De hoofdrol van kanker
Kanker is het monster waarin ik stik
titel veranderen wil ik
de titel staat
paraat
voor heel veel ellende en verdriet
wat bijna niemand ziet
zelfs niet wordt gesnapt
gemakkelijk overheen wordt gestapt
eindeloos gepraat
wat ben ik soms kwaad!
Hoofdrol?
Een hoofdrol
dat is toch iets moois?
Leuk?
Fijn?
Bijzonder en speciaal?
Of denk ik nou zo verkeerd?
Heb ik er niets van geleerd?
Kanker heeft de hoofdrol
in mijn leven gekregen
genomen
niet gegeven
wel heb ik me
moeten overgeven
aan het besef
ik ben niet meer gezond
in lichaam en geest gewond...
maar
gekregen heeft kanker mij niet
ondanks pijn, ellende en verdriet
sta ik mijn vrouwtje
loopt kanker een blauwtje
na ja,
met een emmertje geluk erbij
en dat niet alleen voor mij
Ik ben verzwakt
maar ook versterkt
veranderd
maar ook nog ik
heb veel geleerd
ook wat ik niet wilde weten
ervaringen
niet pretentieloos
belevingen
soms woordeloos
zo mooi
speciaal
en bijzonder
Die hoofdrol
die zit me dwars
ben wars
van die titel
al weet ik
dat ie klopt
als een rode draad
niet stopt
geen dag meer zonder
altijd mét
heb ik toch
mijn hart op papier gezet
Ik neem jullie mee in mijn hart. Altijd.
Liefs Hebe
22 reacties
Nergens zoveel herkenning en begrip, als hier op kanker.nl. Hoop dat het je oplucht Hebe, dat jij jouw gevoel met ons gedeeld hebt.
Liefs Dasje 🌷🌷🌷
Haha, dank je Dasje. Het rolde er uit, ik had iets heel anders willen schrijven. Zo gaat dat bij mij, staat er ineens 'gewoon' een / dit gedicht...
Maar ja, in vind het altijd fijn als ik gevoelens heb kunnen delen. Dan vooral als ik er iemand mee heb kunnen 'helpen', al is het maar door de herkenning of erkenning
Liefs xxx met knuf,
Hebe
Lieve Hebe
KANKER maakt kwetsbaar maar ook sterk
Dat is wat ik hier leer van jullie hier ,
Het ontroerd mij het halve woord niet eens een hele zin of jullie begrijpen elkaar feilloos zelfs zonder woorden dat is pas krachtig .
Goud eerlijk over je hart en gevoel ,ik neem jou mee in het mijne lieverd ❤
Dank je lieve Hes! Dat is wel een plekje waar ik wil zitten xxxxx
Enne, bij die 'jullie' hoor jij ook hè!
Wij leren ook van dat kleine kittige vrouwtje dat je bent, maar o zo sterk!
Liefs xxxx Hebe
Ja Hebe, dat! Vroeger was je gewoon Hebe, nu ben je Hebe met kanker. Het definieert iets wat niet bij je hoort, bijna alsof je een extra ledemaat hebt aangegroeid en je daar nu mee moet leven...
Zelf ervaar ik het als heel dubbel. Ik wil dat er aandacht is voor mijn kanker en tegelijkertijd ook niet.
"Heb veel geleerd
Ook wat ik niet wilde weten"... prachtig. Precies dat. Ik voer gesprekken die ik nooit had willen voeren.
Liefs, Mirjam
Ja hè, dat is het. Al zijn er helaas nog o zo veel mensen die daar niets van begrijpen. En wat zou ik graag willen dat ik heel veel nog niet wist én nooit te weten kwam.. maar ja, zo zit de wereld niet in elkaar.
Ik schreeuw ook regelmatig om aandacht voor mijn en de kanker. Terwijl ik het liefste iedereen die me niet kent in de waan laat dat er niets aan de hand is. Terwijl ik het liefste iedereen die me wel kent in de waan laat dat ik het allemaal prima voor elkaar heb. Geloof me, jullie weten vele malen meer dan menigeen die mij 'heel goed' kent. Behalve als ze mijn blogs lezen. Maar zover ik weet doen de meesten / vrijwel iedereen die me kent dat niet.
Dat mag! Begrijp me niet verkeerd. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind het best fijn dat er (een paar) mensen zijn die precies weten van de hoed en de rand...
