Hel(aas)

Een grote lach op de foto. Dat was afgelopen woensdag, toen vriendin E. mij naar de laatste chemokuur begeleidde. Ze is er elke keer bij geweest, mijn chemobuddy. Het was een lach door de tranen heen, want het infuusprikken was weer geen grapje. En toen de naald er na drie keer dan in zat, begon ik hard te huilen. Van opluchting en van verdriet, denk ik.

Die ochtend had ik nog vrolijke muziek gespeeld in de badkamer. Mijn ogen getekend. (Dat doe ik echt niet elke dag… gedoe.) “De laatste, Roberto!”, zei ik. Ik keek echt uit naar een periode zonder ziekenhuis. Maar er werd op dinsdag voor al roet in het eten gegooid: te lage bloedplaatjes. Dat betekent dat ik volgende week terug moet voor controle van die bloedplaatjes en indien nog te laag, dan om de dag. Totdat ze vanzelf gaan stijgen of zo laag worden dat ik een bloedtransfusie moet krijgen. “Daar voel je je beter door”, zeggen mensen tegen me, maar ik denk alleen maar “Nee he, niet weer een infuus”.

Toen wist ik nog niet wat ik nu weet….

Ik kreeg de zesde chemo. Ze waren me niet vergeten dit keer en ik had een hele leuke verpleegster W. Zij snapte mijn humor! Ik heb een droge ironische soort humor die lang niet altijd wordt begrepen. Beschamend genoeg moet ik er vaak zelf smakelijk om lachen terwijl de rest stil blijft. Een collega van W. zei tegen mij over de tijdsduur van het chemomiddel: “Tja, als je korter zou liggen, zou je elke week terug moeten komen, nu is het langer, maar elke drie weken. Ieder voordeel heb z’n nadeel.” Waarop ik antwoorde met licht gefronste, prachtig getekende wenkbrauwen: “Ja weet je, Johan, als ik het zo eens op de keper beschouw, denk ik toch dat het hebben van kanker meer nadelen heeft dan voordelen.” Ik houd mijn intonatie dan vrij vlak. W. moest meteen hard lachen maar de collega keek geschrokken, alsof ze iets verkeerds had gezegd. Later lag ik te kletsen met mijn kamergenote, kort onze kanker-CV’s uitgewisseld en we hadden het over huilen. Allebei huilden we vroeger nauwelijks, maar sinds de diagnose: onhoudbaar. Ik, opnieuw in de ironiestand: “Volgens mij heb ik het afgelopen jaar meer gehuild dan mijn hele leven ervoor. Inclusief de babytijd.” Waarop W. weer gnuifde: “Hoe kom je erop!” Ik vind het heerlijk als mensen mijn humor snappen. Ik had haar wel mee naar huis willen nemen.

Ik heb een keer tijdens een voorstelling van Mini en Maxi zo hard moeten lachen, dat de hele zaal om mij moest lachen. Ze kwamen het podium op met zwemflippers en hoe ze liepen vond ik zo komisch, dat ik de slappe lach kreeg. De rest van het publiek lachte “de gepaste tijd” maar ik, ik kwam niet meer bij. Dus toen de zaal verder weer stil was, hoorde je alleen nog mijn slappe lach. Waarop iedereen weer begon. Ik heb dus, laten we zeggen, licht afwijkende humor, denk ik.

Ik dwaal af. De kuur dus. De dag erna ging nog wel. Maar in de avond kreeg ik koude rillingen en verhoging. Midden in de nacht werd dat koorts. Dus ik belde met de oncologieverpleegkundige om 5:15 in de ochtend. Zij overlegde met de oncoloog en belde mij terug. Dat ik een coronatest zou moeten doen. En het maar moest aankijken verder. Ik wilde geruststelling, ik wilde horen: “Dat kan komen door de chemo, of door de griepprik, maak je niet ongerust, maar bel ons opnieuw als de koorts blijft stijgen.” Ik voelde me zo zielig, zo alleen. In mijn bed. Angstig was ik. Ik wilde armen om me heen, ik wilde iemand die me over mijn bol aaide. Ik miste Roberto zo, zo, zo erg. Nou ja, ik ging niet met koorts uren met de GGD bellen of in de auto naar zo’n testlocatie. Dat snap je. Ik heb een zelftest gedaan en die was negatief. Ik had ook geen andere coronaklachten, alleen koorts.

Gisteren bleef ik de hele dag een beetje hangen tussen de 37,5 en 38 graden en heb ik opnieuw gebeld. Het was de eerste keer in de hele chemoserie dat ik echt in bed ben gebleven. De verpleegkundige raadde me aan om in de avond paracetamol te nemen voor het slapen gaan. Na een lange dag in bed en op de bank, mezelf dwingend om te drinken en wat te eten, heb ik dat gedaan. Er was een feestje in de buurt met behoorlijk wat lawaai dus ik kon niet meteen in slaap vallen.

En toen voelde ik het.

Doordat ik sinds de kuur niet veel meer gegeten had en de kilo’s er weer af waren (nu 55 kilo bij 1.72 meter) was mijn buik geen buik, maar een holte. Een holte waarin je alles kunt voelen, zonder dat er vet overheen zit. En daar voelde ik, links in mijn onderbuik, naast het heupbot, heel duidelijk twee ronde harde bultjes. Ter grootte van een halve knikker. Ze waren niet heen en weer te bewegen. Het is op een plek waar ik al wel eerder iets heb gevoeld maar toen dacht: dat is vast littekenweefsel. Maar nu zijn ze dus groter. Harde bultjes die zijn gegroeid.

En daar lag ik dan. Blije tieners en muziek op de achtergrond, ik alleen met koorts in mijn bed, en bulten in mijn buik. Ik zal het eerlijk bekennen: ik vroeg Roberto om mij op dat moment te komen ophalen. Zal hij als humor hebben opgevat, denk ik. Hij heeft het in elk geval niet gedaan.

Ik weet dat ik, naast een niet-alledaagse vorm van humor, tevens een niet-alledaagse vorm van eierstokkanker heb (of misschien baarmoederkanker, daar is de jury nog altijd niet over uit). Een vorm die doorgaans minder goed reageert op chemo dan de meest voorkomende vorm van eierstokkanker. Maar het zal toch niet zo zijn dat ik dit allemaal voor niets heb gedaan. Dat de kanker gewoon door de chemo heen is gegroeid. Het kan niet waar zijn. Wat een hel. Waarom gebeurt dit allemaal? Is het nog niet genoeg?

En nu, nu laat ik voor het eerst sinds dit allemaal is gebeurd, het hoofd hangen. Ik weet niet of ik de kracht nog heb. Je maintiendrai, schreef ik een paar weken geleden. The lion has left the building.

Maandag naar de gynaecoloog, dat kan ik nog net opbrengen. Als het echt het slechtst denkbare nieuws is, dan ben ik denk ik op.