Was het nog maar gisteren.......

  • Openbaar blog
  • maandag 4 mei 2020
  • 485 x gelezen

En nee, ik zou geen 18 meer willen zijn. Zo bedoel ik dit niet. Ik bedoel het gisteren waarop ik zo veel nog niet weet. Het gisteren zó heerlijk níet weten! Het gisteren waarbij ik me voor morgen nog kan laten verrassen. Het gisteren waarop ik nog niet weet wat er komen zal. Het gisteren waarbij ik nog vooruit kijk. Het gisteren dat een morgen voor me in petto heeft waarbij het níet weten hoe en wat, uiteindelijk toch o zo fijn is. Het gisteren vol onverwachte dingen voor de volgende dag. Het gisteren dat beslist ook zaken voor morgen voor me in petto heeft waar ik absoluut niet naar uitkijk. Het gisteren met plannen en ideeën voor morgen die ik helemaal niet wil. Maar het gisteren waarnaar ik terug wil, is het gisteren waarbij ik daarvan geen idee heb. Want zo werkt dat in dat gisteren. Het gisteren zo mooi vol onbevangenheid. Het gisteren gevuld met onwetendheid. Het gisteren dat me een toekomst belooft die ik nog helemaal zelf met ideeën en plannen kan vullen. Het gisteren van niet weten dat van alle gevaren die er zijn, het grootste in mezelf zit. Niet weten.... Zo heel veel niet weten.... Ik heb geweten hoe dat was...... En ik mis het.....

Vandaag weet ik. Ik weet. Vandaag weet ik van een strijd die vriendin vandaag moet leveren om er morgen nog te zijn. En meer. In dagen, maar ook in vriendinnen. In mensen die me dierbaar zijn. Mensen die me hier dierbaar zijn geworden. Ik weet. Zij weten. Wij weten. Open en eerlijk zijn we er over. Gewoon is dat niet, maar hier kan dat wel. In (min of meer, want we mogen best netjes foeteren......) nette bewoordingen mag je hier alles zeggen. Mag en kún je hier alles zeggen! Het kán! Hoe bijzonder en fijn is dat! We spuien en delen wat ons dwarszit of anderszins bezig houdt. We leven vandaag en kijken niet terug naar gisteren. We leven vandaag en bouwen onze toekomst in de dag van nu. Wat we weten, geven we handjes en voetjes. Wat we weten, hebben we geïntegreerd in ons bestaan. Soms (en zeker ook vaak!) lukt het ons zelfs het cadeau van gisteren van het wéten, niet de dag van vandaag te laten verpesten. Een weergaloze veerkracht 'rent' hier om me heen. We weten van elkaar ook zonder zeggen. Eén enkel woord en we weten nog van gisteren wat dat vandaag voor jou betekent. We leven mee en waar mogelijk helpen we het vandaag mogelijk te maken dat je morgen met een beter gevoel kunt terugkijken op gisteren. Wat we vandaag wéten, helpt ermee ervoor te zorgen dat de dag zónder morgen zijn eigen bijzondere waarde heeft. En houdt. Voor altijd. 

Wat een bijzondere wereld hier. Zo overvol warmte, genegenheid en medeleven voor en met elkaar. Een wereld waarin mensen steunen en er zíjn voor elkaar; zonder te 'wegen'.... Díe wereld kende ik in gisteren niet. Hoezeer ik ook zou willen dat het nog gisteren was, heeft deze wereld me veel gegeven. Met minder morgen, maar met veel meer (in) vandaag.....

Volgens mij heb ik nu mijn meest onbegrijpelijke blog ooit geschreven. ??

Ik wens jullie dat je gisteren kunt verlaten en van vandaag kunt genieten. Ik wens jullie allen nog heel erg veel morgen. Zo lang je dat (nog) wilt. Verbinding. We blijven bestaan. Altijd. En daar waar we op korte of langere termijn allemaal heen gaan, zullen we elkaar weerzien.

