In gedachten...

In gedachten
ben ik bij je
of je bént
of niet meer
maakt niet uit
ik ben
waar jij niet bent
jij bent
waar ik ben

Waarom doe je dat?
Wordt me eigenlijk best vaak gevraagd. Waarom neem je deel aan Alpe d'HuZes? Waarom doe je dat voor kankeronderzoek? Dat gezeur om geld is toch verschrikkelijk? Kost je zoveel van je energie? En dan met 'kleine lettertjes' er achteraan 'er zijn toch genoeg anderen die dat doen...?'... 
Sja... ontkennen kan ik niks. Maar ik ben ermee besmet en vermoed dat ik daar ook niet meer vanaf kom. Ondanks dat deze AD6 er een was van grote euforie en diepe deceptie... 

Ik heb ruim een week nodig gehad om bij te komen. Mijn lijf was wel thuis, maar mijn hoofd en hart nog niet. Zóveel te verwerken! Meteen naar huis voor de moderatoren bijeenkomst van kanker.nl, en nee, daar heb ik ook geen spijt van. Het was fijn daar en fijn te horen dat álle AD6 deelnemers en vrijwilligers daar last van hadden! Fijn even samen aan tafel in die zelfde bubbel zitten. Hihi, hoe mooi was dat. Fijn te ervaren dat ik niet de enige was met die gevoelens en niet gek ben. 

Maar dan die deceptie. Laat ik daarmee beginnen dan eindig ik dit blog tenminste mooi en blij. Levensgroot is ie en doet me altijd nog verdriet. Zal wel zo blijven ook. Ik ben niet geschikt bevonden als lid van het kaarsenteam. Nou, ik kan je zeggen dat ik díe niet heb zien aankomen! Ik was blij, trots en dankbaar dat ik 'op proef' mocht aansluiten! Maar blijkbaar heb ik het helemaal verkeerd gedaan. Zo vertaal ik dat maar. Ik pas niet bij het team, is me gezegd. O. Au! Hoezo? Nou 'zoals' jouw gedichten... O. Au??
Ja! Ik ben vergeten te vragen of het oké was en dat was fout. We hebben in een heel lief gebaar beide een hartje gekregen bij de 'intake'. Hartjes met een mooie tekst die we aan mensen die het écht nodig hebben bij het schrijven van labels, hartjes en sterretjes, uit mogen delen. In alle onschuld dacht ik op mijn eerste dag 'dan print ik een paar gedichten en leg die voor de mensen neer om mee te nemen'. Als hart onder de riem, als troost, een stukje medeleven van iemand die hen begrijpt. 
Dat is door het team vertaald naar dat ik de mensen mijn woorden in de mond wil leggen. Ach jee.. ik doe juist mijn uiterste best de mensen júist hun eigen gevoelens op te laten schrijven! Na ja, ik doe het niet zoals zij gewend zijn. Ik heb het verbruid en ik voel me er nog steeds heel slecht bij. Naast mijn 'werk' hier op kanker.nl was het de mooiste baan van mijn leven! Ja, eerlijk is eerlijk, eigenlijk wil ik nu AD6 aan de wilgen hangen. Loslaten. Verder gaan. Er zijn wel anderen die dat doen. Laat los. Laat gaan. Het is jouw energie niet waard. De impact van het me afwijzen was groot. De impact dáárvan is vele malen groter dan ik me voor heb kunnen stellen. Het goede gevoel is helemaal weg. Alsof dat er niet is geweest.