Knuffels lieverd, een hele berg want die kun je wel gebruiken xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
Lieve Hebe
Jouw gedicht....ik voelde het, het raakte een emotionele snaar bij mij.
Dank je Marike!
Ik schrijf wat ik voel. Ben dankbaar als ik dat bij je kan overbrengen..
Liefs Hebe xx
Kanker zit niet alleen in je lijf, maar ook in je kop. Bij helaas enkelen fysiek, bij ons allemaal mentaal. Het was bij mij, nu de Enzalutamide goed lijkt te werken, wat naar de achtergrond gezakt. Maar gisteren belde één van de broertjes die mijn blog niet leest. Hij dacht dat het met de bestraling nu klaar was, kanker pleite. Helaas. Ik heb hem gezegd wat ik nu slik en wat de oncoloog zei, werkingsduur 5 tot 13 maanden voor dit medicijn en daarna chemo.
Mevrouw Zweef zat naast mij en schrok. Dat stukje info had zij gemist. Ik heb gezegd dat er ook mensen zijn die er al bijna drie jaar op doorgaan, maar zij zag ons de komende vijf, zes jaar nog onbezorgd.
Ik heb haar verdriet gedaan, ongewild, onbedoeld en kansloos. Stomme rot kanker.
En nou zit kanker ook weer prominent in mijn kop en in het lieve hoofdje van mijn lief.
Ik kan wel huilen 😭.
Lieve Zweef,
Van alle reacties die ik hier tot dusver heb geschreven, heb ik hier het langst over nagedacht. Dat de kanker bij jou enigszins naar de achtergrond was gegaan, was te merken aan de inhoud van jouw blogs. Ik dacht steeds: het gaat echt goed met Zweef, als die ratten zijn grootste zorg zijn.
En plots, door een telefoontje, is het weer helemaal anders. Ik weet niet of het de woorden van je broer en je lief zijn, "bestraling en klaar" en "onbezorgd", of dat dit jouw interpretatie is, maar het zijn beide uitdrukkingen die in mijn ogen onmogelijk zijn in de aanwezigheid van kanker. Zelfs bij mensen zonder uitzaaiingen is het zelden zomaar "klaar", ook na de behandelingen, het duurt vele jaren voordat het vertrouwen in het lichaam weer terug is en het wordt nooit meer zo vanzelfsprekend als voor de kanker. En "onbezorgdheid" verlaat het pand op hetzelfde moment als de lelijke smoel van kanker verschijnt.
Juist doordat je het hebt kunnen loslaten, naar de achtergrond, valt het nu weer extra op, nu het terug is. Het is opnieuw de confrontatie met sterfelijkheid en onzekerheid. Ik denk ook dat het nooit echt helemaal weg kan zijn; ik zie het voor me als een fornuis, met een pan op een pitje. Soms staat die pan op de grootste pit en kookt enorm, soms op een warmhoudertje en suddert. Maar hij is er altijd.
Ik vind het heel erg voor jullie dat er nu weer verdriet is. Waarbij ik niet denk dat jij het bent die je lief pijn heeft gedaan, maar de kanker. Dat mormel. Als ze daar nou eens "vangers" voor hadden!
Liefs, Mirjam
Dankjewel Mirjam,
Klaar en pleite was echt de gedachte van mijn broertje. Enerzijds wilde ik hem in die waan laten, maar kon dat toch niet. Hij verwarde in regressie zijn dat je er voor je leven van af was. Onbezorgd was de interpretatie die ik zelf gaf voor mijn lief, maar zij dacht echt dat ik een jaar of vijf, zes op dit middel door kon. Há, we hebben nu iets dat wel werkt. Ook ingegeven door de radiologe die bij het eerste gesprek zei dat je met hormoonkuur zomaar vijf jaar voort kunt. Maar dat gaat om het totaal van de hormoonkuren. De eerste kuur waarbij de zaadballen een schop voor hun donder krijgen deed bij mij niks. Dan krijg je vaak nog een half jaar waarin de psa weer stijgt en dan deze van dik een jaar. Ik heb dat eerder in een blog geschreven, Met grote stappen vooruit. De eerste drie jaar overgeslagen.
In tegenstelling tot de meeste andere kankers waar wordt begonnen met chemo, komt dat bij prostaatkanker pas later om de hoek kijken. Maar na de chemo, waarvan er maximaal twee zijn, is er niks meer. Dan gaat het alleen nog maar om pijnbestrijding en zorgen dat je niet uit elkaar valt.