Oneindig veel lieve groetjes, xxxxxxxxx Hebe

Reageren
Volgend blogbericht

27 reacties

Toen ik vanmiddag aan het poepen was rook het naar het eten van gisteren, een alledaagse maaltijd gewoon om mijn maag te vullen niet om het lekker. Als het vandaag gisteren was is het morgen overmorgen en ben ik een dag kwijt die ik misschien wel leuk of lekker had gevonden, vanaf mijn 13e depressievig geweest,waar vast wel leuke momenten in hebben gezeten al ben ik de meeste vergeten. Voor jou leuk misschien maar om straks weer de poep lucht van gisteren te ruiken en terwijl je daar zit ook nog moet uitrekenen welke dag het dan ook weer is. Je houdt het recht om te doen met de tijd die je hebt een beetje naar voor of achter maar alsjeblieft maak het niet te ingewikkeld voor me dan zit ik een hele dag op de wc uit te rekenen welke dag het is.

Sterkte

Laatst bewerkt: 05/05/2020 - 00:25
Reageren

Lieve Ron, sorry voor mijn misschien warrige taal. Toch denk ik te weten dat je weet wat ik bedoel... :-)

Niet te lang op de wc zitten goeie! Lijkt me ook maar ongezellig alleen te zitten met je 'uitgekauwde' maal van gisteren...

Liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 20:44
Reageren

De meest onbegrijpelijke blog ooit zeg je, nou voor mij niet hoor lieve Hebe. Ik vind het prachtig beschreven. “Ik heb geweten hoe het was en ik mis het” ik kan wel janken om die zin, want het is zo waar. Je dromen, alles is naar de maan op het moment dat je weet. Ook ik heb geweten hoe het was en verdorie wat mis ik het. Maar dan schrijf je over de weergaloze veerkracht en het niet laten verpesten van de dag. Jaaaa denk ik dan daar word ik weer blij van en dat doe ik toch liever dan janken. Dus dank voor je blog xx Kim 😘

Laatst bewerkt: 05/05/2020 - 08:33
Reageren

Hebe gister,is geweest toen we nog onbevangen waren. Wat verlang ik naar die dag dat ik het niet wist. Vandaag weet ik dat ik nooit meer beter wordt. Ik had hem liever overgeslagen. Morgen geniet ik meer dan ooit, want ik weet dat die me nooit beloofd is.

Bedankt voor je overdenking. 

Liefs en een dikke knuffel Xxxx Denk aan je 🤗

Liefs Alice 😘❤

Laatst bewerkt: 05/05/2020 - 08:45
Reageren

Lieve Alice, dank voor jouw mooie woorden. We gaan hand in hand in een wereld die geen onbevangenheid meer kent. Onze kracht zit er echter ook in dat we toch zomaar onbevangen kunnen genieten van de meest simpele en eenvoudige dingen. Juist die o zo 'kleine' dingen zijn met stip de grootste! En geloof me, niet iedereen / velen herkennen (erkennen?) juist díe helemaal niet....

Liefs xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 20:55
Reageren

Mooi blog. Niet onbegrijpelijk. Het leven, dat is onbegrijpelijk. Jaren hebben we rondgelopen met een almaar groeiende tumor. Toch blij want onwetend. De dag na gisteren wordt de tumor aangepakt, weggesneden, bechemo'd, bestraald. Reden voor een feestje, zou je denken. Maar nee. Onzekerheid, up's en down's, veerkracht, moed, doorzettingsvermogen, emoties .. alle kwaliteiten die we hebben moeten worden aangesproken. En dat doen we dan maar tot zover het lukt!

Liefs, Joke

Laatst bewerkt: 05/05/2020 - 08:49
Reageren

Jaaa Joke, ik heb dan wel niet met een tumor rondgelopen, maar met Kahler die stap voor stap mijn botten 'opvrat'. Het is vast iets wat weer overgaat.... 

