En door..
Ik zit alleen op de bank
Koen ligt al vroeg in bed, zijn darmen maakte overuren.
Die liggen iniedergeval weer goed op de plek!
Eigenlijk vind ik t wel fijn om even alleen te zijn.
Stiekem verlangde ik daar echt even na
Ik zit op me telefoon foto's te kijken.
Kom veel foto's tegen van koen met de kinderen, t raakt me en ik krijg een brok in me keel.
Hij vond het zelf heel erg dat hij dit jaar veel heeft gemist van en met de kinderen.
Maar, als ik naar alle foto's kijk zie ik hoeveel hij altijd met ze doet en hoe gek ze op hem zijn.
zwemmen, stoeien, voetballen, dansen, gek doen en noem maar op.
Zelfs op iets betere momenten tussen de chemokuren zorgde hij dat hij er voor ze kon zijn op een manier wat wel lukte.
Eigenlijk ben ik daar zo trots op.
Er zijn genoeg vaders die er in goede gezondheid al bijna nooit zijn voor hun kinderen en koen trapte zelfs een balletje met de kinderen tussen de chemokuren door terwijl hij steeds moest zitten om bij te komen.
Een betere vader kunnen ze zich echt niet wensen!
De dagen na de goede uitslag zijn mischien nog wel zwaarder als daarvoor.
Dat klinkt raar en iedereen verwacht mischien dat je blij bent en nu leuk weer door kan gaan.
Maar, waarom gaat dit niet zo?
Tuurlijk ben ik blij en opgelucht maar, het komt nog niet binnen in mijn gevoel.
Het vertrouwen is ook weg dat het ook goed kan zijn en dat komt wel weer.
Koen is natuurlijk nog niet de oude en noet nog flink herstellen en alles opbouwen.
De kinderen hebben vakantie en waren de laatste dagen echt rete irritant.
Koen en ik hadden veel irritaties en ik had soms wat huilmomentjes en dat ik er even helemaal klaar mee was om altijd maar rekening te moeten houden met hem en de kinderen.
ik voel me totaal onzichtbaar soms.
Ik denk dat die blokkade in me lijf van het hele jaar nu loskomt.
De ene keer huil ik en de andere keer ben ik een hysterische heks.
En ja ik kan daartussen ook nog wel lief zijn.
Ik merk dat ik me erg schuldig voel naar de kinderen toe.
Voor mijn gevoel heb ik ze een lange tijd tekort gedaan en minder met ze heb kunnen doen.
Ik heb echt zoveel geprobeerd overal vooral zelf bij te zijn maar, dat lukte niet altijd.
Soms weet ik even niet hoe ik verder moet.
Zal die angst en onzekerheid ooit nog weggaan?
Zal ik weer volop van het leven kunnen genieten zoals voor deze ellende?
Soms snap ik mezelf niet waarom ik me zo voel.
Kop op, zeur niet zo en ga gewoon door.
Maar, ik merk dat het zo niet gaat.
We hebben afgesproken om even wat leuke dingen te gaan plannen met zn twee.
Zodat we ook ons hoofd even leeg kunnen maken en ruimte hebben om alles te gaan verwerken.
Omdat maud en daan nog klein zijn vragen ze natuurlijk zoveel aandacht en energie van ons. dat is niet gek natuurlijk
Maar, daardoor heb je geen tijd voor jezelf om dingen op een rijtje te krijgen.
En dat is voor nu juist even heel belangrijk.
Ik merk dat we anders vastlopen.
Tijd met en voor elkaar.
Alleen, samen met zn twee en als gezin.
Soms lastig, want waar haal je soms die extra tijd vandaan voor alles
soms moet je niet denken in problemen maar in oplossingen.
We zijn op de goede weg!!!