Tussen chemo 2 en 3
Mijlpaal: ik heb voor het eerst sinds mijn operatie weer anderhalf uur kunnen wandelen. Zonder pauzes! De vlag ging wel even uit. Of zoals ik het altijd zeg: deze dag krijgt een groen balletje. (Slechte dagen een rode, fantastische dagen een gouden.) Het was ook nog eens een gezellige wandeling, in een prachtig gebied, met een vriendin die ik al heel lang niet had gezien
Onder normale omstandigheden (niet ziek, levende echtgenoot) zou zo’n wandeling heel anders zijn. Enerzijds zou ik dan meer genieten, helemaal kunnen opgaan in het groen om me heen en het prettige gezelschap. Dat kan ik niet meer sinds onze diagnoses. En al helemaal niet sinds Roberto’s overlijden. Hoe fijn een moment ook is, op de achtergrond blijft steeds de rouw aanwezig. Het is alsof de rouw permanent achtergrondmuziek speelt. Soms kan een ander geluid haar enigszins maskeren, maar zij is er altijd. Ik merk wel dat de muziek iets minder hard is dan net na het overlijden. Toen was zij als een vuvuzela naast mijn oor. Daar kon niets overheen komen. Het geluid is nog steeds hard, maar niet meer steeds standje 10, zeg maar.
Anderzijds zou zo’n wandeling veel normaler zijn. Vanzelfsprekender. Zonder ziekte en dood denk je immers niet zoveel na over je sterfelijkheid en “doe je gewoon je ding” in het leven. Maar nu, nu realiseer ik mij hoe bijzonder het is dat mijn lichaam mij draagt, dat mijn ademhaling en bloedsomloop en hart mij doen voortbewegen, dat mijn spieren werken en mijn spijsvertering en… het klinkt raar, maar ik ben door de kanker dankbaarder voor alles wat mijn lichaam wel kan. Als puber en jonge vrouw had ik vooral veel op mijn uiterlijk aan te merken. Benen te dik, borsten te klein... Steeds die focus op wat er allemaal niet goed aan was. En dan heb ik kanker, nou, als er IETS niet goed is…? En dan blijk ik opeens dankbaar voor alles wat er wel functioneert.
Ik vind het moeilijk als mensen zeggen dat kanker ze iets brengt, of dat de dood van een geliefde hen helpt. Want dat impliceert dat er een reden voor zou moeten zijn. Dat er nog een bepaalde groei nodig is, of je iets te leren hebt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op leren, ik geef niet voor niets zelf ook les. Je leert je leven lang. Maar, zoals Roberto het verwoordde, dat je kanker krijgt is “pure pech”, net als het overlijden eraan. Daar zit geen boodschap of les in, gewoon, hele, dikke, vette, pech. Je hebt de ziekte niet zelf veroorzaakt en evenmin heb je zelf de controle over je genezing. Je kunt meer bewegen, je voeding veranderen, je stress verminderen, positief denken, allemaal prima natuurlijk! Alleen: niets van dat alles garandeert beterschap, herstel of genezing. Ik duim voor geluk.
15 reacties
Prachtig geschreven, Mirjam, en allemaal zo waar.
Ik duim met je mee voor geluk. Die dikke, vette pech, daarvan heb jij al heel veel meer dan genoeg gehad!
Liefs, Hanneke
Dank je wel, Hanneke. Ook voor het duimen, ieder straaltje positieve energie is welkom. Liefs, Mirjam
Zo waar wat je schrijft Mirjam. Ik heb veel steun aan mijn geloof. Maar ook ik ben van mening dat het nooit een reden heeft, waarom iets je overkomt. Wat wel een feit is, is dat alles wat je meemaakt, je vormt. Onverteerbaar wat er bij jou op je bordje is komen te liggen. Hoe het voor je is om zonder Roberto verder te moeten, beschrijf je zo helder. Ik word daar stil van en voel me koud van binnen worden. Wens je heel veel sterkte en kracht toe en gun het je zo enorm dat er voor jou gunstige uitslagen gaan komen. Liefs en warme knuffel Dasje 🌺🌺🌺
Ja, dat klopt Dasje, dat alles wat je meemaakt, je ook vormt. Dat is helemaal waar. Wat er is gebeurd, komt nooit meer helemaal goed. Het wordt nooit meer zoals het was en er zal altijd verdriet blijven. Dat te accepteren en toch verder te gaan, dat is mijn uitdaging. Dank je wel voor je steunbetuiging! Liefs en knuffel terug.
