En dan is het voorbij... maar blijft het voor altijd...

Ik wil zóveel zeggen en dan weet ik niks te zeggen. En dat al tien weken lang.
Wat een onwijs diep verdriet overheerst mijn doen, denken, voelen... mijn zíjn...
En nu is onze o zo dierbare lieve Hanneke vertrokken naar het grote niets, terug naar het niets wat we eens, vóór onze geboorte,  allemaal waren en waar we eens allemaal weer naar toe gaan. Zij vond dat een mooie gedachte, ik ben meer van dat wolkje waar op we zullen zitten en naar beneden kijken hoe het daar gaat. Dat we op een liefdevolle plek terecht komen en iedereen die we zo node missen weer zullen zien. Och... 

Ik weet niet meer wat ik voel of hoe ik 'iets' moet doen met dit voelen en gevoel van nu. Waarin ik dacht zo meesterlijk te zijn... kom ik niet verder dan die kip zonder kop. De doos van Frie (tissues) staat permanent binnen handbereik, maar schort en handdoek voldoen ook. Manlief houdt me vast en troost. Dat heeft nu 'ineens' ook een andere lading, wij zijn er nog. Wij. Samen. Hoe mooi is dat. 

Ik zal altijd samen zijn met hen die ik heb liefgehad. Omdat ik hen blijf liefhebben zolang ik leef. Daar kan geen dood tegenop. Totdat ik met hen dood ben. 

Eindeloos

Pijn
kan groter zijn
dan je aankunt

Verdriet
zit soms dieper
dan diep

Onmacht
maakt je nietig
omklemt jouw zijn

Laat het gaan
geef het ruimte
het mag er zijn
uit je
zo je voelt
zo je wilt
je bent niet alleen
weet
herkenning
bij velen

Eindeloos is alles
wat liefde heeft gekend
niets
niemand
sterft voor altijd
wat hoort bij jou
zal altijd bij je zijn
jouw hart
in liefde
is eindeloos groot

Lieve lieve allemaal, veel liefs en hele dikke liefdevolle knuffels van mij xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Dank bijzonder mens met jouw in dit geval briljante zet.
Hebe xx