Weg is weg

Daar ga ik vanuit. Weer een (bijzondere?) ervaring rijker. Wat een super verpleegkundige/assistente van de arts, wat een geweldige arts, wat goed geregeld in ons ziekenhuis, wat een (oer)domme mensen, wat woog het lood in mijn schoenen zwaar. 
Na ja... de dag begint vanzelf in omgekeerde volgorde van deze woorden. Zonder corona zou ik fluitend op pad zijn gegaan en met een (grote) grijns bedacht hebben dat ik wel (heeel veeel) erger heb meegemaakt. Appeltje eitje (met suiker) dus. Maar ja, zonder corona dat duurt nog effe. Niks appeltje eitje dus. Manlief zet me af en blijft in de buurt. Stukje over de parkeerplaats gaat prima. De enige die ik van hier af ben tegengekomen, geeft mij elegant voorrang waar ik het niet heb. Na ja, hij is bloedjong en zal wel denken....ach, dat 'oude dametje'... of zoiets. Rechtdoor gaat prima. Rechtsaf naar de ingang. Dat pad is breder dan het voetpad waar ik vanaf kom. Fijn. Dacht ik. Maar er staan mensen met elkaar te praten. Geen punt toch? Ze staan netjes minstens 1.5 meter uit elkaar. En bestrijken daarmee gezamenlijk het hele pad. Kuchje, ik kijk ze vriendelijk aan, ik wil er graag door, en ze lachen vriendelijk terug. Zucht..... 
Vervolgens zie ik een 'opstootje' naast en voor de ingang. Blijf ik dus staan waar ik vér van al die mensen ben tot 'het' allemaal naar binnen is. Dan ik. Voor mensen die naar buiten komen, spring ik weg. Pffft... Ik wil hier weg. Naar huis. NU!
De entree is in 3 'gangetjes' verdeeld met elke een soort balie met medewerker waar je de akkoord verklaring 'ik heb geen klachten' kunt laten zien. Dan mag je verder. Degene die ik voor wilde laten gaan en die terugliep, hijgt nu zowat in mijn nek. Ik ben akkoord, mag doorlopen, maar weet zomaar niet meer waar ik naar toe moet. Zucht....

Hoef niet lang in de wachtruimte te wachten, maar mag alvast in de behandelkamer. Fijn! Alhoewel er zoveel zitplaatsen weg zijn dat ik mijn buur met een verrekijker moet zoeken. Beetje overdreven misschien. Maar alles 'vergroot' bij mij vandaag. 
Aardige knappe arts die me kei lief uitlegt hoe er wat gaat gebeuren. En wat niet; vandaag dus niet. Uhhhm... ik zucht diep, krijg het beetje benauwd en zeg dat ik zus en zo al allemaal mankeer, dat me niet boeit al komt dat litteken tot m'n neus en dat hier komen al een hele overwinning was waarvan ik het Spaans benauwd heb gekregen, wilde ik ook nog zeggen. En.... ik hoef al voordat ik uitgesproken ben niets meer te zeggen; hij zegt dat ie het helemaal begrijpt en 'het' meteen helemaal zal verwijderen. Als de assistente tijd heeft. En als ie zegt dat ie écht wel beter kan dan wat ik van hem denk, grijns ik breed, kijk hem dankbaar aan, zeg hem dat ook en de rest is ineens in een appeltje eitje veranderd!
Voorhoofd is natuurlijk gevoelig om in te verdoven, sowieso voel ik hem snijden (licht prikken), ik heb een hele lap over m'n gezicht, vraag hem vriendelijk z'n hand uit m'n oog te halen, moet lachen om zijn verbazing, krijg een massa stroomstootjes om de adertjes dicht te branden, zit blijkbaar nogal onder het bloed - zeg hem grinnikend dat ie niet zo moet kliederen, maar de lieve assistente poetst me schoon en pakt me grondig in. Onderwijl babbelen we gezellig - ze wilde graag weten wat ik mankeer - en verbaast ze zich over mij. Ze heeft ook iemand in haar naaste omgeving met Kahler. Mijn optimisme, mijn lach, en nog grotere lach als ze zegt dat ik me wel een paar dagen rustig moet houden. Ze heeft meteen al in de gaten dat ik dat nog wel zie. En dat dit voor mij 'een peulenschilletje' is in vergelijking met. Och.... ben best braaf geweest. Gaat vanzelf als je ervaart hoe een gammel konijn zich voelt of iemand die dronken is. Duizelig en het gevoel alsof er een bak keien in mijn hoofd is gestopt. Wat later verandert in een schommel in mijn hoofd. En na een paar dagen verdwijnt zodat ik dit kan schrijven. 

Uitslag geeft dit geweldige exemplaar me met een belafspraak. Voor de hechtingen mag ik naar de huisarts. En zo ben ik weer helemaal blij. En bestel voor de komende tig jaar ziekenhuisbezoeken af. 

Sorry voor dit (te?) lange verslag van mijn beleving. Ben normaal niet zo'n zeurpiet. En al helemaal geen pieper. Maar dit in combinatie met corona heeft er onverwacht hevig ingehakt. Wat wens ik ons allen dat er een vaccin is! Voor zo iets simpels zo van slag; wat moet dat voor velen van jullie in behandeling zijnde wel niet betekenen! Ik leef met jullie mee! Serieus veel sterkte gewenst!

Lieve groetjes en een berg virtuele knuffels xxxxxxxxxxxxx Hebe