Heel herkenbaar
je gaat door ervaar ik ook
maar wel met de wetenschap dat je leven nooit meer zo word als voorheen.
Alles is anders
ik ervaar het alsof ik iemand anders ben ....ik mezelf weer opnieuw moet leren kennen en ontdekken ....... terwijl je dat eigenlijk niet wil je wilt gewoon je oude ik zijn
wens je heel veel kracht toe
warme groet
astrid
Dat zeg je mooi Astrid, je wordt inderdaad gedwongen iemand anders te zijn, terwijl je eigenlijk gewoon terug wilt.
En dus doe ik maat wat.
Liefs, Mirjam
Onwijs mooi geschreven! Er klinkt zoveel kracht uit!
En helemaal waar. Mijn man vergeleek het met een muntje, die de goede kant op kon vallen of de foute kant.
Ik duim ook met je mee voor geluk! 🍀
Fijn dat je mee duimt! Mooie vergelijking van je man. Kop of munt.
Liefs, Mirjam
Prachtige blog en ik sluit me volledig bij je aan: hele, dikke, vette pech (er bestond een toneeluitvoering over de kankerdiagnose, 'botte pech' heette die). Wel heel fijn dat je een gezellige, lange wandeling maakte.
Ik duim ook heel hard mee voor geluk voor jou! Liefs, XXX
Hoi Frie, goede titel voor een toneelstuk. Ja die wandeling is 'in the pocket', en vandaag had ik niet eens echt spierpijn (anders dan de keer dat ik voor het eerst een kwartiertje krachttraining met 'babygewichtjes' probeerde vorige week). Jeej! :-)
Dank je voor het duimen. Zo komt er wel heel veel geluk mijn kant op inmiddels, superfijn.
Mirjam Xx
lieve mimpie
jeetje wat een super prestatie anderhalf uur wandelen ,ik neem mijn petje er voor af je mag met trots op jezejf zijn want dat ben ik ook trots op jou dan he ,dat er maar veel van zulke wandelingen kunnen en mogen zijn ,ja ik vind botte pech wel een goed woord alleen dekt het de lading niet echt ,maar dat je moedig en krachtig bent kan niemand bij jou omheen veel sterkte meissie en ga zo door ik duim ook mee voor je .
liefs en een dikke knuffel hes xxx
Wat lief, dank je wel Hes.
Toch is het dat: botte pech. Zo lief wat je zegt, dat ik moedig en krachtig ben. Het grappige is dat het vaak helemaal niet zo voelt. Ik doe eigenlijk maar wat. Fijn dat je meeduimt! XX Mirjam
Lieve lieve Mirjam!
Om met jouw laatste alinea te beginnen, yep kanker is zure nare botte pech. Ben mijn boek aan het lezen en las toevallig gisteren het stuk dat ik daarover geschreven heb. Geen reden, wel pech.
Dat dood van een geliefde helpt? Die heb ik (gelukkig) nog nooit gehoord en dat is waarschijnlijk ook gelukkig voor degene die dat zou hebben beweerd.
Dat kanker ook 'iets' brengt / geeft, dat kan ik wel plaatsen. O, ik zou de ontzettend lieve vriendinnen ontzettend graag niet willen kennen! Hadden we allen geen kanker! Maar toch ook kan ik me een leven zonder hen niet meer voorstellen. Zo zeer zelfs dat ik er een boek over geschreven heb. Ik was - lees wij waren! - absoluut liever zonder elkaar! Maar we kunnen elkaar niet meer missen en zijn ontzettend dankbaar dat we elkaar 'hebben'.