Na gisteren komen we in een wereld terecht waaruit geen ontkomen meer mogelijk is. En binnen die muren bouwen we onze eigen nieuwe wereld op; iets wat ons in de meeste gevallen wonderwel lukt. 

Liefs Hebe 

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 21:06
Reageren

Och Hebe, sorry. Nadenkende over je blog, ben ik stiekem toch in een soort tunnel beland die het "gisteren" verbond met "voor de diagnose" en "de tumor". Ik maak me schuldig aan al die reacties van buitenstaanders die nergens op slaan in jouw geval. 

Beetje dom, ala maxima. En ze heeft gelijk... 

Liefs, Joke

Laatst bewerkt: 10/05/2020 - 20:22
Reageren

Nee, niets is dom Joke! Je hebt je bovendien niet schuldig gemaakt aan een reactie die nergens op slaat hoor. Tenminste, zo heb ik het niet gelezen. Precies is het zoals je zegt; de wereld vóór de diagnose en de wereld erna. In mijn geval ben en blijf ik voor altijd ongeneselijk ziek. Ook al 'doe' ik het onwijs veel beter dan de prognose die me gegeven is. Domme pech met een flinke dosis geluk. 

Het is voor zovelen niet te bevatten (of ze doen geen moeite te bevatten) hoe het is om in die wereld te moeten verkeren. Is eigenlijk maar goed ook..... ben blij voor hen! Maar 'ietsje' meer compassie en begrip zou wel prettig zijn. Kanker is en blijft voor altijd bij je; ook al ben je genezen, een 'stukje jij' raakt die 'vertrokken kanker' nooit meer kwijt. Alsof hij altijd over je schouder meekijkt. Je blijft er niet in hangen, maar je leven zal nooit meer écht onbevangen en vrij zijn. Dit laatste is niet mijn ervaring (omdat ik niet genees), maar zie ik al zovele jaren om mij heen. Als de dood zó dichtbij is geweest, is het moeilijk zo niet onmogelijk te doen alsof je onwetend en onbevangen bent. 

Liefs Hebe xx

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 08:57
Reageren

Prachtig geschreven, Hebe, je doet me aan Couperus denken en dat is het grootste compliment dat ik je kan geven.

Wat is tijd toch een ingewikkeld gegeven. Ik schreef ooit in een blog dat het nooit morgen zal worden omdat het ook morgen weer vandaag is. Maar ook gisteren was het vandaag en niet gisteren. Dus bestaan gisteren en morgen eigenlijk allebei niet.

Eén zin treft me in het bijzonder: dat het grootste gevaar in jezelf zit. Mensen zijn vaak bang voor bedreigingen van buitenaf. Ongelukken, terrorisme, noem maar op. Maar een groot gevaar in je eigen lichaam, en het weten dat het er is, is zoveel bedreigender.

Ik wens je een goede dag vandaag,

Hanneke

Laatst bewerkt: 05/05/2020 - 08:52
Reageren

Lieve Hanneke, wat gun je me veel eer!! Wow, die komt even binnen hoor....

Tijd is altijd relatief. Voor niemand is een lange tijd even lang en hetzelfde geldt natuurlijk omgekeerd ook. Daarvoor kan ik ellenlange vellen vol voorbeelden schrijven. Die dan door een ander probleemloos overtroffen kunnen worden. Toch kan een mooie beleving vandaag morgen zorgen voor een mooie herinnering aan gisteren......

Veel liefs xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 21:24
Reageren

Lieve Hebe, 

Bedankt voor je mooie blog! Ook voor mij is het niet vaag, maar herkenbaar wat je schrijft. Het verlangen naar een onbezorgde tijd, naar gezondheid, onwetendheid over hoe het nu met je gaat. En tegelijkertijd ook dankbaarheid voor wat deze periode van ziek zijn je gebracht heeft. “Met minder morgen, maar veel meer vandaag”, wat een prachtige, rake zin. 

