Op reis

Roberto en ik waren niet van die globetrotters. Althans, niet in de zin dat we in onze jonge jaren met een backpack op door Azië reisden of iets dergelijks. Van een fijne vakantie konden we heel erg genieten. Wij gingen liever één keer per jaar wat langer weg, dan een paar keer kort. Voor een korte trip moet ik bijna net zoveel inpakken als voor een lange omdat ik toch overal rekening mee wil houden, dus als ik dat dan toch moet doen, dan kan ik net zo goed langer weg.  

Mijn eerste reis met Roberto was met de auto. Via Parijs naar een hotel in Biarritz, aan de Atlantische kust in het zuiden van Frankrijk. Net boven Spanje eigenlijk. Het was een budgetvakantie, we waren jong en arm, haha. In Parijs zaten we ver van het centrum in een niet al te best arrondissement. De kamer had de grootte van een postzegel, je moest als een krab langs de wanden om het bed heen. De badkamer was een wc die bijna in de douche stond, de douche hing los uit de muur en moest je zelf maar boven je hoofd houden. Super praktisch bij het haren wassen (not). Uitzicht uit de kamer: achterkant van flats in een soort binnenplaats. Ongetwijfeld waren er toen ook al bedwantsen. Het deed ons helemaal niks. Zelfs dat Roberto bij de parkeergarage een vent een elleboogstoot moest uitdelen, omdat die van plan was hem zijn portemonnee afhandig te maken, kon de pret niet drukken. Wij waren zo verliefd, de wereld was mooi, we liepen vele kilometers en aten bij de supermarkt gekochte broodjes op een bankje onder de brug langs de Seine, vlakbij de clochards. In Biarritz waren de muren van het hotel flinterdun en wij maakten toch wel veel herrie in de nachten want bij het “ontbijt” (oudbakken croissants met muffe jam bij een verlept bloemetje op tafel) voelden we de nodige nijdige (en volgens Rob ook jaloerse) blikken op ons gericht. Een “wapenfeit” dat Roberto altijd met veel jeu opdiste.  

Later zijn we nog een paar keer naar de VS geweest, New York, Chicago, Cape Cod, Florida inclusief de Keys. In de tijd dat we allebei graag op de racefiets zaten, hebben we ook samen bergen beklommen in Frankrijk, Oostenrijk en Italië. Nou ja, ik vond het bergen, voor Rob waren het heuvels. De echte bergen deed hij graag met zijn fietsmaten die hij via zijn werk had leren kennen. En stedentrips, die deden we ook wel met enige regelmaat. Zo zijn we op mijn veertigste verjaardag nog teruggegaan naar Parijs. Ditmaal had ik diep in de buidel getast en zaten we in een viersterrenhotel in het centrum. Vlakbij Chanel. Wie jarig is, trakteert immers.  

Ik kreeg laatst de vraag of ik mijn relatie met Roberto niet idealiseer, nu hij er niet meer is. Daar heb ik veel over nagedacht. Voor Roberto was zijn werk erg belangrijk. Hij had geen hoge opleiding gevolgd, leren was niks voor hem; tegenwoordig had hij vast het label ADHD gekregen. Wel had hij door keihard werken een positie verworven waarin hij flink werd uitgedaagd en goed kon presteren. Hij werkte in de verkoop voor Amerikaanse ICT bedrijven en die zijn keihard. Als je niet je financiële doelstellingen haalt, krijg je een waarschuwing en na nog een keer mag je afscheid nemen. Bovendien betekende het een groot deel prestatieloon, plus extra bonussen als hij boven “target” presteerde. Die cijfers moesten elk kwartaal worden opgeleverd en de laatste maand van elk kwartaal stond dus in het teken van binnenhalen van deals. (Ik zweer het, Roberto’s werk bevatte letterlijk ALLE elementen die ik zelf vreselijk vind. Alles liever dan wat hij deed.) Dat betekende concreet dat als ik iets wilde in die laatste maand, ik het zo’n beetje zelf kon gaan doen. Hij werkte zo’n 12 uur per dag en in het weekend wilde hij dan graag wielrennen. Soms was samen boodschappen doen en koken het enige wat we dan samen deden. Ja, dan ging ik er vaak in mijn eentje op uit en dat kon best eenzaam voelen.  

Alleen: hij vond het zo ontzettend leuk. Ja tuurlijk was hij ook wel eens moe, of gefrustreerd, maar hij vond zijn werk echt heel leuk. Die spanning, die kick als een grote deal zijn kant op viel. Het is iets wat hij op het einde van zijn leven ook zei: hij had er op professioneel gebied alles uit gehaald wat er in hem zat en dat maakte hem blij. Net als op sportief gebied (naast wielrennen ook de Heineken regatta meerdere keren gevaren) en op het gebied van de liefde: “getrouwd met de liefde van mijn leven”, zei hij. “Ik heb van geen minuut met jou spijt.” De basis van onze relatie was vrijheid. Hij heeft ook nooit geklaagd toen ik van mijn 36ste tot 44ste zo’n beetje elke avond en weekend de boeken indook voor mijn studie filosofie in deeltijd, naast mijn werk. Tuurlijk had hij me liever naast zich gehad op de bank om naar “The Voice” te kijken, of “Heel Holland bakt”, voor hem ultieme ontspanning na de snelkookpan van zijn werk. Maar nee, hij vroeg me of ik een kopje thee wilde boven op zolder, en zei: je bent toch in huis, wat maakt het nou uit of je in dezelfde kamer zit of niet. Ik voel je aanwezigheid toch wel.” Andersom ook, of hij nou wilde fietsen of zeilen of wat dan ook, ik claimde hem nooit en legde hem geen strobreed in de weg. 

