Hypochondrie, OCD, prostaatkanker ‘fijne’ combi

Tja, ik zit hier weer in de nacht voor mijn gevoel ‘huilie-huilie’ te doen. Als ik alles nu even op een rijtje zet…heb ik de ultieme fijne combi. Mijn hypochondrie geeft bij elk lichamelijk signaaltje gelijk een ‘noodscenario-alarm’. Valt meestal wel mee…wel heel lastig, want levert al weer gauw een paar dagen onzekerheid en je kan niet voor elke scheet naar de huisarts rennen.

Mijn ocd (dwangmatig obsessief denken/handelen) is niet leuk als je na de prostaatoperatie een bekkenprobleem hebt. Je gaat dus niet de deur uit voordat je alle toiletmogelijkheden 100% in kaart hebt. Dingen worden afgezegd, je sociaal leven gaat volledig naar god…heb een lieve kundige psycholoog, na bezoek aan haar kan ik mezelf voor 1 à 2 dagen oppeppen om ‘voor mij risicovolle’ dingen buitenshuis te ondernemen, maar vervolgens neemt het sombere brein de boel weer over. Het bekkenprobleem vererger ik dus door er heel obsessief mee om te gaan….naar toilet gaan om te poepen wat eigenlijk niet nodig is…daardoor buikpijn….daardoor meer druk op  ‘t onderlijf….Een psycho-somatische fysiotherapeut, lief en kundig, probeert me die vicieuze cirkel te doorbreken….en er staan weer nieuwe afspraken gepland bij een bekkenfysiotherapeut …..

En je omgeving….je bent er mooi op tijd bij geweest met die prostaatkanker-operatie….(ze zeggen nog net niet ‘niks aan de hand’ ) en  je psa-stijging is nog niet hoog genoeg om verder te gaan scannen/onderzoeken…

Samengevat….onrust in ‘kop-én-kruis’…..brrrr…. maar even bloggen, van je af schrijven helpt soms….ga nu nog even kijken of ik nog wat kan slapen….

JJB