Moedeloos moe......
Als om half zeven de wekker gaat omdat manlief vandaag moet werken, voel ik het direct. Mijn hele lichaam voelt zwaar, alles doet zeer, en ik ben ongelooflijk moe. Na tien minuten staat mijn partner voor me met een dienblad met ons beider ontbijt, maar ik ben inmiddels weer in slaap gesukkeld. Als hij me wakker heeft gemaakt ontbijten we en besluit ik mijn eigen plannen voor die morgen te skippen tot nader orde...….. Zucht, alweer..... maar het is zo het is, ik ben mateloos moe, en dat valt niet te negeren.
Hij loopt fluitend rond, vrolijk zichzelf aankledend, ondertussen kijkend naar het RTL ochtendnieuws, waar hij met gejuich zijn favoriete weervrouw verwelkomd. Al weet hij na afloop niet wat de weersvoorspellingen zijn voor die dag, hij heeft een dikke glimlach om zijn mond. Ik glimlach ook, hij blijft lekker gewoon mijn vrolijke vent. Gelukkig! Ik geniet van zijn soms kinderlijke uitingen, maar weet me ook gesteund door een man die altijd naast me staat, in welke staat van zijn ik ook verkeer.
Een klein half uurtje later rijdt mijn partner weg, op weg naar zijn werk, en ligt de dag zwaar en zwart voor mij open. Ik duik terug onder de wol, nog even een half uurtje slapen denk ik.....om ruim 2 uur later wakker te worden van de telefoon die over gaat. De vermoeidheid is nog voelbaar aanwezig, maar ik sleep mezelf onder de douche, kleed me aan en zet de wasmachine aan met een overvolle trommel. Mijn make-up krijgt de aandacht die het verdient, want dat maakt dat ik me beter voel. Ook mijn kleding wordt met zorg gekozen. Het helpt mij om mezelf te hervinden, en ook al kost het me moeite, ik doe het graag.
De vermoeidheid die ik voel is allesoverheersend. Toch voel ik me vele dagen schuldig dat ik zo "lui" ben om uren te slapen. Het doet me terug denken aan de tijd, jaren geleden, dat ik een burnout had, en ook zo zinderend moe kon zijn. Het maakt me soms moedeloos, maar ik accepteer dat het is zo het is. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik geen baas heb, omdat ik eigen baas ben en dit dus kan laten gebeuren zonder dat ik verantwoording hoef af te leggen. Het eigen baas zijn maakt het niet minder moeilijk, maar wel makkelijker haalbaar.
Als ik een paar uur later wat huishoudelijk werk heb verricht en mezelf in de spiegel bekijk na een toiletbezoek schrik ik. Ik druk het zelf vaak uit als "Ik zie bijna groen van vermoeidheid", en mijn partner zegt wel eens dat hij het kan zien aan een vale kleur en trekken rond mijn mond. Ik weet wat me te doen staat. Ik duik in onze heerlijke relaxstoel, draai 'm om richting de tuindeur, zak onderuit met een dekentje, en verwelkom de poes die direct bij mij op schoot komt liggen. Het is tijd om alweer te slapen. Moedeloos moe zijn, maakt plaats voor even genieten van de zon door de tuindeuren die mij verwarmd, en een spinnende kat op schoot. Het is zo het is......
Gelukkig heb ik ook goede dagen, en kan ik op die dagen meer doen, en voel ik me beter. Toch steekt de moeheid soms zomaar de kop op. Het haalt me neer, zo voelt het, en ik kan er niets tegen doen. De behandelingen hebben wat veroorzaakt in mijn lijf wat ik moet laten gebeuren. Ik besef dat dit noodzaak was, en prijs me gelukkig dat ik ondanks deze nawerkingen, wel de ziekte kanker achter me heb kunnen laten....