Het was 'even' niet zo lollig..., maar ja, ze lacht alweer!

Wat denk je dat er gebeurt als iemand al een flinke portie tramadol op heeft, na één dag zonder tramadol maar wel met paracetamol, een fentanylpleister (morfine) krijgt, en dan één dag daarna nog extra oxycodon krijgt? Ja!! Goed geraden! Een letterlijk én figuurlijk doodziek mens! 
En voor de duidelijkheid, alle middelen hielpen geen fluit voor/tegen de extreme pijnklachten die ik had. 

Het escaleerde. Pfff... En ja, het sluimerde al een aantal dagen, maar ik dacht 'het gaat nog wel en het gaat straks vast beter'. Dus wij naar museum in Maastricht. En daar ging het mis. Ik kon nog net tegen manlief zeggen dat ik NU naar huis moest. Te laat. O mijn God, wat een pijn! Een verlammende pijn! Ik wilde op de trap liggen om niet meer hoeven staan. Ik wilde gillen, maar dat staat zo raar in een druk museum (op zondag). Alhoewel wat ik wel deed daar toch niet zover vanaf was... 
Ik mocht op de bank liggen. Midden in het museum. Ja, als Hebe ben ik in verschillende musea een pronkstuk - in Isola Bella lig ik er heel elegant bij op tafel. Beetje bloot, dat wel. Ebe, dea della giovinezza...

Maar nu dan vooral níet elegant, maar kronkelend van de pijn. De 'receptioniste' bracht me water en paracetamol. Omdat het regende had ik mijn konijn (tas) thuis gelaten en dus ook mijn 'noodmedicatie'. Want ja, een doorweekt konijn had ik in Groningen al eens gehad, maar nu geen hotel met föhn om mijn 'beest' weer te drogen. Tja, dat leek een goed plan...
Vele zo lieve mensen boden me pijnstillers aan! Maar met beschadigde nieren mag je nu eenmaal niet alles slikken.  

Nieuwe huisarts in de praktijk heeft ruimte voor mij en denkt aan een vastzittende spier. Ook de fysio klinkt dat plausibel in de oren en hij behandelt als zodanig. Dat lijkt te helpen. Héél eventjes dan... Achteraf realiseerde ik me dat ik vergeten was te vermelden dat mijn arm 'uitval' had. Maar met behulp van het tensapparaat (strips op je huis die prikkelen en daarmee je hersenen geen pijnprikkels doorgeven) van mijn nicht, voel ik me eigenlijk best oké. Zolang ik maar op de bank of in bed gewikkeld in kussens en deken schuin mag liggen en niet beweeg. Zónder tens - ze heeft het zelf natuurlijk niet voor niets! - kan ik er dan toch niet onderuit de huisartsenpost te bellen. We zijn een week verder en ik voel me zoals ik eruit zie. Belabberd is nogal bescheiden uitgedrukt. Tramadol werkt niet, de fentanyl niet, óók niet in combinatie met paracetamol. 
De nood is hoog! En ze sturen de ambulance. Niet schrikken mevrouw is éven ook een understatement. Totdat ik daar 'lekker' in mag liggen en bedenk 'nu word ik gered en komt het goed'. 

In het ziekenhuis wordt de vastzittende spier een beetje lacherig afgedaan. Puh, nee, zeg mevrouw u heeft een aankomende gordelroos. Hier is de lijn al duidelijk te zien. Het wachten is op de blaasjes. Tot die tijd kan ik u niets geven. Ik weet het wel zeker, maar 'het bewijs' is nog niet geleverd (ik weet niet meer hoe hij dat zei). Op mijn "maar de lijn die u volgt op mijn rug is precies de lijn die de fysio gisteren behandeld heeft én ik slik bloedverdunners", volgde tot 3 x toe - soms ben ik nogal volhardend - dat het écht gordelroos betreft. Geen wonder dat zelfs de fentanyl niet werkt en hij geeft me oxycodon die binnen 15 minuten werkt. 
Dág!

Wat er dan gebeurt, kan ik nauwelijks beschrijven. In het kort: als je van mijn 66 jarige leven het jaar doorwerken met geopenbaarde Kahler uitsluit evenals het half jaar behandeling van die Kahler inclusief stamceltransplantatie, ben ik van mijn hele leven nog niet zó ziek geweest. Heb ik nooit eerder zóveel hoofdpijn gehad dat ik het vet oké had gevonden als ze dat eraf hadden gehaald. Ik had het met liefde geofferd. Heb ik nooit eerder zó waanzinnig veel pijn gehad dat ik wilde dat ik zou inslapen en het me niet uitmaakte of ik nog wakker werd of niet. 
Dus een aantal uren na het eerste bezoek ziekenhuis ben ik er al weer. Huilend, kronkelend, spugend.

