Belofte maakt schuld; doe er dus vooral geen die je niet kunt nakomen. Toch?

Oudjaar. Nieuwjaar. De tijd van goede voornemens. Stoppen met roken, afvallen, meer sporten, gezonder leven, meer tijd voor elkaar, en ga zo maar door. Dat zijn de veel voorgenomen wensen. Ik ben nooit van de goede voornemens per 1 januari geweest. Heb natuurlijk wel eens 'iets' bedacht van dat ga ik dan en dan doen, maar geen 'grote' dingen. Nu wel. Een – voor mij – heel groot 'ding'. Loslaten. Blèh, wat een akelig woord. Loslaten. Heb ik beloofd. Beloofd aan mijn vriendin en haar man. Aan mijn man. En nog iemand. En aan mezelf. Loslaten. Ik ga mijn vriendin loslaten. Ik ga pijn uit het verleden loslaten. Dat heb ik al wel gedaan, maar het kan beter. Ik ga mijn negatieve gevoelens loslaten. Die horen helemaal niet bij mij. Ik ga gemis meer loslaten en me meer concentreren op wat wél is. Ook dat is helemaal zoals ik bén. Jeetje mensen, wat een zware opgave! Ik ben al een paar maanden bezig met het omgaan met mijn verwarde ik, en nu op de dag voor kerst (hé, toen kreeg ik 9 jaar geleden de diagnose....) neem ik de beslissing dat ik per 1 januari serieus 'actie' moet ondernemen. Luisteren naar wat mij al zovele malen is gezegd. Nou ja, luisteren ben ik goed in; het lukt niet altijd er iets mee te doen....... Toch voelt het goed en ondanks dikke tranen neem ik op een andere manier afscheid bij het graf van mijn vriendin en later bij ons neefje.

Een week later komt het dan écht dichtbij. We zijn met de man van mijn vriendin bij haar. Met z'n drietjes houden we elkaar vast en mogen onze tranen rollen. Als ik samen met haar man bij mijn vriendin hurk, laat hij me serieus de belofte 'afleggen' dat ik ga doen wat voor mij hard nodig is. Loslaten. Kortom..... ik kan er niet meer onderuit en beloof het. Ik ben zo'n mens waarvoor beloftes heilig zijn. Anders moet je ze gewoon niet doen. Niet naar jezelf en zeker niet naar anderen. Want dan zijn ze toch volkomen nutteloos. Jij rekent op jou, en vervolgens breng je er niks van terecht. Wat heb je dan aan jezelf? Anderen rekenen op jou, en vervolgens vangen ze bot. Wat hebben zij dan aan jou? Zo moet je niet willen zijn. Zo wil ik zeker niet zijn. Ik heb de woorden hardop naar mezelf uitgesproken. In de spiegel (!). “Hoi ik, weet je wat ik ga doen? Loslaten. Dit en dat en zus en zo.” Vervolgens wordt het 24.00/00.00 uur en is het moment daar. Na onze kus en woorden naar elkaar, spreek ik de belofte in gedachten naar mezelf uit. Proost. Succes goeike, ga ervoor! Het voelt goed. Serieus, alsof ik al 'bevrijd' ben. Tot gisteren. Nieuwjaarsdag. Zó verdrietig! Waar ik de laatste maanden geen tranen voor mezelf kon vinden, zo los zitten ze nu. Krijg ze maar met veel moeite weggedrukt. Zó raar!

En het houdt niet op. We gaan – bijna traditioneel op 1 januari – kaarsjes branden in 'onze' kapel in Oisterwijk. Voel me heel moe, maar we gaan toch. Het weer is zo somber als ik me voel. Triest en treurig. Samen wandelen we onze route; de miezer deert ons niet. Worden wel weer droog. We komen niemand tegen. Ha, gek hè met dit weer...... In de kapel maak ik een hart van kaarsjes. Elk kaarsje is voor één iemand of voor meerdere, maar bij elk heb ik een gebedje en goede wensen. In het hart van het hart is mijn nicht; de moeder van ons overleden neefje. Er boven haar zoon. Aan de bovenkant er omheen haar dochter, haar ouders/mijn zus en zwager, haar broers met vrouw en kinderen. Dan zo in het midden mijn vriendin en rechts daarvan het kaarsje van haar man voor haar. Vervolgens kaarsjes voor Joke (ook pas overleden) en Wiebe (haar man) en alle andere Alpe d'HuZessers. Dan voor iedereen die we missen en voor iedereen waarvan we houden. Voor de hulp die ik krijg. Uiteindelijk mijn man en ik. Ik vind het mooi. Maar had mijn ogen beter niet opgemaakt kunnen hebben. Och.... ziet niemand.....

De pijn en het verdriet blijven bij me en 's avonds ga ik maar weer schrijven. Helpt. Vandaag wordt het lichter gemaakt. Waarvoor wederom veel dank! Er gebeurt zoveel met me op dit moment; zoveel waarmee ik geen raad weet. Wat ben ik blij dat er iemand is die me begrijpt en me helpt. Met een flinke portie geduld...... Dankbaar! Oneindig veel dank! En dan nu? Vanmiddag? Weet je, de dag voor kerst 9 jaar geleden heb ik gezegd: “Ongeneselijk ziek en nog maar zo'n 4 à 5 jaar te leven? Da's veel te weinig! Ik ben nog veel te jong. Ik ga voor 25! Dan ben ik maar de eerste die geneest, toch? Ik ga voor 25 jaar en dan zie ik wel weer verder." En …... die belofte aan mezelf, daar ga ik me maar aan houden.....!