Dienstmededeling / Food for thought
Leuk dingetje net. Mailtje. Ik kan/mag meedoen aan de campagne 'Leven tot het Laatst' van Nationaal Programma Palliatieve Zorg II . Dat klinkt - naast heel officieel - misschien best deprimerend, maar zo beleef ik het echt niet, hoor. We gaan naar het strand, de plek die mij het liefst is, en dan word ik gefilmd en geïnterviewd.
De hoofdvraag is: Wat betekent leven tot het laatst voor jou? Dat sluit aardig aan bij mijn motto's 'voluit leven', 'dwars door alles heen' en 'ik speel alsof er geen finale is'. Zo'n opname, die hoe dan ook mijn palliatieve status benadrukt, vind ik leuk. Palliatief zijn is niet leuk, maar ik voel me goed en hieraan meewerken is - naast mijn boeken en lezingen en onder meer de schrijf- en taaldingetjes die ik doe - een manier om toch iets aan mensen en de maatschappij bij te dragen.
Kersen op de taart
Eerder heb ik het al eens opgeschreven: soms komt het gewoon op me af. Van het een komt het ander. Kersen op mijn taart. Ineens kreeg ik kanker en ik dacht: laat ik maar opschrijven wat me nu ineens overkomt (lees: overvalt) dan weet ik straks ook nog wat ik toen dacht en beleefde. Mallemolen 1 was geboren.
Van heel veel had ik toen geen idee, laat staan van het zwaan-kleef-aan-effect dat zou ontstaan. Geen benul dat ik nu - bijna vier jaar na de diagnose - 490 Mallemolens verder zou zijn. Ook niet dat er nu drie boeken zouden zouden liggen die van kaft tot kaft eigen werk zijn. Eigen teksten en ontwerp van de cover, eigen opmaak tekst + (vrijwel allemaal eigen) illustraties. Geen idee dat ik na een wat stroeve aanloop volop optimistische, interactieve lezingen zou kunnen geven; dit najaar staan er 7 op het programma, in januari al 1 en er zit nog een en ander in de pijplijn. Friesland, Limburg, Gelderland, Wateringse Veld/Den Haag en veel daar tussenin. Ik 'teister' het hele land. Check mijn lezingenpagina en kom gerust! Ondanks de kanker en ondanks hier en daar een traan schijnt er altijd licht bij mijn lezingen, is er altijd lichtheid.
Podcast en boek
Ik kon destijds ook niet niet voorzien dat ik zou worden geïnterviewd door IPSO en het blad van de NVPO en zou belanden in een podcast van Oriolus - Centrum voor leven met en na kanker. Evenmin dat ik zou worden gevraagd een stukje te schrijven over sporten ondanks kanker voor een binnenkort te verschijnen boek. Evenmin voorzag ik dat ik elke maand een boektip zou kunnen afleveren voor Carma, 'mijn' centrum voor je-weet-wel. En voor hen verslagjes maken van tripjes met de mannengroep. En af en toe als gast vertellen over wat Carma mij biedt aan hulp en kansen. Dat ik ook wordt ingezet om een aankomende Carma-gast in een 1-op-1-gesprek wat bij te praten.
En nu dus ook weer. Een video-opname plus interview op een mij dierbare plek. Het strand dus, De afspraak is net gemaakt: op 25 september is het strand bij Ter Heijde een film-locatie. Voor die tijd moet ik nog wel wat nader nadenken over 'wat betekent leven tot het laatst voor jou?' Want ik leef nú wel voluit en ik ga nú wel met beleid wel dwars door alles heen alsof er geen finale is, maar ..... . Juist, die finale is er natuurlijk wel. Geen idee wanneer. Vroeg of iets later.
Nadenken
Dus ik zal tóch moeten nadenken over later, over het laatst. Wat betekent leven voor mij dan? Ja, dat is confronterend. Natuurlijk. Het laatst. Wat is dat? Hoe is dat? Hoe voel ik me dan? Wat denk ik dan? Wat wil ik dan? Wat kan ik dan? Welke medische/levensverlengende polonaise is dan nodig, aanvaardbaar en gewenst? Wat maakt het leven voor mij leefbaar en waardevol als ik veel niet meer kan? Of met moeite? Of met pijn? Of met heel veel hulp? Denk aan lopen, de deur uit, lezen, schrijven, mensen om je heen, je gevoel van menswaardigheid, de last voor anderen.
Food for thought. Dus.
P.S. En wéér een leuk dingetje! Terwijl ik het fotootje in deze bijdrage frutsel ... telefoon ... en huppekatee ... wéér een kogel door de kerk. Een lezing op 3 december bij IPSO Huis Kennemerland. Leuk.
#IPSO
#NPPZ
#KWF
#Carma
#Oriolus
#Palliaweb
#NVPO
