Onbevangenheid
Was ik dan altijd onbevangen? En komt die tijd nooit meer? Heb ik altijd durven geloven, in...mij overkomt niks, steeds weer? Hoe ga ik nu nog zeggen,....het is geweest en komt niet terug? Hoe moet ik dat geloven, met net een borstkanker proces achter de rug?
Ik ben t kwijt, mijn onbevangenheid. Het raakt me, het geeft me een gevoel van nooit meer baas. Het maakt dat ik me verdrietig voel, en geleefd….helaas.
3 reacties
Mooi gedicht. Herkenbaar ook. Stapje voor stapje komt er meer balans tussen de realiteit met de daarbij behorende verloren onbevangenheid en eigen regie & vertrouwen in de toekomst. Sterkte.
Hoe herkenbaar is het voor ons allen Je bent toch? Je hebt geluk gehad Fijn je bent er nog . Zeker die onzekerheid voor de toekomst .Zal ik werkelijk ? Bij mij is geen vergelijkingen mogelijk Ik ben een proefpersoon .Dit blijft altijd in ons als je kanker hebt ( of hebt gehad.) Ik hoop dat dit steeds meer zakt naar het even vergeten . -- Langer vergeten . Dit heeft tijd nodig ! Bij iedereen . Jullie sterkte gewenst !!
Onbevangen word overschat, een krokodil bijt thee water is heet, kijk uit met vreemde mannen, die mooie vaas kan kapot je weet en wist het je hebt het je kinderen verteld, na honderden keren vallen nooit iets gebroken gekneusd soms, griep duurde hooguit 2 dagen. Ik ben nooit voorzichtig geweest met mijn lichaam noch met mijn geest, nooit drank gebruikt toch leverkanker. Hijgend als een paard sta ik een boom te rooien wetend dat alles eens stuk gaat me bijt m'n vingers brand en die vaas in duigen ligt.
Sterkte blijf in je zelf geloven en vertrouwen op je lichaam