En het leven gaat door....

Dank Simone!

Dat is zo waar! Ik moet meteen aan Paul denken, die ik op wilde halen voor de Deelnemersdag en die toen zei dat echte vrienden soms op de site zijn en niet in het 'echte' leven..

Dank je Hanneke!

Recht uit mijn hart, dat weet je wel. Helaas nu ook weer dat het lang sluimert eer ik me er toe kon zetten überhaupt weer te lezen hier en zeker om te schrijven. Ik weet wat ik zeggen wil - omdat het me heel erg dwars zit - maar met verstand kan ik niet schrijven, alleen met gevoel. Zolang dat een rommeltje is, komt er geen letter op papier. 

Ik moest vooral na het schrijven van dit blog en vandaag heel erg aan Wim denken. Je weet wel wie ik bedoel. Ik heb hem maar een maand of 3 mogen kennen, maar die waren heel intensief. We voelden elkaar intens aan en onze gesprekken waren dat ook. Ik denk nog vaak aan hem en wat hij voor mij betekende én wat ik voor hem betekende. Dat laatste heeft hij zelf, maar ook zijn vrouw na zijn overlijden mij gezegd. 
Ik heb vaker aan hem gedacht, gewild dat hij er nog was, ik kon zo fijn met hem praten, hij kon mij door mijn woorden 'lezen'... Gisteren en vandaag heb ik hem zeer gemist! Nooit gezien - waren we wel van plan, maar helaas - en ik 'kende' hem amper 3 maanden. En ja, soms mis ik hem nog steeds...

Maar o nee, dat kan niet! Zijn er die dat zeggen... 
Hij was een vriend. We waren close. We kenden elkaar terwijl we elkaar niet kenden. Heel bijzonder en waardevol dat / die vriendschap mee te hebben mogen maken. 
Vriendin J en P hebben me met Wim door de week gedragen. En nog. Omdat de wetenschap dat Alice hen gaat vergezellen ontzettend zwaar weegt. Wie nog éénmaal durft te zeggen dat ik hem of haar niet missen kan, krijgt een dreun!

Liefs xxxx Hebe

Lieve Hans, dat ik jou stil kan krijgen zie ik als een groot compliment...

Liefs xxx Hebe

Dank je lieve Bets! 

Je zegt het mooi, veel sterkte maar ook veel vreugde want het leven gaat door... Ja, dat is zo. Voor al hen die ik mis voel ik altijd nog - en misschien wel steeds meer - diepe genegenheid en liefde. En rijkdom dat ik het toch maar ben die hen heeft mogen kennen en die vriendschap, of hoe dan ook ze van betekenis voor me waren, heb mogen ervaren. Dat geeft dankbaarheid en vaak ontroering en een lach om de bijzondere en vele leuke herinneringen die ik heb. 

Knufs xxxxxxxxx Hebe

Ha zus, de trigger voor dit blog is met name het onbegrip van sommige mensen dat je nog vaak aan iemand kunt denken en zelfs regelmatig nog iemand kunt missen die je slechts korte tijd gekend hebt. En soms zelfs nooit in het echt ontmoet hebt, zoals hier op kanker.nl
En zelfs dat kennen wordt me soms/wel vaker 'aangerekend', omdat je iemand sowieso niet zou kunnen kennen als je hem nog niet of niet vaak ontmoet hebt. En omdat je iemand niet zou kunnen kennen als je op dit forum 'alleen maar' een 'praatje' met hem of haar maakt. 
Over het medeleven, de intensiteit daarvan, de herkenning, de steun, de kracht die je elkaar geeft, moed en doorzettingsvermogen, tips, vriendschap.... Dát zou al niet kunnen bestaan, laat staan dat je iemand dan mist die overlijdt aan zijn of haar kanker. Je bent maar zo kort vriend geweest, dan denk je daar niet meer aan en mis je het dus ook niet. 

