Ik wil niet sterk zijn!

Openbaar blog
woensdag 26 juli 2023
879 x gelezen

Ik zal vast niet de enige zijn die regelmatig het goedbedoelde: “Wat ben je toch sterk” te horen krijgt. Er zit altijd een goede intentie achter, dat weet ik best. Mensen willen ermee zeggen dat ze het knap vinden dat je elke dag je bed uitkomt. En dat is het eigenlijk ook. Aan de andere kant vind ik dat kracht er weinig mee te maken heeft. Het is niet alsof je denkt: ik ga heel sterk zijn onder deze omstandigheden. Wat heb je nou voor keuze? Je ademt vanzelf wel door, tenzij je actief iets onderneemt om daarmee te stoppen. Dat is voor de meesten te drastisch. Sterker nog: de mogelijkheid om adem te halen wordt alleen maar kostbaarder naarmate je zelf slechter wordt en/of anderen om je heen ziet sterven. Dus je laaft je nog maar eens aan die kostbare zuurstof.

Bij leven horen bepaalde lichamelijke functies die je niet allemaal vanuit je bed kunt doen (tenzij in een ziekenhuis- of terminale setting). Dus sta je maar op. Wast je een keertje, eet wat, drinkt wat, gaat naar de plee. En ach, als de zon schijnt, kun je ook net zo goed eens naar buiten gaan. Opnieuw heeft dit voor mij niets met kracht te maken. Is het sterk om dingen te doen als je herstellend bent van een heftige kankerdiagnose met bijbehorende behandelingen? Of als je rouwt? Of als je palliatief bent en al dan niet behandeld wordt? Het is geen kracht, het is onontkoombaarheid. Wat kun je anders? Wat is het alternatief?

Als ik écht kon kiezen, dan koos ik voor niet sterk zijn. Sterker nog (ha,ha): ik zou kiezen voor niet sterk HOEVEN zijn. Ik wil Roberto terug. Mijn leven terug met hem samen, met Waus, in onze cocon. Niets is zo leuk als toen Roberto er nog was. Toen we samen nog gezond waren. Met hem kon ik de hele wereld aan. Hij was mijn teammaatje, mijn minnaar en mijn man. Ik kon lezen en schrijven met hem. Thuis is voor mij geen plek, thuis was Roberto. Ik ben dakloos in dat opzicht. Zo voelt het echt. Ik wil dus helemaal niet sterk zijn. Het is een gedwongen kracht.

Ik ben ook zo moe, mensen. Zo ontzettend moe. Van steeds maar weer zo mijn best doen. Mezelf de deur uitgooien. Naar een lunch, een museum, een concert, een fietstocht, een wandeling, het strand. Begrijp me niet verkeerd. Ik doe die dingen alleen of met hele lieve mensen. En dat waardeer ik ontzettend. Ik zoek die afleiding zelf op. Waar ik zo moe van word, is dat ik altijd die rouw meezeul. Het verdriet zit zo dicht onder de oppervlakte. Ik hoef maar aan Roberto te denken en mijn keel zit dicht en de tranen springen in mijn ogen. En twee jaar pijn, dat is zo vermoeiend. Ook hier weer: wat is het alternatief? Als ik alleen thuis zit, dan is het nóg minder leuk. Nog verdrietiger. Dus de keuze is: of 100% verdrietig alleen thuis, of iets minder verdrietig op het strand of op de fiets. Lekkere "keuze".

Als je mij in het dagelijks leven meemaakt, merk je niet zo snel dat ik zoveel verdriet heb. Ik maak grapjes, lach, kan blij worden van kleine dingen. Enthousiast praten. Eind juni ging ik een weekje op vakantie met vriendin M. Wij zien elkaar vaak, meestal twee keer per week en dan bellen en appen we ook nog een paar keer tussendoor. Zij heeft me al heel vaak erg verdrietig gezien. Tijdens de vakantie zei ze tegen me: “Ik zie nu pas hoe zwaar het is om 24/7 met die rouw te lopen”. Als eerste reactie schoot mijn ego voor de camera, als in: “ja hallo, ik ben ook gewoon vrolijk hoor en maak grapjes en ben geïnteresseerd in wat je vertelt, dus hoezo is mijn rouw zwaar?” maar toen ik mijn ego “koest” had gemaakt, zag ik wat ze bedoelde. Zij heeft haar eigen leven, ziet mij niet elke dag, ondanks ons frequente contact. Dus heeft ze ook andere afspraken, haar werk, kortom haar eigen leven. En daarin is niet de rouw die ik nog ervaar. Zij heeft adempauze, ruimte om op te laden. Die is er bij mij niet en ook niet als je 24/7 bij mij bent. Laat staan als je 24/7 IN mij bent. Ik vond het zowel een waardevolle erkenning als heel bedroevend. Want ik leef ermee.

Het plaatje boven deze blog kreeg ik van vriend P. Ook hij vertelt me dus dat ik sterk ben, maar dan wel met de proviso dat het de enige mogelijkheid is. Dat er inderdaad geen keuze is. Maar laat ik dat iets afzwakken, want hoewel ik geen keuze heb in de gebeurtenissen, kies ik nog wel dagelijks voor dankbaarheid. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Ik ben Roberto dankbaar dat hij me heeft laten beloven de behandelingen te ondergaan. Ik ben dankbaar voor de vele lieve mensen in mijn leven die de moed hebben om van mij te houden en tijd met mij te willen doorbrengen. Ik erken dat ik nu dingen meemaak die ik niet zou hebben meegemaakt als Roberto nog zou leven. Ik weet ook dat hij zo graag nog hier zou zijn geweest. Hij was nog lang niet klaar, zag zichzelf met gemak 90 worden. Hij noemde mij trouwens zelf ook een “powervrouw”. Zag mij wel voor zich, na zijn overlijden, een nieuw leven opbouwend. Wie weet gaat hij nog gelijk krijgen. En toch. Toch zou ik willen dat het wat makkelijker was, niet zo moeizaam. Want dat kost zoveel… kracht?

Ik wil niet sterk zijn!

28 reacties