Je krijgt het soms niet cadeau.

Je kunt het allemaal nog zo goed voor elkaar lijken te hebben, het leven gooit soms zomaar iets op je pad waar je een weg mee moet zien te vinden. Hoe doe je dat dan? Wat, in je mind-set, spreek je aan om ervoor te zorgen dat wat nu gedaan moet worden ook doorgang kan vinden? Hoe werkt dat in een mensenbrein? Deze column gaat over het proces waar ik in terecht kwam een aantal maanden geleden, omdat het leven zelf mij een “cadeautje” gaf, wat ik niet inruilen kon.

Cadeautjes zijn leuk….toch?

Dat cadeautjes niet altijd leuk zijn merkte ik vorig jaar. Ik was net 50 geworden en hoewel ik er geen groot feest van had gemaakt, zorgde mijn partner en de kinderen voor leuke cadeautjes en fijne dagen. Maar het leven zelf gaf mij een wat minder fijn cadeau. Het standaard onderzoek naar borstkanker, wat op deze leeftijd gebeurt, bleek ineens niet standaard meer te zijn. De uitslag die kwam was een onaangename verrassing en bepaalde de afspraken in mijn agenda voor de maanden erna. Dit cadeautje had ik liever willen ruilen, onder het mom van “de ontvanger vond het bij nader inzien niet zo leuk”. Om daarna op vertoon van de kassabon het geld te innen en iets geweldigs uit te zoeken waar ik echt blij mee kon zijn. Maar helaas, ik moest het ermee doen, er was geen retouroptie én geen geld terug garantie. Hoewel ik besefte dat het scenario het meest gunstigste was wat ik had kunnen treffen, was ik er zeker niet blij mee.

De eerste dagen gingen voorbij in een roes. Samen met mijn partner zocht ik op een gepaste plek de stilte op, om in rust aan een lange reis te beginnen. Een reis waarvan ik de impact niet kende, waarvan ik toen nog niet half duidelijk had wat het inhield en waarvan ik zelfs de bestemming niet helder had. Een verrassingsreis, maar dan anders…….

De weken en maanden die volgden stonden in het teken van art bezoek, controles, uitslagen, behandelingen en leven naar wat je overkomen is. Ik ben een ster in aanpakken, plannen en afhandelen, maar iets minder in “leven naar wat me overkomen was”, bleek al gauw.

Brand meester…. na smeulen gegarandeerd.

Rond de kerst kwam het seintje “brand meester”, zoals ik het zelf noemde. Het moment dat alles achter de rug was, dat ik weer normaal aan het werk kon en de draad weer oppakken kon…….dacht ik. Maar wat had ik me vergist. De weken en maanden die volgden werden overmeesterd door momenten van diepe vermoeidheid en soms vreemde emoties die verwerkt moesten worden. Ik had mezelf beloofd dat ik de tijd mocht nemen, want wat gebeurd was, was niet zomaar iets. Met “de tijd nemen”, had ik een bepaald aantal weken in gedachte, want ik ben een planner dus ook hier dacht ik te gaan plannen. Maar wederom werd niet naar mijn mening of optiek gevraagd en deed het leven gewoon wat het te doen had. Ik mocht me aanpassen, alweer, en mijn agenda vulde zich.

Werk, studie en privézaken moesten nog altijd naar de achtergrond en maakte plaats voor dat wat er op dit moment écht toe deed, namelijk verwerken. Ik besefte des te meer dat “pluk de dag” niet zomaar een kreet is. Genieten van kleine dingen kan ik nu, al dan niet samen met mijn partner, nog beter. Maar behalve dat sta ik ook bewuster in het leven. Heb ik meer momenten waarop ik aandachtig bezig ben met goed zijn voor mezelf én heb ik me gerealiseerd dat mijn zelfstandig ondernemerschap een verdieping gekregen heeft. Mijn ervaring neem ik mee om mensen in een soortgelijke situatie te kunnen helpen. Daarnaast besef ik dat écht luisteren naar iemand die iets dergelijks overkomt, van grote waarde is. Hoe vaak had ik het immers zelf niet mee gemaakt, dat mensen de vraag “hoe gaat het?” wel stelden, maar niet luisterden naar het antwoord, of het zelf dachten te moeten invullen. Ik mag iets betekenen door mijn ervaring, voor anderen, een opdracht waar ik serieus mee aan de gang wil gaan. En als je dát cadeau krijgt van het leven zelf, is dat een geschenk voor de rest van je leven. Je neemt het altijd met je mee, en kunt er altijd uit putten. Dan blijkt een cadeau wat je eerst het liefst had willen inruilen de garantie voor iets kostbaars en goeds voor de rest van je leven.