Dus...
Heb ik de laatste 12 dagen nodig gehad om mezelf weer te vinden. Wie denk ik dat ik ben. Wie bén ik? Wát ben ik? Zij die de energie die ze niet heeft, stopt in geld voor kankeronderzoek. Zodra de Alpe voorbij was, begon ik er altijd weer mee. Bléhhh...!
Maar...
Er zíjn, het beléven, het troosten, het helpen, het wéten dat jíj met jouw woorden en daden mensen raakt en daarmee een goed en fijn gevoel geeft, het weten dat jíj aan die ruim 18 miljoen dit jaar een bijdrage hebt geleverd, het wéten dat jíj daarbij hoort, is onbetaalbaar! Onze teller van al die jaren deelname (6x waarvan 2x als team van 3) staat op bijna 43.000 euro!
En dan....
Mijn Ruud is lang weg om even een broodje te halen. Hij zag onze overbuurjongen heel erg verdrietig en heeft hem getroost. Met woorden, een arm en een knuffel. Later komt deze 22 jarige naar onze caravan dankjewel zeggen. Hij had net te horen gekregen dat zijn vader nog pakweg 3 weken te leven heeft. En ja, hij weet dat vader ziek is, kanker heeft, maar niet dat het zó slecht met hem gaat! 
Ik luister naar het gesprek en pak één van de hartjes (aan een koordje als ketting). Stoor hen niet, maar breng het later. Niet onverwacht is buurjongen wederom zeer onder de indruk. Biecht me op dat hij nóóit loopt. Heeft ie een hekel aan. Doet alles met de auto. Maar volgend jaar wil hij AD6 lopen voor zijn vader. Wij zijn hier dan toch ook? Uh... ja? Al geboekt vóórdat ik wist dat ik geen deel mocht uitmaken van... Mag ik dan met jullie meelopen? Wij zouden niet meer lopen, had ik me vast voorgenomen. Wél er zijn voor het kaarsenteam en mijn 3e lustrum. Mag ik met jullie mee? Natuurlijk! Wel buurman ook even vragen, dus die roept hij. Buurman, búúrman! Ja? Mag ik volgend jaar met jullie meelopen? Tuurlijk! Zeg maar eens nee tegen een zo verdrietig jong mens! Dat kunnen wij niet en wíllen we ook niet kunnen. 
Een paar familieleden hebben zich ook al aangesloten om te fietsen. We worden een vanalleswat team, een allegaartje. Buurjongen weet nog niet of ie gaat oefenen, want hij heeft zo'n hekel aan lopen... ik grijns een grote grijns en beloof hem dat ie toch wel boven komt. En ja, natuurlijk zien we elkaar dit jaar nog wel. En ook zij boeken dezelfde caravans voor 2025. Dat wordt vast een heel bijzondere belevenis.

Op / tijdens Alpe d'HuZes gebeuren veel bijzondere dingen. Maak je veel mooie, rare, ongelofelijke dingen mee. Ervaringen die je elders niet beleeft. De saamhorigheid is enorm. Ongekend. De vanzelfsprekendheid elkaar te helpen, troosten, maakt niet uit wat, is er gewoon. Is er létterlijk gewoon. Iedereen begrijpt je verdriet en pijn, je trots en geluk. Niets is raar of gek. We denken er alleen in oplossingen niet in problemen. We hebben mogen lopen met degene die me als lid van het kaarsenteam had voorgedragen. Wat hebben we een mooie en bijzondere dag samen beleefd! Ik doe mijn best dat weer zo groot te maken als het was. Zo één op een berg met velen. In gesprek naar je diepste jij. Delen in pijn en verdriet, in vriendschap en vreugde. Dat wás het en dat was écht. Puur. Dankbaar voor. 

Leven geeft
leven neemt
begrijpen hoezo en waarom
kunnen we niet altijd
sommige dingen en gebeurtenissen
zijn er ook niet om te begrijpen
die zijn er
gebeuren
en daarmee 'moeten' we iets
of niet
de keuze is aan ons
en soms
met een handje hulp
van een buurjongen van 22
onze alpe afgesloten
met een grote lach
een camping-diner met 11 personen
totaal onbekend
alsof dat totaal normaal is
samen
het avontuur tegemoet
dé Alpe op
volgend jaar..
Hélp!
Komt goed :-):-):-)