why don't we rewrite the stars

Het lukt me niet. Nooit. Het lukt me niet om geen huizenhoog kippenvel te krijgen als ik dit nummer hoor. Nu hoorde ik het gezongen door Tania Kross - van wie ik groot fan ben! - samen met haar neef. Ben er stil van... (en natuurlijk zo 'handig' om dat nummer niet hier neer te kunnen zetten).
Zó veel voel ik als ik dit nummer hoor. Over onmogelijkheden en mogelijkheden. In de breedste zin van het woord, dus ook die waarover het nummer helemaal niet gaat. Over geloof en wensen die je waar kunt maken. Over geloof en vertrouwen dat je daar zelf invloed op kunt uitoefenen. Over weten en besef dat er wensen zijn die je nooit meer uit kunt laten komen... Iedereen hier die dat begrijpt. Ik kan het niet helpen dat ik telkens dan ook juist dáár aan denk. Onmogelijk. Met tranen in mijn ogen. IJskoude handen. 

Vandaag neem ik afscheid van haar. Zij die het mogelijk heeft gemaakt dat mijn eerste boek er kwam. Alles heeft zij uitgezocht, uitgever, relaties, dag- week- maandbladen benaderd, na ja, noem maar op. Ik hoefde alleen maar te schrijven en op te sturen. De naam van mijn blog heb ik 'gepikt' van de titel van dat boek. 

Voor altijd deel van mij
al ben je niet van mij
je was er voor mij
deed voor mij
wat ik zelf niet kon
met jouw passie en inzet
heb je je ingezet
voor mij mogelijk te maken
dat ik mensen met mijn woorden kon raken

Uiteindelijk heeft kanker 
ook jou te pakken gekregen
leven is soms een draak
zit niet om narigheid verlegen
zodat zelfs bij mij
ineens mijn woorden zwegen
ik weet dat je begreep
woorden mochten achterwege...
ik blijf altijd dankbaar
jou in mijn leven te hebben gekregen

Verdriet
gemengd met dankbaarheid
vandaag
een laatste afscheid
maar de herinneringen
blijven voor altijd

Liefs xxxxxxx Hebe