Peuteren aan het korstje

Openbaar blog
zaterdag 25 september 2021
1237 x gelezen

Toen ik klein was, vond ik het lastig om korstjes op wondjes te laten zitten. Ik zat er altijd aan te peuteren. Op diezelfde manier heb ik deze week aan mijn “rouwkorstje” (getver) zitten peuteren. Ik heb de rouw min of meer bewust een beetje opgezocht. Ik heb me daarbij door mijn gevoel laten leiden. Ik heb bijvoorbeeld Roberto’s urn opgehaald, die staat nu thuis. Ik heb naar zijn “Nummers die ik mooi vind” op Spotify zitten luisteren. De muziek van zijn uitvaart gedraaid. En vlak voordat ik deze blog schreef heb ik op zijn “Mijn LUMC” pagina ingelogd. Chemobrein heeft nog niet alle codes uit mijn hoofd gewist, gelukkig. Ik heb alles nog eens gelezen: de bloeduitslagen, radiologische verslagen, brieven aan de huisarts. Peuter-de-peuter. En als laatste de consultverslagen. Er stond nog een verslag in van diëtetiek dat ik eerder over het hoofd had gezien. 4 juni, dus vier dagen voor zijn overlijden. “Patiënt inmiddels in hospice”, stond er. “Gestopt met drinkvoeding. Geniet van het eten daar. Geen verdere dieetadviezen. Genieten van eten. Einde behandeling.” En daar ging de kraan weer open bij mij. Hij genoot inderdaad zo van die dingen in het hospice. In een fase waarin denk ik menigeen zou zijn gestopt met eten vanwege het enorme ongemak, lees: een buik met een omvang van een trommel, bleef hij zijn best doen om er nog zo lang mogelijk te blijven.

Als “halve Italiaan” was Roberto gek op ijs. Maar dan wel het in zijn optiek enige echte ijs: sorbetijs. IJs zonder melk dus. Bij elke ijssalon testte hij het citroen sorbetijs, want volgens hem kon je daar de kwaliteit aan herkennen. Toen een hospice vrijwilliger Roberto kwam vragen of hij ijs wilde, lichtten zijn ogen op. “Heb je sorbetijs?” vroeg hij gretig. “Dat denk ik wel”, antwoordde de vrijwilliger. “Echt?”, vroeg ik, “op fruit gebaseerd?” De vrijwilliger begon te twijfelen. “Nou ja, van die bakken met ijs…” zei hij aarzelend. “Ik loop wel even met hem mee”, zei ik tegen Roberto, “kijken of er sorbetijs is.” Wij naar de keuken. Vriezer doorgespit, het hele gamma van Hertog in de aanbieding, maar geen sorbetijs. Ik liep terug naar Kamer 2. “Helaas lieffie”, zei ik. “Ze hebben alleen roomijs.” Ik ging weer naast hem zitten. Twintig minuten later kwam de vrijwilliger binnen. Met sorbetijs. Had hij speciaal voor ons gehaald bij een ijssalon in het winkelcentrum in de buurt. We barstten allebei in tranen uit (en ik kan nu ook mijn scherm niet goed meer zien, trouwens). Samen hebben we een bakje ijs zitten eten. Genieten.

Ik moet nog zoveel doen naar aanleiding van het overlijden. Ik heb nog niets opgeruimd. Al zijn spullen liggen er nog. Ik heb een la van hem ‘gepikt’ voor mijn chemosjaals en -mutsen, maar verder hangen zijn kasten nog vol. Op zijn bureau ligt nog steeds de eeuwige “moet ik nog archiveren” stapel. Ik heb alleen het hoognodige gedaan, verzekeringen en auto op naam overzetten enzo. Zijn telefoon en laptop moeten nog terug naar zijn werkgever, net als zijn filmapparatuur die hij aan zijn collega’s nalaat. Ik heb er echt de energie niet voor. Daar baal ik van, want het lijkt me toch ook wel fijn om dit soort dingen te kunnen afvinken. Ik denk dat het een goed idee is om hier te zijner tijd hulp bij te vragen.

Ik mis Roberto meer dan ik in woorden kan vatten. Zelfs al zou het betekenen dat ik met mijn zieke lijf voor zijn zieke lijf zou moeten zorgen: ik zou het zo doen. Als ik de keuze had tussen zelf geen kanker meer hebben of Roberto gezond terug hebben, zou ik direct voor het laatste kiezen. Liever hem en zelf kanker dan zelf gezond zonder hem. Maar die keuze heb ik niet. Ik heb het allebei, kanker in een ver stadium plus een aan kanker overleden man. Dit is een week waarin ik me realiseer hoe erg dit is en tegelijkertijd kan ik maar nauwelijks geloven dat dit nu echt mijn leven is. Wat een, mag ik het zeggen? kankerzooi.

Peuteren aan het korstje

30 reacties