Een beeld van mij en mijn teksten (5)

Mallemolen 176
Maandag 27 september 2021

Neem bijvoorbeeld zo’n zaterdag als twee dagen geleden. Een dagje Friesland.

Knooppunt Weidumerhout

“Ja, het gaat heel goed met me.” Zeker 7 keer binnen een half uur rolt die frase uit mijn mond. Het verjaardagsbezoek voor mem Kok stroomt binnen. Mems broers en zus. Kinderen en aanhang. Kleinkinderen.

Slopend.

Niettemin, het gaat goed. Geen lettergreep gelogen, ook al sta ik binnen drie kwartier buiten. Moest ik naar buiten.

Even wandelen. Meter of 100. Naar knooppunt Weidumerhout. Fietsrouteknooppunt (foto!) Even daar de handen op de brug.

Stilte. Bijna stilte. Heel zacht kabbelt het water. Er ritselt iets.

Ik sta. Kijk. Luister.

Eerder op de dag reden we van Monster naar Leeuwarden. Super-F. en ik. Onderweg even lunchen. Nu zijn we dus bijeen voor mem Kok in een restaurant/partyboerderij en sta ik buiten.

Nee, het gaat goed. Echt! Goed als je je moet herpakken na chemo’s. Eindelijk kunt herpakken. Goed 2.0. Als gesprekken (nog) energie kosten, groepen (nog) lastig zijn.

Zoals nu dus. Groep best groot. Groep best druk ook. De akoestiek van de boerderij maakt het af. Of mij. Tegelvloer, vrij kale wanden, kale tafels, nauwelijks lappen, gordijnen. Overal geluid.

Binnen 5 minuten wist ik dat deze verjaarsviering als een sloopkogel ging werken. Doseren dus. Op tijd even uitstappen. Daarom sta ik met mijn handen op de brug. Minuut of 20.

Maar nu terug. Terug naar de boerderij. Het geroezemoes galmt me tegemoet. Koffie. Watertje. Beetje praten. Met verwoestend geweld gaat een fles tegen de vloer. Ik ben een half uur binnen. Hooguit. Ik voel ‘m alweer.

Toespraak. Luide stem. En een lied. Het davert me tegemoet. Aanzet tot nog een lied.

Teveel.
Weg.
Brug. Water. Stilte.
Kwartiertje dit keer.

Terug. De feestelijkheden lopen geleidelijk af. Gelukkig. Ik blijf nu vooral op het terras.

Afterparty. Eten met de schoonzussen, zwagers, hun (volwassen) kroost en onze super-K.. Rekenen. Lukt dat nog? Hoe? Lukt dit echt nog?

Twijfel. Lastig.
Ik ga mee.

Meteen na het bestellen toch even pauze. Even buiten. Na mijn pizza zelfde recept. Toetje? Liever weer naar buiten. Gewoon staan. Kijken. Niks.

Doorkomen.
Gelukkig staat ons bed vannacht in Makkum in plaats van Monster.

Ja, het gaat goed, heel goed. Al is het vooralsnog met weinig reserves, veel inschatten, constant voelen en streng zijn. Op het egoïstische af soms.

Dat is wat fysio-D. omschreef als ‘chemo succesvol, de rest is bijwerking’.