelijk! Ondanks dat ik weet dat zij gelijk hebben kan ik momenteel geen rust vinden. Op mijn 55e met pensioen (volledig worden afgekeurd zonder kans op lichamelijk herstel). Verschrikkelijk vind ik het en dan te horen van menig familielid, vriend, kennis of collega dat zij het wel zouden weten op die leeftijd te kunnen stoppen. Voor mij voelt het als falen.
4 reacties
Weer iets opgeven wat je graag doet en energie uithaalt , het aanvaarden van wat er is dat is heftig maar gaanderweg zul je zien dat er nog veel is wat je graag doet en waar je je energie uithaalt.
je bent niet alleen
Tico
Dankje Tico, het moet gewoon allemaal nog landen, wat ik lange tijd niet heb willen inzien. En dat er weer iets leuks en uitdagends op mijn pad komt ben ik ook van overtuigd.
Een paar jaar ouder dan jij, zelfde soort job en bedrijf, zelfde conclusie. Maar toch ben ik blij dat ik de stap eerder heb gemaakt om het werk af te bouwen. Ik zie het nu dan ook maar als een prepensioen, maar helaas niet zo vitaal als ik twintig jaar geleden voor ogen had.
Probeer er het positieve van in te zien, dan komt de rest vanzelf wel.
Weetje Zweef, ik ben van nature positief. Zelfs op momenten in het leven dat mensen om mij heen zich afvragen ‘hoe’? Ochtendhumeur is er nooit tot bijna nooit geweest en een ver van mijn bed show.
Het is gewoon een bekend verhaal die een ieder kan overkomen: “het emmertje is vol”. Naast het moeten stoppen met mijn job, kon ik mijn golf gvb opzeggen en kreeg ik te horen dat ik die rollator nu toch echt dagelijks moest gaan gebruiken😡. Ik heb het daar erg moeilijk mee, en dat er zaken nu boven komen drijven die ik deze afgelopen twee jaar heel ver had weggestopt. Het is een kwestie van tijd ben ik overtuigd. Het is een aardig hoge heuvel om te moeten passeren.
Maar zoals ik altijd tegen een ieder en mijzelf zeg: “het komt goed”!