Laatste krachten. Nog net niet.

Het gaat te ver om te zeggen dat ik met mijn laatste krachten deze bijdrage in het toetsenbord zit te rammen, al scheelt het niet veel. Maar super-eega F. en ik hebben het wél mooi gedaan.

Twee lange, vermoeiende en intensieve maar minstens zo mooie, inspirerende en gelukzalige dagen hebben we achter de rug. Teamwork was het met – eerlijk is eerlijk – mij als zwakste schakel. De minste op het vlak van de uithouding. Maar dan weer wel de beste in tot (bijna) het gaatje gaan.

Het was allemaal gepland; we wisten van tevoren dat het na afloop nogal op zou kunnen zijn. ’t Is nu inderdaad op, voel ik, en dat terwijl het pas rond half zeven is. We moeten nog eten en super-F. is eropuit om de noodzakelijke boodschappen in te slaan. 

Ik mocht thuisblijven en aai nu links en rechts een kat; Juul en Pluk hebben het anderhalf etmaal zonder ons moeten stellen en azen op compensatie. Tussen het pamperen van de katten door zit ik te tikken. Vanwege de inhaalkatten en mijn vermoeide hersencellen mik ik op een korte schets; mijn reddingsboei zijn de steekwoorden op een kattebelletje.

Marathon
Oriolus
Bed Hillen
Copieus ontbijt
Boeken
Podcast
Zilt rondje
Pluk/Juul
Zuipactie

Dat is het zo’n beetje. Daar ga ik het mee doen.
Gaan we.

Het was gisteren en vandaag een marathon. Een hartstikke leuke, lange race. Reisdoel: Oriolus – centrum voor leven met en na kanker. Maar eerst inchecken bij In bed bij Hillen. Daar kom je vanaf Monsterse kust via wat straten-een provinciale weg-A4-Prins Clausplein-A12-Arnhem-gewoon doorrijden-vlak voor Duitsland linksaf de A18 op-Doetinchem-niet afslaan maar voorbij rijden-vanzelf op de N18 komen-Varsseveld-niet stoppen maar voorbij rijden-Lichtenvoorde-bijna voorbij rijden-scherp rechts een smalle weg in-weer rechts en borden Winterswijk volgen-centrum aanhouden-Hillen bereikt.

Een knap eind rijden, maar de beloning was er: een riante slaapkamer met iets van (lees: marginaal) zicht op de Markt en de daar heersende kerk.

En doorrrrrr!

Lunchen. Wandeltje. Kijkje en praatje bij boekhandel Kramer (AANRADER!!!!). Even liggen, thee zetten en wat lezen. Pizza eten bij Ristorante Villaggio (AANRADER!!!!). Auto. Streekziekenhuis Koningin Beatrix. Oriolus bereikt.

Volgende punt op mijn lijstje is copieus ontbijt, maar dan zou ik te hard van stapel lopen. In het lijstje ontbreken ‘lezing’ en ‘Chromebook’, zie ik nu. Oh ja, en ‘nichten’.

Goed, we waren dus bij Oriolus. Daar hadden we (super-F. hielp lekker mee) een leuke, mooie, soms indrukwekkende interactieve lezing. Liedjes bij de inloop (met mijn nieuwe Chromebook; dat was een half geslaagd experiment; volgende keer hoop ik ook de foto’s op het scherm te krijgen). Pardoes wandelden twee volle nichten van me binnen, beide ook slachtoffer (geweest) van de snertcellen. Vervolgens voorlezen, voorzetjes geven, vragen stellen, repliek krijgen, andere gezichtspunten en ervaringen horen, herkenning zien en proeven. Openheid bieden en krijgen.

De beoogde anderhalf uur vloog voorbij, net als het half uur napraten en opruimen, waarin we allebei een paar mooie gesprekken hadden. Ook nog een paar boeken mogen verkopen en ze van een persoonlijke krabbel voorzien. Tevreden, moe en tegelijk opgeladen terug naar hartje Winterswijk. Even chillen. Proberen te slapen (prima bedden, geen geluidsoverlast, maar toch lukte het maar matig, want ja, indringend is zo’n lezing natuurlijk wel). Wekker het zwijgen opleggen.

En dan zijn we nu toch echt bij het copieuze ontbijt. We hebben ons met liefde, graagte en een half oog op de klok tegoed gedaan aan de voedselvoorraden alvorens we andermaal afreisden naar Streekziekenhuis Koningin Beatrix. Andere ingang, wel weer Oriolus. Tijd voor de podcast.

Geen idee hadden we wat mij of ons te wachten stond, maar dat mysterie was snel uit de wereld. Rond een grote, centraal op tafel staande microfoon hadden we een heel ontspannen gesprek. Het ging veel kanten op. Onze ervaringen met ziek zijn en ziek zien zijn. Klappen krijgen en klappen opvangen. Valkuilen, hulp vragen en steun geven en krijgen. Licht zoeken en zien. Opkrabbelen, struikelen en toch moed houden. Een weg zoeken. Mijn weg vinden met het schrijven op dit blog, boeken maken en lezingen geven. Ritme hervinden en hoe taai, uitdagend en mooi dat kan zijn. Hoe je je leven opnieuw inricht.

Het uur vloog om en zo ging het ook met de thuisreis. Twee uur sturen, uitladen en Pluk en Juul alvast wat aandacht geven. Een half-hard rondje lopen langs het zilte nat en tot slot de zuipactie bij een feestelijke toestand (wat schromelijk overdreven was, dat zuipen; genipt hebben we zonder (super-F.) en met nauwelijks (ikkes) alcohol).

Super-F. is inmiddels terug met de boodschappen, de katten hebben in arren moede hun pijlen op haar gericht, het eten pruttelt en ik voel ‘m nu toch echt wel heel behoorlijk zitten.

Tijd om te stoppen.
Nu!
Noodzaak.

Het was veel, erg veel.
Maar het was goed.
Morgen weinig of niets. Misschien overmorgen en de dag erna ook nog.

Was op gerekend.
Komt goed.
Het is goed zo.   

P.S.
Benieuwd hoe ze de interactieve lezing bij Oriolus vonden? 'Lees' dan de illustratie die is verwerkt in deze bijdrage op mijn Wordpress-blog. 

Oh, en benieuwd naar een lezing en woon je min of meer in de buurt van de Randstad? Dan is 9 mei een mooie kans. Dan verzorg ik een interactieve lezing bij Debora in Delft. Aanmelden kan via coordinator.administratie@debora.nu