Pakweg 5.5 uur hebben ze álles nagekeken. Mijn hart. Mijn longen. Mijn nieren en lever. Alle bevindingen zijn goed. Géén active Kahler en ook géén tumor of andere kanker. Fijn!
Dé oplossing voor mijn probleem is dus een nóg sterkere pijnstiller. Huh? Als mens besta ik niet meer, maar het lukt me 'nee' te schudden. Arts is daarop ietwat beledigd. Met de mededeling dat alles goed met me is, dat ik sterkere medicatie niet wil en daarom dus niks voor me kan betekenen, word ik vriendelijk verzocht de kamer vrij te maken en naar huis te gaan. Als het me lukt te reageren en ik vraag wat er dan wél met me aan de hand is, praat ik al tegen een dichte deur. Op manlief en ik na is de kamer leeg. Er komt nog even een verpleegkundige terug. Geen idee waarvoor, maar ik kijk haar wanhopig aan. "O ja, ik kan u een infuus tegen misselijkheid geven."  En ja, deze keer heb ik meermaals én duidelijk aangegeven dat mijn arm 'het niet meer doet'.

Wat een zegen dat ik de huisarts heb die ik heb. Hij leest het verslag van het ziekenhuis en vraagt of ik wil komen. In nó time denkt hij te weten wat er mis is. Hij vraagt en vraagt. Naar mijn idee van die 'simpele' dingen. Maar dat al bij elkaar bevestigt zijn vermoeden dat er een zenuw vastzit. Dit gaat niet zomaar over, maar ik ben toch opgelucht en blij. Nu kan ik gericht behandeld worden. Acupuncturist maakt ruimte, fysio ook, bijzonder mens laat me sowieso niet in de steek en ik mag een liefdevolle reikibehandeling ondergaan. Met hele kleine stapjes ga ik vooruit. Nu lig ik in tranen bij de fysio maar krijg er ook de slappe lach. Dit jonge, bijzondere exemplaar heb ik 'geërfd' van onze laatste Alpe d'HuZes deelname. Al weet ik al jaren dat je niet voor de lol bij de fysio ligt, deze overtreft mijn verwachtingen. Oké, dat ligt ook aan mijn 'mankement'. Maar eentje die doodleuk zegt dat tranen écht niet helpen om hem op te laten houden of zelfs éventjes minder te doen, slaat alles. Hij laat me lachen. Al gillend, in tranen, heel hard lachen. "Je tranen helpen niet om me op te laten houden", zegt hij doodleuk, "nog even volhouden." Als ik bedacht heb dat ik dit écht niet meer verdragen kan. Zelfs mijn dierbare Ruud vroeg daarna of het kan dat ie me heeft gehoord. 
Als je een hele goeie zoekt inclusief deze bijzondere ervaring, weet ik er eentje voor je. Als je hem maar niet inpikt, want ik kan hem niet missen. 

Déjà vu had ik dit blog ook kunnen noemen. Maar dat heb ik hier al eens gedaan. Déjà vu 2 dan... maar dat dekte de lading niet. Maar een 'Joep' die me na 4 weken ziekenhuis naar huis stuurt met weliswaar prognose Kahler, maar zónder de vinger op de letterlijk zere plek te leggen? Sja, dat had ik dus al eens vaker. Alleen stond ik toen létterlijk op doorbreken van een andere heup als die waarvan hij overtuigd was dat daar mijn enorme Kahlerhaard zat. Wat zit er dan aan de andere kant? Ik kwam voor de té griezelig voor woorden pijn dáár naar het ziekenhuis! Maar dat wist arts even niet. Sja... geëiste nieuwe MRI en het bewijs van mijn terechte pijn kwam de kamer binnenrennen in de vorm van ambulancebroeders die me met de grootste spoed voor een spoedbestraling naar een ander ziekenhuis brachten. 

Sorry voor dit hele lange blog. Maar hé, ik een hele maand niet hier actief? Dát is wel héél ongebruikelijk! Wie me gemist heeft, weet nu waarom. Het spijt mij!

Ik heb Onze Lieve Heer gevraagd of ik ook eens normaal ziek mag zijn. Gewoon verkouden. Een griepje. Gebroken teen. Of zoiets. Maar als verschillende iemanden dan zeggen dat ze vinden dat 'apart' wel bij me past, lach ik alweer. K was het, maar ik heb wel een paar hele mooie boeken gelezen. Die tijd ga ik me vaker gunnen. 

Ik ben er weer. Over even zonder pijn. Daar ga ik vanuit. Dank voor het lezen. Dikke knuffels van mij. 
Liefs xxxxxxx Hebe