Kedeng kedeng

Openbaar blog
vrijdag 26 november 2021
803 x gelezen

Waar ik het meest naar uitkeek, na de zes chemokuren, was rust. Tijd om bij te komen. Daar heb ik me een beetje in vergist. Nou: wel meer dan een beetje. Er stonden wagonnetjes te dringen om het station binnen te rijden.

Na de opluchting van afgelopen maandag dacht ik: nu kan ik echt even tot rust komen. Ik had nog een drukke dag dinsdag, met acupunctuur, een taalles en allerlei huishoudelijke dingen die waren blijven liggen sinds de laatste chemokuur. Woensdag had ik een emotioneel zware dag. Er was al eerder een brief binnengekomen over Roberto’s asverstrooiing over zee. Ik ging kijken wat de mogelijkheden waren op de website. Ik was in de veronderstelling dat de boot ver weg zou vertrekken en dat vond ik prima. Toen bleek opeens dat de boot vanuit Scheveningen-Haven zou vertrekken… dat is niet zo ver bij mij vandaan. En opeens kwam dan de vraag boven: moet ik daarheen gaan? Je kunt de boot uitzwaaien, er is een ceremonie met trompet. Krijg ik er spijt van als ik niet ga? Aan de andere kant: ik heb me er niet op ingesteld en ik had daar vrede mee. Mijn weerstand is verre van goed en wil ik daar wel heen? Mijn schoonmoeder nog gepolst; zij gaat liever niet. Uiteindelijk heb ik besloten om de film te kopen die ze aanbieden. Ze maken dan een filmpje van 4 – 6 minuten waarin je de uitvaart meekrijgt, het uitstrooien van de as, de ceremonie op zee. Die kan ik dan kijken, mocht ik dat ooit willen. En zo niet, dan is het ook goed. Maar die beslissing moest ik natuurlijk wel nemen, want dat is een eenmalige optie.

Ik was op dezelfde dag gaan wandelen in mijn favoriete natuurgebied vlakbij en ben stilgehouden bij de plek waar ik Roberto aan de telefoon had toen hij terugkwam van zijn eerste echo. Toen hij had gehoord dat zijn lever “onder de bultjes” zat. Terwijl ik daar stond, precies op de plek waar ik hem aan de telefoon had, voelde ik weer wat ik toen voelde. Het was exact een week nadat ik mijn eigen grootste tumor (denk: forse appel) voor het eerst op een echo had mogen aanschouwen bij de gynaecoloog-oncoloog. Roberto vertelde me wat er was gezegd, dat de echoscopist aan kanker dacht, en ik voelde opnieuw: “Dit kan toch niet echt waar zijn? We kunnen toch niet echt allebei kanker hebben?” En alles van de afgelopen zeven maanden flitste voorbij. De emotionele en lichamelijke pijn, het enorme gemis. En de wagon: hij is echt dood. Roberto is dood, hij is er niet meer. Nooit meer.

In de middag had ik een Zoomsessie met therapeute R. en daarin heb ik haar alles verteld. Met natuurlijk ook weer de bijbehorende emoties. Woensdag was echt een huildag. En dat moest er gewoon zijn. Dus was het er.

Als je fysiek niet lekker bent, werkt dat ook mentaal door. Bij mij althans. De bijwerkingen vallen me nog steeds niet mee. Na de eerste week zijn de ergste misselijkheid en malaise wel weg. Dan steken de andere bijwerkingen de kop op. Vocht vasthouden (gaat soms met een kilo per dag), neuropathie, vreetbuien, darmklachten, opvliegers, problemen met de slijmvliezen. Gelukkig kan ik nu steeds denken: het was de laatste. Alles kan nu herstellen. Over een paar weken voel ik me vast weer beter. En dit keer hoef ik dan niet weer aan zo’n infuus.

Op een andere manier heel emotioneel is de trots die ik voel. Ik stond donderdag na het douchen in de badkamer, keek mezelf in de spiegel aan en werd plots overvallen door een enorm gevoel van respect voor die kale vrouw voor mij, die dit toch maar allemaal had doorstaan. Die elke dag is opgestaan, elke dag heeft gedoucht, hoe rot zij zich ook voelde. Die at als ze geen trek had, dronk als ze daar eigenlijk te misselijk voor was, naar buiten ging als ze liever onder een dekentje wilde kruipen. Die positief wilde blijven, mediteerde, ademhalingsoefeningen deed. Die gezelschap opzocht, haar gevoelens toeliet. Het klinkt misschien heel gek, maar ik ben mezelf heel erg dankbaar voor wat ik heb gedaan. En ik heb de belofte aan Roberto ingelost. Ik heb de operaties en de chemo’s allemaal gedaan, precies zoals hij me vroeg.

Tot slot was er deze week ook de sterke verbinding met de mensen om me heen. Er is weer vol liefde voor mij gekookt door buren. Zoveel mensen hebben mij via apps een hart onder de riem gestoken. Met mijn vriendinnen heb ik prachtige en emotionele gesprekken gevoerd. Het mooiste compliment kwam gisteren van mijn moeder. Ze zei: “We zijn zo trots op jou. Jij bent de reden dat wij dit kunnen doorstaan. Toen dit allemaal begon dachten we: hoe moet dat nou met jou, als je zo beroerd bent en wij wonen zo ver weg. Maar jij bent zo sterk, je doet het zo goed, je krabbelt elke keer weer op. Dat gaf ons ook de kracht om door te gaan.”

Het waren me de wagonnetjes wel, deze week.

Kedeng kedeng

26 reacties