"Je snap het pas als je het begrijp"

Een Cruijffiaanse waarheid. En een waarheid als een koe. (Wat een vreemde uitdrukking eigenlijk. Heeft waarheid vier magen? Is zij evenhoevig? Herkauwt zij? Een paar minuten googelen leert mij dat het gaat om de vanzelfsprekendheid van de koe. Dan kun je dus ook zeggen: een waarheid als een hond. Of rat. Toch Zweef? ;-))

Nog maar net gestart met mijn blog of ik dwaal alweer af… Je ziet het pas als je het doorhebt, dus. Waar doel ik op? Op alles wat met kanker te maken heeft. Hoelang het herstel duurt van twee operaties, waarvan de laatste zo groot dat die niet eens een tweede keer zou kunnen. Van chemokuren. Hoe moeilijk het is om te leren leven met de dood zo dicht bij je. Van dat alles had ik van tevoren geen benul. Werkelijk geen flauw idee. Had ik erover nagedacht (wat ik niet deed), dan had ik misschien verstandelijk wel kunnen bedenken hoeveel energie dat zou kosten. Maar het ECHT weten? Van-binnen-uit-voelen-weten? Nee, dat snap je pas als je het begrijpt. Of eigenlijk: als kanker jou (be-)grijpt.

Neem nou werk. Ik ben nu vier maanden na mijn laatste chemokuur. In het ziekenhuis zei een verpleegkundige tegen me: “Reken op twee maanden herstel voor elke maand die je chemo hebt gehad.” Bij mij waren dat zes kuren in vier maanden, dus een herstel van acht maanden. En dat is dan een gemiddelde. Ik ben geen gemiddelde, geen statistiek, dus bij mij kan het korter of langer duren. Maar om nu, vier maanden na het laatste infuus met zware metalen, al “beter” te “moeten” zijn van mezelf, is misschien wat veel gevraagd. Geduld is hier gevraagd, liefde en zachtheid. Het is echt nog een dagelijkse inspanning om er zo naar te kunnen kijken. De “oude” Mirjam zegt dan: “Kom op nou, je bent uit het ziekenhuis, wordt niet meer behandeld, je haar groeit weer, vort met de geit. (Waarom hier ineens een geit? Hoor ik in mijn achterhoofd.) Mirjam 2.0 echter probeert dan een beetje de rem erop te zetten, want als ik te veel doe op een dag, dan bekoop ik dat in de avond en een dag later. Soms is dat het waard, andere keren niet. Wat ik het liefste weer zou willen, is lesgeven. Ik heb dat pas drie jaar geleden ontdekt, als in: voor het eerst gedaan, en het is in die korte tijd zo belangrijk voor me geworden. Ik vind het zo leuk om te doen. Maar het vergt ook veel van me. Meer dan ik nu kan geven. Geestelijk verzorger W. zei tegen me: “Het maakt niet uit op welk moment je na je diagnose weer aan het werk gaat. Een paar maanden, een jaar, een paar jaar. Bijna iedereen zegt tegen me: “Het is te vroeg”.” Ik vroeg haar waar dat volgens haar aan lag. Ze antwoordde dat werk veel meer is dan alleen de taken. Het gaat om de omschakeling van patiënt met kanker, of herstellende van kanker, naar weer een normaal lid van de maatschappij. Althans: zo normaal mogelijk als kan, afhankelijk van je prognose. Want het maakt natuurlijk echt wel verschil wat jou is voorgespiegeld op het gebied van overleving in termen van percentages en jaren. Die omschakeling is voor iedereen lastig en daarom komt het werken vrijwel altijd “te vroeg”.

Haar antwoord zette me aan het denken. Zou ik kanker zo snel hebben geïntegreerd in mijn zelfbeeld? Ik heb acht maanden officieel kanker gehad. Veel korter dan velen hier op deze site. En toch moet ik nu de vraag stellen: wie ben ik zonder kanker? Kan ik vol vertrouwen blijven dat ik nu gezond ben en blijf? Hoe doe ik dat? Ik ben actief op zoek gegaan naar manieren om dat vertrouwen te vergroten en mijn plezier in het leven ook zo groot mogelijk te maken. Wat best een opgave is in het kader van de vraag die voor mij eveneens speelt: wie ben ik, wanneer niet gezien door de ogen van Roberto? 27 jaar lang was ik lid van een team, onderdeel van een stel. Het zout of de peper, maar je had ons allebei nodig om het eten echt goed op smaak te brengen. Nu probeer ik beide rollen op me te nemen. Samen in een potje. Ik ben mijn eigen team. Vaak lukt dat. Maar regelmatig ook niet. Wanneer ik ruggenspraak wil over iets wat ik heb gezien, gehoord, gelezen of gezegd. Wanneer ik alleen aan tafel zit. Wanneer ik NU een knuffel wil.

Zoals gezegd doe ik mijn best om mijn tijd op een zowel prettige als nuttige manier te vullen, omdat ik me daar momenteel het beste bij voel. Met ook veel aandacht voor mijn fysieke herstel. Zo heb ik een heel fijn weekend achter de rug. Zowel op zaterdag als op zondag heb ik geluncht met twee lieve schatten van vriendinnen die regelmatig in mijn blogs voorbijkomen, M. zag ik zaterdag en E. zondag. Zoveel liefde en ook vaak gelachen. Ik ben veel tijd buiten geweest, sowieso de laatste tijd (het is zulk lekker weer steeds!) en dat doet me enorm goed. Als ik thuiskom, zak ik vaak wel even weg op de bank, regelmatig ook met een meditatie. Verder doe ik nog steeds mijn vrijwilligerswerk en ben ik ook begonnen met een cursus om beter in contact te komen met mijn intuïtie. Superleuk vind ik dat. Ik krijg nog steeds acupunctuur en heb ook nog therapie. Ik voel ook dat de datum nadert dat ik het merendeel van Roberto’s spullen weg ga doen. Mijn dagen kom ik dus wel door, alleen iets meer betrokkenheid bij de maatschappij en me nog wat “nuttiger” voelen zou ik echt verwelkomen. Augustinus zei: “Geduld is de metgezel van wijsheid.”  

PS Van de week kwam het Boekje van Hebe en Bernie binnen. Elke dag pak ik het op, houd ik het vast, sluit ik mijn ogen en laat ik mijn intuïtie een pagina uitzoeken. Dat gedicht lees ik dan, de tekening bestudeer ik. Zo kan ik er lang van genieten. Het is een fantastisch boekje en ik kan het iedereen aanraden. Stuur Hebe of Bernie een PB en bestel het boekje! De winst gaat naar kankeronderzoek. Zonder in iemands portemonnee te willen kijken, als je het kunt missen: doen.

PPS Wat die geit betreft: blijkbaar hadden keuterboeren vroeger geiten en die moesten worden opgejut om ze te kunnen melken. Hup, vooruit! Geiten schijnen daar nogal dommig op te reageren, wat ook zou verklaren waarom het woord “geit” ook die bijbetekenis kreeg. Nog nooit zoveel fauna-trivia geleerd tijdens het schrijven van een blog ;-)