CONFRONTEREN OF NIET

Ik denk dat dit twee wezenlijke vragen zijn die voor iedereen anders zal worden ingevuld. Dit is afhankelijk van het karakter van iemand. 

Persoonlijk vraag ik me af of je als niet aan kanker lijdende, door de ogen van de zieke kunt kijken? Het lijkt mij dat je nooit de wanhoop van iemand die de dood in ogen kijkt kunt voelen.

En uitstippelen.  Wij houden rekening met goede annuleringsmogelijkheden en maken plannen en ondernemen dingen als het kan. In je achterhoofd speelt uiteraard altijd de vraag: is dit de laatste keer?

Ook wij staan nog aan het begin van het hele proces. Maar wat Jojo schrijft kan ik wel herkennen, we gaan ervan uit dat de behandeling altijd voorgaat. Dat heeft bij ons betekent dat we een bruiloft over twee weken in Italie hebben afgezegd, en onze viermaanden overwintering in Spanje...

Wat ons rest is een onzekere toekomst, onzekere weken, maanden, te hopen jaren. Daar gaan we het mee doen, daar moeten we het meer doen,

moeilijk allemaal, sterkte,

Yvonne

 Jullie hebben een operatie gehad, betekent dat dan dat hij voor nu genezen is of is hij palliatief, uitgezaaid? Krijgt hij nog andere behandelingen? Dat is mij niet geheel duidelijk?

Wij hadden verleden jaar ook een huisje met kerst en oud en nieuw staan, maar door onderzoeken/behandelingen is die geannuleerd. 

De vraag over uitstippelen; het ligt misschien aan de situatie, bijvoorbeeld je hebt net  al je chemo's achter de rug en de foto is goed, zou ik zeggen stippel direct wat, en als je dan na 3 maanden weer een goede foto heb stippel gelijk wat, want dan zit je nog het dichtst tegen een goede foto aan? 

Ik zit in een situatie waar een jaar lang al niets uit ons voortkomt. Dus er worden geen mooie momenten gecreerd. Wel kleintjes, maar er worden geen extra leuke dingen ondernomen. Misschien blijven we maar overspannen? Zelf denk ik , als je er wel zin in hebt, doe het, pak het mee. Je kunt maar een leuke tijd gehad hebben. Als het over een tijd slechter gaat, heb je dit toch meegepakt.

En in ons geval; mijn vader kreeg 4 a 5 maanden dus wij hebben ons helemaal gek laten maken. We zijn nu een jaar verder, de eerste 3 maanden foto was goed. Wij hadden net zo goed een leuk jaar ervan kunnen maken, hadden we dit geweten, en wat minder angst in eerste instantie kunnen hebben. Een prognose komt niet altijd uit.

En bekijken we het door onze ogen of door die van de patient. Vaak in het begin van jezelf, denk ik. Ik merkte dat ik heel veel over kanker ging opzoeken en mijn vader bijvoorbeeld niet. En ik heel veel vragen voor de dokter had, en mijn vader niet. Dan heb je iets wat jouw belangrijk lijkt om te vragen en dan zegt de patient, nee. Dat is wel moeilijk. En dan moet je toch meer met de patient gaan mee laveren, wordt je dan gezegd in een coachingsgesprek. Wat de patient wil. 

Misschien is het dan handig, als je goed met elkaar kunt praten, om de motivatie achter elkaars verhaal te horen?

En ik denk ook wel, hoe zou hij zich voelen? De laatste weken zie ik dat wij als omstanders ook wel dingen onbedoeld "fout" doen, en we de patient mogelijk bepaalde negatieve gevoelens bezorgen. Dat zou ik wel willen overleggen ofdat dat anders kan met elkaar. Pieker ik nu over.