Over koolmezen en konijnen

Hoe het gaat? Nou, ik schijn er goed uit te zien. Nu ik zo’n zes kilo zwaarder ben, krijg ik van veel mensen te horen dat ze me “fragiel” vonden, of “broos”. Dat je, met de kennis van nu, wel kon zien dat ik eigenlijk ziek was. Nu mijn haren, wimpers en wenkbrauwen beginnen te groeien en mijn toet weer wat boller is, zie ik er gezonder uit. Vind ik dat belangrijk? Nee, niet echt. Want de buitenkant zegt zo weinig. Maar misschien is aan de buitenkant inmiddels ook te zien dat ik bezig ben met de verandering die ik in mijn vorige blog schetste. De rol van de angst inperken, me richten op de positieve kanten. Elke dag mezelf en ieder ander op deze wereld een mooie dag toewensen. Zaken niet persoonlijk opnemen en proberen zo min mogelijk veronderstellingen te doen. Proberen de 3 C’s zoveel mogelijk te vermijden: Criticize, Compare, Complain. Niemand voelt zich beter door klagen, kritiek leveren of zichzelf vergelijken met anderen. Lukt dat me, om zo te leven? Niet altijd natuurlijk. Ik waak tegen “gemaakte” vrolijkheid, want dat leidt tot niets. Wel probeer ik me écht beter te voelen, van binnenuit, door dankbaar te zijn voor de dingen in mijn leven waarvoor ik dankbaar kan zijn, van klein tot groot. Heel langzaam, stapje voor stapje, begin ik verschil te merken. En dat stemt me dan ook weer dankbaar.

Ik ben jullie nog een spirituele ervaring “schuldig”. Die waarin ik Roberto zo dicht bij me heb gevoeld. Waarin ik zeker wist dat hij “er was”. Het is ingewikkeld om dit zo één, twee, drie uit te leggen. Dus ik doe het zo: ik gooi hem erin, dan denk jij: “Is dat het nou?” en dan kom ik met een aantal achtergrondweetjes waardoor jij hopelijk denkt: “Dat kan geen toeval zijn.”

Ongeveer een maand geleden, midden in mijn Blue January – wat een (excusez le mot) kutmaand was dat zeg, zo down ben ik nooit eerder geweest – ging ik met mijn verdrietige lijf wandelen in Wassenaar. Ik wilde eigenlijk naar De Horsten, maar dat is gesloten op maandagen in de winter. Dus reed ik naar een ander groot park en daar was ik, aan het einde van een voor mij onbekend pad, eerst door linksaf te gaan uitgekomen op de Konijnenlaan, waar ik nooit eerder was geweest en waarvan ik de ligging niet kende. Toen ik weer terugliep naar het eerder onbekende pad en bij dezelfde T-splitsing rechtsaf ging, kwam ik op een pad waar een koolmeesje vlak voor mij langs vloog, recht voor mijn lichaam van rechts naar links, waardoor ik stil moest houden en mijn oog links op de grond viel op een klein monument voor Erik Hazelhoff Roelfzema.

Dat was de ervaring. Waarom is dit voor mij bijzonder?

Achtergrondweetje #1
Altijd als Roberto en ik gingen wandelen, wilde hij graag op de hoofdpaden blijven. Vooral als we ergens waren waar we de weg niet kenden. Wandelingen van een uur konden bij mij namelijk héél makkelijk uitlopen tot twee uur, of vier… Als ik een nieuw paadje ontdek, roep ik: “Oeh! Een paadje!” en kan ik het niet laten om daar in te lopen. Dit park, waar ik dus eigenlijk niet naartoe wilde, althans: het was geen eerste keuze, kende ik niet zo heel goed. En daar was, “Oeh! Een paadje!” en ik hoorde Roberto in gedachten lachen. “Jij altijd met je paadjes!”