Punt is wel dat we het risico liepen dat we zo onze eigen levens leefden, dat we meer twee mensen werden die in hetzelfde huis woonden en zo onze connectie verloren. Opgaand in onze eigen werelden. Daar hebben we beiden ook bewust energie in gestoken, om elkaar te blijven betrekken bij onze eigen bezigheden. Interesse te tonen in waar de ander mee bezig was. En dan waren er nog... de vakanties. Je kon ons geen groter plezier doen dan 24/7 zonder enige verplichting samenzijn. Irritaties hadden wij wanneer we langs elkaar heen leefden. Níet wanneer we elke minuut van de dag samen waren. Dat was juist ultiem. We kenden elkaars eigenaardigheden en nukken en accepteerden die volkomen. Dat was voor ons liefde: de ander helemaal nemen zoals die was, zonder te willen veranderen. Omdat je wil dat de ander gelukkig is. Dus als wij samen op reis waren, was dat zonder uitzondering ontzettend fijn. 

Nu ben ik dan, voor het eerst sinds we ziek werden, en eigenlijk voor het eerst sinds de pandemie, weer naar het buitenland geweest. Alleen. Er zijn landen die ik dolgraag wil bezoeken (Nieuw-Zeeland en Japan bijvoorbeeld) en ik was benieuwd of ik dat in mijn eentje zou kunnen. Ik bedacht dat ik daar een kleine stap in zou kunnen zetten door een korte vliegreis te maken en dan een weekje weg te zijn. Als test, om te voelen hoe dat zou zijn. Ik koos voor Menton, aan de “azuren kust”. Het is de laatste stad in Frankrijk aan de Middellandse zee voordat je de grens met Italië overgaat. Ik vond het best wel spannend. De avond voor vertrek zag ik mijn koffer op de grond liggen, met wat spullen en een checklist ernaast. Ik zag mezelf als vanaf een afstand en moest heel erg huilen. Ik wilde helemaal niet alleen, ik wilde niet stoer en dapper zijn. Ik wilde met Roberto weg. In zijn tienerjaren was hij met zijn ouders en broer in Menton geweest en hij vond dat een geweldige vakantie. Het leek mij leuk die regio dan ook te zien. Maar dan wel met hem! 

En toch heb ik het gedaan. De volgende dag met de trein naar Schiphol en vanuit daar naar Nice gevlogen. Er was iets misgegaan bij de stoeltoewijzing, ik had extra betaald voor een stoel maar er was in het systeem iets misgegaan, waardoor ik achterin het toestel geplaatst was. Een vriendelijke dame van KLM loste het op door mij op een andere stoel te zetten, ik wilde aan het raam, en blokkeerde de middenstoel (rij van drie). Het toestel was namelijk verre van vol. Dus ik dacht: die middenstoel is dan voor Roberto. Vriend P. hield bovendien vanaf de grond mentaal mijn hand vast tijdens het opstijgen. In het vliegtuig raakte ik meteen aan de praat met mijn buurman op de stoel aan het gangpad en hij stelde mij op mijn gemak. Door ons gesprek vloog de tijd voorbij en ik kreeg nog een paar mooie tips van hem voor mijn reis. Dat was een fijn begin. Ik voelde me best stoer toen ik daarna met mijn bagage had uitgevogeld hoe een Franse ticketautomaat voor de trein werkt (vrij ingewikkeld met een draaiknop en ook bij de selectie van het Engels blijft het ding Frans tegen je lullen). Ik was echt wel trots toen ik na een tram- en treinreis eindelijk in mijn hotelkamer stond.  

Ik heb het fijn gehad. Het weer was geweldig en ik heb zulke mooie wandelingen gemaakt. Door middeleeuwse dorpjes, over een prachtig pad helemaal langs een kleine kaap, over de boulevard langs de zee. Elke dag in het heldere water van de Middellandse Zee gezwommen, waar ik over uitkeek vanuit mijn hotelkamer. Ik ben twee keer met de trein op pad gegaan, wat zo mooi was, want die rijdt vlak langs de kust. Toch heb ik me ook eenzaam gevoeld. In mijn eentje dineren bij een restaurant blijf ik niet geweldig vinden en bij sommige vergezichten, als ik dan weer een bocht om kwam en dacht: wat mooi!, dan wilde ik dat delen. Ik had wel wat korte gesprekjes met hotelmedewerkers en de bedienden in de restaurants, maar niet met andere mensen. Dus ik heb me ook wel alleen gevoeld. Tegelijkertijd vond ik die vrijheid om te doen wat ik wilde, wanneer ik dat wilde, ook wel fijn. En ik heb Roberto vaak bij me gevoeld.  

Ga ik nu dan alleen verder weg? Naar Japan, of Nieuw-Zeeland? Zuid-Afrika staat ook nog hoog op mijn lijstje. Misschien. In elk geval niet zoals ik nu naar Frankrijk ben gegaan, op mezelf aangewezen en alleenreizend. Ik zou dan toch neigen naar iets meer georganiseerd of met in elk geval een paar excursies of andere contactmomenten met andere mensen. Geen groepsreis waar iedere minuut gepland staat, dat is voor mij het tegenovergestelde van vakantie. Vacancy betekent “leegte”, er moet voor mij ruimte zijn voor spontaniteit. En ook niet gedwongen continu samenzijn met anderen. Ik ga iets zoeken met het beste van twee werelden. Wetende dat ik Roberto sinds zijn dood altijd 24/7 bij me draag. Tot in de eeuwigheid.