Scanday

Dinsdag mocht ik mij, na 3 maanden, weer melden in het UMCG voor de ct-scan. Ondanks dat ik vind dat zo'n scan niet zo veel voorstelt, was ik toch behoorlijk zenuwachtig. Dit komt vooral omdat er een infuus geprikt moest worden en met mijn angst voor naalden is dat geen pretje.

Om 11.15 uur moest ik mij melden, maar ik was (zoals altijd) te vroeg. Meestal ga ik dan nog even bij de fontein zitten met een lekkere latte, maar daar had ik dit keer geen zin in. Dus om 11 uur had ik mij al aangemeld. Ik zat nog maar net in wachtruimte C en had een selfie gemaakt en naar mijn man gestuurd dat ik zat te wachten, toen ik al werd geroepen door de  medewerkster. De patiënt van 11 uur was niet opkomen dagen dus mocht ik al!

Dit vond ik erg fijn, want van dat wachten word ik alleen maar zenuwachtiger. Bij binnenkomst gaf ik gelijk al aan dat ik bang ben voor naalden en zoals altijd reageerde de medewerkster heel lief. Ze stelde mij gerust en terwijl ze bezig was hebben we leuk gepraat. Het prikken ging goed, maar het slangetje wilde niet goed mijn bloedvat in. Dus helaas moest het nog een keer. De medewerkster voelde zich best schuldig, terwijl dat natuurlijk helemaal niet hoeft. Ze doet haar best en ik ben helaas steeds minder goed te prikken. Poging 2 ging in mijn linkerarm, die normaal gesproken slechter te prikken is. Ondanks dat de ader diep lag, wilde ze het wel proberen en gelukkig lukte het nu wel!

Ik had gevraagd of ze een foto van mij wilde maken en ze nam alle tijd om een foto te maken. Daarna kon ik door de scan. Dit vind ik nooit erg, eigenlijk wel rustgevend. Het doet mij denken aan mediteren. Adem in, adem vasthouden en daarna weer doorademen... Het moment van contrastvloeistof toedienen vind ik wel wat minder, het warm worden is wel lekker, maar die smaak in mijn mond vind ik altijd erg vies.

Voordat ik het wist was de scan alweer voorbij. Heb nog een tijdje gesproken met de leuke, lieve medewerkster en met een lach op mijn gezicht verliet ik het UMCG. Zo fijn zulke mensen die je op je gemak stellen en die ervoor zorgen dat je met een goed gevoel verder met de dag kan!

En nu, nu moeten we wachten op de uitslag die ik maandag krijg. Bij gesprekken met mijn oncoloog gaat mijn man altijd mee, maar naar onderzoeken en scans ga ik altijd alleen, omdat ik dat het fijnst vind. 

Maandag ga ik dus samen met mijn man en ik vind het wel heel spannend. Ik heb er ook een heel dubbel gevoel over. Aan de ene kant hoop ik weer op minimale groei en weer 3 maanden rust, maar aan de andere kant, hoe komt het dat ik zo'n last van mijn buik heb? En waarom ben ik zo moe en ga ik voor mijn gevoel achteruit? Ook blijf ik het een raar idee vinden dat ik niet onder behandeling ben terwijl we wel weten dat die kanker er zit en nu dus gewoon zijn gang kan gaan... Maar ja, dat hoort denk ik bij het palliatieve leven.

Gisteren had ik knallende hoofdpijn, waar ik ook misselijk van was, waarschijnlijk door alle spanningen en lag om 15 uur alweer in bed. Vanochtend gelukkig wakker geworden zonder hoofdpijn en hopelijk blijft ik hoofdpijnvrij tot maandag.

Fijne dag lieve mensen!