Achtergrondweetje #2
Roberto was een fervent wielrenner. Hij beklom vele hoge Europese cols met zijn fietsvrienden. Eén ding ontbrak echter: een sleutelbeenbreuk. Onder de fervente renners (zeg maar categorie benen scheren) is het een soort “grapje” dat je jezelf pas een echte wielrenner kunt noemen wanneer je je sleutelbeen hebt gebroken. Dat gebeurt namelijk heel vaak wanneer ze over de kop gaan. Uiteindelijk overkwam het Roberto twee keer. De eerste keer dat dat gebeurde, kwam het door een auto die uit een zijweg kwam waarvan de bestuurder hem niet zag en dus het fietspad opreed en Rob er met zijn fiets op klapte. Die auto kwam uit de Konijnenlaan. “Kijk liefie, hier kwam de auto vandaan die mij een “echte wielrenner” maakte!”

Achtergrondweetje #3
In een ver verleden ben ik drie jaar vast panellid geweest van een debatprogramma op televisie, “Het Lagerhuis”. Het was een live-programma op zaterdagavond vanuit de Rode Hoed in Amsterdam, gepresenteerd door Paul Witteman, waarin Marcel van Dam ook altijd een debat had met een bekende Nederlander. Er was ook altijd een BN’er als jurylid die mocht bepalen welke debater uit het panel het ’t beste had gedaan. En rond verkiezingstijd waren de politici niet weg te slaan. In die drie jaren heb ik om die reden heel veel BN’ers gezien en gesproken, want na de uitzendlng werd er altijd nagepraat en geborreld in de foyer van de Rode Hoed. Van Renée Soutendijk tot Katja Schuurman, van Femke Halsema tot Pim Fortuyn. Roberto ging graag mee en zat dan in het publiek. Ook hij heeft daar veel mensen leren kennen. Hij vond het een geweldige tijd. Nu was hij altijd al fan van Soldaat van Oranje, met Rutger Hauer, gebaseerd op het leven van Erik Hazelhoff Roelfzema. En op een dag was hij deze man jurylid. Na afloop van de uitzending heeft Roberto anderhalf uur met hem gesproken in de foyer. Hij hing aan zijn lippen. Tijdens onze laatste dagen, in het hospice, heb ik veel herinneringen opgehaald. Ik noemde het Lagerhuis en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Ik vroeg aan hem: “Wie vond jij het leukst om te ontmoeten?” en hij antwoordde direct: “Erik Hazelhoff Roelfzema. Dat was een van de mooiste momenten.” Het monument in Wassenaar is een kleine gedenksteen. Ik vond uit via Google dat hier de urn met de as van de “echte Soldaat van Oranje” is begraven. Hij is in Hawaii overleden; ik had geen idee dat dit monument bestond.

Achtergrondweetje #4
Met Roberto heb ik afgesproken dat als er “iets” is aan de andere kant, hij mij dit zou laten merken. (Volgens mij maken veel mensen zo’n soort afspraak…) Sinds zijn overlijden zie ik overal koolmeesjes. En niet een beetje, of een paar, maar veel en vaak. De opvallendste is elke keer dat ik bij zijn moeder op bezoek ben, er op de hoek van het balkon een koolmeesje verschijnt dat indringend naar binnen zit te kijken. Ik vroeg aan mijn schoonmoeder: “Heb je hier vogelbollen hangen?” maar nee, dat mag niet van de VVE, want ze willen vogeloverlast voorkomen. En nu vloog er dus een koolmeesje zo dicht voor mij langs dat ik letterlijk halt moest houden. Anders had ik dat kleine monument zeker gemist.

Ik weet niet hoe het precies zit als het leven hier op aarde voorbij is. Wat ik wel weet, is dat ik mij door de gebeurtenissen tijdens deze wandeling enorm getroost wist. Ik voelde Roberto bij me op een manier zoals ik dat nog niet eerder gevoeld had. Dat is me sindsdien nog een keer overkomen, tijdens een geleide meditatie van Lisette Lucas om je met je geliefden te verbinden. Ik zet de link hieronder, voor de geïnteresseerden. Daarin heb ik hem ook gevoeld en hem zelfs geknuffeld. Of het nu “echt” is of niet, het was op dat moment voor mij echt, en heel, heel mooi en fijn.

https://www.lisettelucas.com/47