Liefs, Jessica 😘

Laatst bewerkt: 05/05/2020 - 10:43
Reageren

Echt wel een begrijpelijke blog, voor ons hier. 

Niet weten.... Zo heel veel niet weten.... Ik heb geweten hoe dat was...... En ik mis het.....

Ik moet daar om huilen. Ga ik niet doen. Genieten, vandaag. Elke dag is vandaag.

Heel veel liefs! XXX

Laatst bewerkt: 06/05/2020 - 01:56
Reageren

Nee lieve Frie, niet huilen ook al is het om te janken. Doen we al zo veel..... En ja, daarbij genieten we ook veel en zo veel mogelijk. Elke dag een lach, zodat die dag er wezen mag. Elke dag een lach, zodat je die dag graag nog eens zag. 

Heel veel liefs voor jou ook xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 21:55
Reageren

Lieve hebe,

Ik heb weer genoten van je blog.

Stiekem heb ik het in mijn eigen blog (mis/ge) bruik gemaakt van jou warhoofd.

Verder kon ik je gelukkig best volgen. Dankzij de dexamethason heb het gisteren, heden en morgen tot in de finesses kunnen uitpluizen.

Ben tot de conclusie gekomen dat ik toch ook het liefst in het nu blijf. 

Ik hoop dat we dan ook samen nog heel lang in het nu kunnen blijven   bloggen  over het gisteren en dat dan morgen gaan lezen.

Heel veel liefs,

Jelle.

 

 

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 06:29
Reageren

Lieve Jelle, heerlijk dat je zo open bent over je stiekeme gedrag.... ga het zo lezen. 

Het nu is waar het om draait en waar alles gebeurt. Hoe dan ook; of we dat nou willen / fijn vinden of niet. Geen keus. Wel keus hebben we om binnen de mogelijkheden van ons ziek zijn, iets te maken van de dag van nu waarop dat kan. Dát zijn dan de dagen/dingen die uiteindelijk een herinnering aan gisteren worden, waarmee we ons hart kunnen vullen en troosten. Want ook dat zullen we telkens weer nodig hebben. 

Ik hoop ook dat we nog járenlang met elkaar in het NU kunnen en mogen blijven! Telkens elkaars blogs kunnen lezen en met elkaar van gedachten wisselen. Een nieuw stukje leven dat ons veel vreugde schenken kan. Herkenning en steun. En zo nog veel meer.....

Liefs xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 22:21
Reageren

Oh, zo herkenbaar, heb jaren gevochten om het weer even gisteren te laten zijn. Dacht als ik weer kan werken is alles weer goed. Inmiddels wel aanvaard dat het ook werkelijk zo is. Ben genezen van lymfklierkanker met een heleboel complicaties waarvan ik nu nog steeds de vruchten draag. Inmiddels het ook van de andere kant mogen meemaken, mijn man "rots in de branding"  die me altijd heeft gesteund word vorig jaar zelf ziek. Net een half jaar nadat we verhuisd waren naar de andere kant van het land. Wat heb ik me alleen gevoeld. Nu krabbelt hij weer op maar ik weet zeker dat hij ook graag nog even het gisteren zou laten zijn. We gaan ons hier doorheen slaan en wens je veel sterkte. Dit gaf een lach en een traan, maar ik kan er weer tegen. Bedankt voor deze woorden liefs Fannie

 

Laatst bewerkt: 14/05/2020 - 08:41
Reageren

Met liefde gedaan Fannie. Blij dat ik je ermee heb kunnen raken en een stuk herkenning heb kunnen geven. Er wordt (soms?) zo licht tegenaan gekeken.... ik ken er veel die hier (helemaal?) niets van zouden begrijpen...

Liefs Hebe

Laatst bewerkt: 14/05/2020 - 18:21
Reageren