Dus nu gaat het redelijk goed met mij. Geen pijn, kan alles nog op een lager tempo, redelijk onbezorgd. Maar altijd in het achterhoofd dat de slechte periode nog komt.
Liefs, Zweef
Och lieve Zweef...
Wat erg dit en zo onbedoeld!
Laat maar rollen die tranen. Doe samen maar een tijdje in tranen. Dan daarna komt er een moment waarop je het toch 'fijn' vindt dat mevrouw Zweef het wel weet. En dat geldt voor haar ook. Oké, een stuk van haar onbevangenheid is nu weg, maar ze weet wél wat het ook voor jou betekent en kan er nu op een andere/betere(is niet het goede woord)/treffendere manier voor je zijn. Nu kunnen jullie elk 'iets' met elkaar delen en hoef jij niet meer de 'schijn' op te houden.
Het zou zomaar kunnen dat jouw o zo lieve mevrouw Zweef zich anders tzt voor de kop had geslagen van haar onwetendheid. Toch?
Samen één!
Samen één, ook in deze onzekere en beangstigende tijd. En het is helemaal niet gezegd dat er voor jou niet nog tig jaren in het verschiet liggen. Je heb de wetenschap al verrast, doe dat nog maar eens.
Verder leef ik zeer met je mee en voel je verdriet. Denk aan je en mijn kaarsje brandt.
Vele hele dikke knuffels hiervandaan!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx van mij x veel meer!
❤️😥 Hele late reactie, en die schok zal dus wel allang voorbij zijn , maar toch gemeend.
en d'r is hier op de site zoveel te lezen , pfff.....
Lieve Hebe, fijn weer iets van je te horen, ik heb je gemist.
Wat weer een prachtig verhaal met een diepliggende gedachte, prachtig.
wens je veel sterkte, liefs Ad
Och lieve Ad!
Het valt hier ook niet mee de laatste maanden. De dood van mijn petekind hakt er stevig in.
Net of mijn ziek zijn ineens ook dichterbij is, terwijl dat nergens op slaat natuurlijk..
Dikke knuffels van mij en groetjes van Ruud!
'Geen dag meer zonder, altijd mèt'.
Dat is precies het besef dat tot mij doordrong toen ik de diagnose ongeneeslijke kanker kreeg. Dat ik nooit meer een dag niet ziek zou zijn.
Een hoofdrol, ja, dat zeg je goed. Kanker eist de hoofdrol nadrukkelijk op. Eerst pakt hij je gezondheid af. En uiteindelijk je leven.
Rotloeder.
Mooi en raak geschreven, Hebe.
Hanneke
Dank je wel Hanneke!
Ik voel het en voel het zo. Mooier kan ik het niet maken en mooier is het ook niet. Sterker nog, er is helemaal niks moois aan. KKK!
Het is de bittere realiteit. Nadrukkelijk aanwezig en in de opbouw van vorig jaar telkenmale sterker geworden. De dood van zoveel lieve dierbaren, ook nog mijn petekind en het niet goed gaan met jou. Het laat een misbaksel in mijn brein rondwaren, terwijl ik oprecht iets heel anders had willen schrijven. Maar blijkbaar wat dit het moment voor dit gedicht..
Veel liefs en xxxxxxx van mij xx
Lieve Hebe
Wat een waarheid, zet jij weer prachtig op papier, zo herkenbaar,...dit gedicht geeft ook weer moed, om er voor te gaan. SAMEN, ... natuurlijk heeft Kanker, ons te pakken, en verandert voorgoed je leven,..maar het leven is het waard om eraan vast te houden en om door te gaan.
Dank lieve Hebe
dikke knuffel Bets
Ja lieve Bets!
Dat is zo. Ondanks veel, ondanks alles is het leven de moeite waard geleefd te worden. Met vallen en opstaan, delen en samen vasthouden...
Dikke lieve knuffel terug Bets xxx
Hebe
Geweldig mooi beschreven, net iets anders voor mij,
Kanker heeft niet de Hoofdrol maar is een Hoofd Drol.
Liefs + sterkte
Briljant jij Ron!
Je mag één keer raden wat ik gisteren de hele tijd in mijn hoofd had... serieus, hoofddrol... telkens als ik het woord typte..
Dank en veel liefs terug voor jullie beiden!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
❤