Tja, dat zit bij mij dus nét effe anders. Zoals gezegd, de vriendschap die ik hier ervaar en vooral dus de méns achter die vriendschap neem ik voor altijd met me mee. Die blijft bij me en ja, dan mis ik met regelmaat de persoon die daar achter zat...

Ik mis ook mensen / vriendschappen die ik verloren ben omdat ik ziek ben. Die mensen zijn niet overleden. Heb moeten leren dat / die mensen los te laten. Ben er best erg slecht in, moet ik bekennen...

Liefs xxx

Och lieve Corine!

Het is zó waar wat je allemaal zegt. Het is ook goed dat mensen die buiten het ziek zijn staan ons gevoel - om het zo maar even kort te noemen - niet herkennen. Ik gun hen het níet weten! Maar ja, ook zou het wel fijn zijn als het inlevingsvermogen in sommige gevallen groter was. Ik ben zo'n 'mafkees' die me altijd (veel te) goed heeft kunnen verplaatsten in hetgeen anderen voelen en ervaren. Met m'n ogen dicht wás ik hen en voelde wat zij voelden. Na, voor een heel belangrijk deel dan. Hoe het écht in het écht is weet inderdaad alleen degene die het overkomt/ondergaat/of wat dan ook.

Jouw man is een deel van jou; hoe kun je dat nou los van elkaar zien. Zéker als het zoals in het geval van Ton best slecht gaat. Aan de andere kant zou het je ook af kunnen leiden en wellicht zoals je vriendinnen weer wat gevoel voor jezelf kunnen geven. Jij denkt ook dubbel, omdat je zelf het zorgen als beroep hebt. Als je dat niet in de vingers hebt of gewoon niet kunt, geeft je eerder de ruimte aan de zorgmedewerkers bij je man en ga je weg. 
Toch vind ik zeker dat jouw teamcoach het advies van de bedrijfsarts moet volgen en je dus niet achter de vodden moet zitten als die bevestigt dat jij voor jou die tijd/rust nog nodig hebt. Hij heeft niets aan je als je uiteindelijk je werk toch niet goed kunt doen. Moeilijk punt dit.
Misschien ook eens met collega's en/of vriendinnen over praten? 

Ik heb 2 weken geleden afscheid genomen van mijn oncoloog. Helaas, maar ze is ander werk gaan doen buiten ons ziekenhuis. We hebben een bijzonder laatste gesprek gehad, ik heb het speciaal een maand opgeschoven naar ruim 2 weken na mijn 2e vaccinatie. We hebben vanaf januari vorig jaar alleen belafspraken gehad.
Naast goede bloeduitslagen en het herstel van mijn te sterk verlaagde nierfunctie bij de vorige check, heeft ze me gezegd dat ik een uitzonderlijk geval ben. Sinds 2007 in ons ziekenhuis en dit heeft ze slechts 2 x meegemaakt, waarvan ik er één ben. Iemand die zó ver heen was, zó zwaar beschadigd, een zo zware behandeling ondergaan en er dan nog zijn op de manier waarop ik er ben. 

Super fijn te horen natuurlijk!
Toch heb ik er een tijdje voor nodig gehad dit te laten bezinken. 
Man en ik schelen 10 jaar. Ik roep al vanaf het begin dat ik voor 25 jaar ga, maar ja, ben er ook vanuit gegaan dat man mij overleeft. Sinds hij 70 is geworden zegt hij echter dat ik hem zal overleven. Nu bevestigde oncoloog dat dit inderdaad heel goed mogelijk is. En ja, dat is toch raar....

Lieve groetjes Hebe xx

Lieve Cecylia, dat is zo hè! Dat weet ook jij helaas maar al te goed...

Ik zal ongetwijfeld gevoeliger geworden zijn (kan dat nog??) de laatste maanden/jaar/paar jaar... 
Maar vrienden zijn en die iemand dan niet  missen als ie je ontvallen is, daar kan ik gewoon niet bij. Dat kán ik ook niet. 
En wil dan al hetgeen ik beschreven heb ook niet horen..

Liefs lieverd xxxxx en knuffels van mij xxxxxx