Als vanzelf ondanks kanker

Dat heb je soms,
zo’n dag.

Raar opstaan.
Hoofd raar. Lijf raar.

Dus de vraag:
wordt het nog wat vandaag?

Wel gewoon
even een duik in zee.

Boven op het duin
zie ik het al.

Stralende zon, wind
en gave golven.

Na de duik
blijf ik even hangen.

Als vanzelf.

Ik haak mijn ogen
aan het spel van zee en zon.

Dan op naar koffie en katten,
naar boek en bank.

Ruim een uur,
’t is Pluk veel te kort.

Tijd om te rennen; dus
strand, zee, zon en nu ook wolken.

Al vóór het duin
weet ik hoe laat het is.

Want mijn benen! Mijn benen!
Voel ze gaan!

Een … twee … vijf …
tien vederlichte kilometers.

Als vanzelf.