Met kanker naar NK Shorttrack
En dan ....
Dan helpt er geen lieve moedertje meer aan.
Dan gaat het shorttrackseizoen van start. Onontkoombaar. En vroeg ook: al in september.
Dan moet ik eraan geloven.
Dan is het meteen spannend, stressvol en onzeker. Twee weekeinden achter elkaar. Het Nederlands Kampioenschap nu. En volgende week de Dutch Open Invitation Cup.
En was dat het maar, twee kampioenschappen van nu twee en straks drie dagen. Maar nee! Want er is meer. In die twee weekeinden worden ook - of eigenlijk vooral - de plaatsen voor de World Cups verdeeld. Zes plaatsen. Elf Teamnlshorttrack-rijders, onder wie superzoon Kay. Plus wat talentvolle outsiders. Allemaal in de markt daarvoor.
Er staan dus ook nog punten op het spel. Onderlinge rankings. Vijf dagen 'vechtshorttrack' van kerels die de rest van het jaar als team trainen en elkaar beter maken. En dan nu tegen elkaar, ieder voor zich. Dan is shorttracken even niet onverdeeld leuk.
Dan is het ook voor mij even niet leuk. Zeker voor mij niet. De spanning, stress en het ongewisse grijpen tegenwoordig extra diep in. Want spanning, stress en ongewisse zaken kan ik dankzij de chemo's en testosteronremming veel minder hanteren dan vroeger.
Dan moet ik er aan geloven. Dan moet ik erin mee, is negeren geen optie. Tuurlijk niet! Het is je kind. Dan maakt het niet uit of je probeert het niet te volgen, of online, of via flitsen van de NOS of tóch live in de ijshal. Allemaal hoe dan ook te spannend, te slopend.
Dan is er geen wijsheid. Dus ga ik er live bij staan. In de ijshal. Twee dagen. Met een knoop in mijn maag. Met trillende benen. Met een hoofd dat leeg- en volloopt. Met mijn opschrijfboekje paraat, want de Westlandse omroep wil graag updates.
Dan zijn er gelukkig wel de bekenden met wie je na een zomerpauze kunt bijpraten.
Dan valt het gelukkig voor Kay bij de eerste afstand al op zijn plaats. Zilver op de 1500 meter.
Dan blijkt bij de volgende afstand helaas weinig van een verminderde spanning, want loopt Kay in de halve finale tegen een straf op? Onzekerheid. Wachten. Energie sijpelt weg. Er valt een straf, maar niet voor Kay; hij staat tóch in de A-finale. Daarin wordt hij vijfde.
Dan was het een slopende dag. En gaan we op naar morgen, met de 1000 meter en de mixed relay. En dan op naar de Dutch Open Invitation Cup van volgende week.
En dan .... hopelijk op naar de World Cups. Canada. En hoe spannend dat dan ook weer zal zijn: als hij zich plaatst, willen we daar bij zijn. Onontkoombaar. Dwars door alles heen.
