Comeback

Hoe begin je een blog na zo’n lange afwezigheid? Misschien met uit te leggen waarom ik zo lang afwezig ben geweest. Daar zijn eigenlijk twee redenen voor. De eerste was dat ik er behoefte aan had om me bezig te houden met andere dingen dan ziekte en de dood. We hadden een prachtig voorjaar en zo’n mooie zomer. Waar ik vorig jaar in die seizoenen bezig was met Roberto’s overlijden, operaties en chemokuren, daar kon ik nu de natuur intrekken en de lieve mensen in mijn leven opzoeken. Ik kon blij zijn met mijn lichaam, dat weer in staat is tot lange fiets- en wandeltochten. Ik had dat heel erg nodig. De tweede reden was dat het na de zomer een tijdje niet zo goed ging. Heel naïef dacht ik, dat ik het ergste wel achter de rug had. Maar toen gebeurde er van alles tegelijk: mijn moeder had klachten die verdacht waren voor darmkanker, mijn kat werd ziek en ik dacht even dat ik hem had vergiftigd met een middel tegen vlooien en zo nog wat andere huishoudelijke dingen die letterlijk allemaal tegelijk kwamen. Denk: lekkage, kapotte wasmachine, dat soort dingen. Ik kreeg een flinke terugval toen ik me als nooit tevoren besefte dat ik er in het vervolg alleen voor stond. Juist met dit soort uitdagingen waren Roberto en ik zo’n goed team... en nu zat ik om vier uur ‘s nachts bij mijn kat te huilen en hem te vragen om toch vooral niet ook dood te gaan. (Voor de nieuwsgierigen: kat heeft nog steeds wel klachten maar zal niet acuut omvallen, moeder kreeg na coloscopie de uitslag dat er wel iets aan de hand was, maar geen kanker.)  

Het voelde dus goed, die blogpauze, maar ook weer niet. Ik heb in het vorige jaar toch wat opgebouwd op deze site, connecties gelegd. Overigens speelde ook dat een rol. Het overlijden van Hanneke heeft me geraakt. Ik kende haar niet persoonlijk, alleen van de site, maar in de priveberichten die we hier hebben uitgewisseld gingen we flink de diepte in. Connecties leggen met mensen die ongeneeslijk ziek zijn is prachtig, vooral vanwege de herkenbaarheid en herkenning, maar het heeft als consequentie ook het verdriet bij het wegvallen. En daar had ik nu juist al zoveel van achter de rug. En ik zit er nog steeds in. Ik was gestopt met therapie, in overleg met de psycholoog en therapeut overigens, maar ik ben in oktober weer gestart. Omdat er nog zoveel verdriet zit, en ik steun nodig heb. Huilend zei ik tegen mijn therapeute Ruth: “En ik maar denken dat ik zoveel veerkracht had”, waarop zij antwoordde: “Je hebt ook veel veerkracht. Er is alleen heel, heel veel gebeurd.”  

Inmiddels ben ik erachter dat ik “van nature” geneigd ben om weg te lopen van verdriet en overige emoties die pijn doen. Afleiding zoeken. Als in: tig keer naar de ijskast, snoep- en koeklade, Netflix, sporten, schoonmaken of stukken wandelen met een luisterboek op mijn hoofd. Alles om die pijn niet te voelen. Maar ik MOET die pijn voelen. Althans, als ik er ooit vanaf wil in de zin van dat het minder gaat “schuren”. Wegduwen heeft geen zin, want het komt later zeker terug. Dus nu leer ik om emoties op het moment zelf toe te laten en dat vind ik behoorlijk lastig. Ik, die vroeger nooit huilde, stond vanavond weer op het strand met een betraand gezicht. Pratend tegen Roberto. Hem vertellend dat ik hem niet steeds minder mis, maar juist steeds meer. Het is langer geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien, geroken, gevoeld en gehoord. Ik wil hem zo graag weer knuffelen. Het besef dat ik hem, zolang ik in dit lichaam zit, niet meer zintuiglijk zal kunnen waarnemen, doet pijn. Ik wist niet dat je iemand zo erg kunt missen.  

In de tussentijd is er zoveel gebeurd, dat het een heel lange blog zou worden om die allemaal te beschrijven. Een paar highlights dan maar. Ik heb een aantal mensen van deze website persoonlijk ontmoet tijdens twee gelegenheden. Ik ben met een vriendin een paar dagen naar Egmond geweest in de zomer, was lastig om zonder Roberto op pad te gaan maar het was heel leuk en gezellig. Ik heb een cursus pranic healing gevolgd, een op Indiase leest geschoeide vorm van energy healing. De banden met oude vrienden van Rob en mij zijn aangehaald en ik heb mijn voormalige collega’s gezien en gesproken. (Ik ben nog altijd niet aan het werk.) Een van mijn taalstudenten (het vrijwilligerswerk dat ik nog steeds doe) is geslaagd voor zijn examens, een ander is goed op weg en heeft zich inmiddels verloofd. Ik heb nieuwe mensen leren kennen en afgesproken met mensen die ik al jaren niet meer had gezien. Ik heb geluncht met een paar van Roberto’s voormalige collega’s, een heel fijne ontmoeting. Ik heb een presentatie gegeven voor de stichting Olijf aan verpleegkundigen van het VUMC. En ik heb op 17 november voorzichtig gevierd dat mijn laatste chemokuur precies een jaar geleden was. 

Van mijn gyn-onc kreeg ik een keuzekaart met drie opties. Ik kon kiezen tussen: 1) elke drie maanden een controleconsult, bestaande uit een gesprek en een fysiek onderzoek van de buik; 2) elke drie maanden een telefonisch controleconsult of 3) bellen als ik klachten heb. Ik heb voor het laatste gekozen. Ik heb nu de kans om me geen patiënt meer te voelen. Niet verwacht te worden in dat ziekenhuis. Ja ja, slechte prognose, bla bla, maar ik voel me NU goed en ik ben NU niet ziek. Wat er in de toekomst gebeurt: wie dan leeft, die dan zorgt. Ik heb ook het idee en de hoop dat als ik me geen patiënt voel en me ook niet zo gedraag, dit zowel fysiek als mentaal een positieve invloed heeft op mijn gestel.  

2021 was het jaar van onze ziektes, 2022 het jaar van mijn herstel. Ik ga niet vooruit kijken, omdat juist in het nu leven mij het meeste helpt. Ik kan wel zeggen dat ik niet meer dezelfde persoon ben als voor onze diagnoses. Ik sta anders in het leven. Maak me minder snel druk om dingen en oordeel niet meer zo snel ergens over. Voel meer liefde voor mezelf en voor mijn lichaam, dat zich toch maar kranig weert. Waar ik voorheen vooral kritisch was. Maar de belangrijkste verandering is het opengaan van mijn hart. Het toelaten van emoties betekent namelijk ook dat ik meer liefde kan voelen en geven, zonder de reservering die ik vroeger wel had. Ik denk ook dat het me daarom nu weer lukt om een blog te schrijven en naar deze site te komen. Liefhebben voelt soms misschien als een risico, maar het is wel waar het leven om draait.