Ik had (heb ze uiteraard nog) schrijfboekjes. Twee zelfs al járen zonder dat daar één enkele letter in stond. Velletjes verdeeld in 4.. allen wit met een gekleurde rand, rood, groen, blauw en grijs. Toen ik ziek bleek schreef ik in rood alle liefde, bijzondere en liefdevolle dingen, groen het naar buiten kunnen en over de natuur die al een leven lang mijn passie is, blauw was voor de 'gewone' zaken, en grijs voor het sombere en zware. Elke overwinning schreef ik met hoofdletters! Ja, dus ook toen ik met mijn rollator het einde van de straat haalde (9 woningen..).
Het is super dat je weer zo ver wandelen kunt. Het is moeilijk te beseffen dat je dat nooit meer met jouw Roberto kunt. Confronterend. O zo pijnlijk. Dat geeft aan elke stap een trap die je nog lang zult blijven voelen. Helaas en zwaar. Toch vind ik dat je dapper bent en moed toont nu te doen hetgeen jullie samen zo graag deden! Hij zal hoe dan ook altijd bij je zijn, met je zijn, en je de weg wijzen als je die zelf niet meer weet. In je hart zijn jullie samen één. Voor altijd.
Liefs en dikke knuffel xxxxxxxx Hebe
Lieve Hebe,
Hoe heet jouw boek? Ik heb zelf (nog?) geen nieuwe vrienden gemaakt die zelf ook kanker hebben, hoewel ik hier op de site wel een warm onthaal ervaar en ook steeds meer het groepsgevoel krijg. Maar ik heb niet bijvoorbeeld hier in de buurt een groep mensen die ik regelmatig zie, of zoiets.
Ja, die overwinningen, die zijn geweldig. Ik heb een dankbaarheidsdagboek dat ik voor onze diagnoses trouw bijhield, maar ik was in de eerste maanden even niet zo dankbaar. Nu probeer ik dat weer op te pakken, maar het voelt nog wat "gemaakt". Toch ken ik dat gevoel. Het eerste rondje om het vakantiehuis in Noordwijk zonder rollator. Ik deed er een minuut over (aan het einde van de week 30 seconden), maar he, zomaar zonder rollator! :-)
Ik realiseerde me gisteren pas dat ik mezelf eigenlijk ook moedig vind. Mijn hele leven tot dusver ben ik erg 'streng' voor mezelf geweest. Een strenge interne rechter. Iets goed doen was normaal, maar o wee als ik niet aan mijn eigen standaarden voldeed. Dan werd mijn interne rechter boos, soms tot schelden aan toe. Niet zo veel compassie voor mezelf, zeg maar. Nu, echter, zie ik steeds vaker hoe stoer en dapper ik ben. En ook (en dat is voor mij een veel grotere stap) dat ik oke ben als ik niet stoer en dapper ben, maar zwak en ziek en verdrietig.
Liefs!
Ahhh mooie jij!
En ook strenge jij... dat herken ik maar een stukje. Ik legde de lat wel hoog, maar mocht van mezelf ook 'mens en onvolmaakt' zijn. Over dat dapper en stoer zijn schrijf ik ook. Dat zíjn we ook, maar niet altijd. Soms zijn we gewoon 'gewone mensen' en even heel klein en zielig. Duurt bij ons nooit lang (ons bedoel ik ons in de kankerwereld mee) voordat we ons weer herpakken en verdergaan. Toppers!
Jij bent stoer, dapper, een topper, en moet vooral heel erg trots zijn op jou! De weg die zo ernstig zieke mensen moeten gaan is vaak ongelofelijk zwaar. Bij en voor jou is dat allemaal dubbelop. En toch gá je ervoor! En ja, soms even niet. Groot gelijk heb je. Blijf vooral dicht bij jezelf en jouw gevoel. Je verdient zo heel veel bewondering!
Liefs xxxx Hebe
O ja, boek
Nou weet ik niet welk (sorry!)
Boek dat er al is heet Kanker, je zult het maar hebben (ik heb mijn blog naar mijn boek genoemd)
Boek dat eraan komt en over de vriendschap gaat, gaat 'Vriendschap op kankerijs' heten. Nadat ik lang en telkens ontevreden was over deze en gene titel, heb ik deze goed gekeurd. En die titel is een blog dat ik een tijdje terug geschreven heb; dat gedicht is de entree van dit boek.
ps
De vriendinnen die ik in het 2e boek beschrijf wonen (woonden) verspreid door heel Nederland